ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 841

เมื่อเห็นซุนฟางเอ๋อร์ออกไปด้วยความขุ่นเคือง แม่นมก็เปิดประตูแล้วเข้าไปข้างใน

“พระชายา นางจะเชื่อหรือไม่เจ้าคะ?” แม่นมถาม

จื่ออันตอบกลับอย่างเฉยเมย “นางต้องเชื่อแน่ นางถูกข้าวางยาพิษจริง ๆ ข้าไม่ได้แสร้งขู่ให้นางกลัว ทั้งยังกำชับกับเสี่ยวตาวแล้วให้คอยจับตาดูนางทุกการเคลื่อนไหว”

“พระชายาวางยาพิษนางจริงหรือเจ้าคะ?” แม่นมแปลกใจ

“ใช่ พิษนี้ได้มาจากหนอนกู่ในศพของหานชิงชิว ข้านำมันไปตากแห้งแล้วบดละเอียด พร้อมกับเพิ่มสารแปลกใหม่เข้าไป ประเดี๋ยวคืนนี้นางก็รู้แล้วว่าจริงหรือไม่จริง” จื่ออันกล่าวด้วยท่าทางเย็นชา

“จริงหรือเจ้าคะ? พระชายา ท่านช่างใจกล้ายิ่งนัก” แม่นมอดรู้สึกลิงโลดไม่ได้ ก่อนหน้านี้นางเป็นฝ่ายถูกกระทำตลอดมา ทำให้ทุกคนเจ็บแค้นแทนอย่างยิ่ง ไม่คาดคิดว่าพระชายาจะวางแผนโจมตีกลับอย่างรวดเร็วและทันทีทันใด

จื่ออันทรุดตัวลงนั่ง แววตาเศร้าหมอง “ข้าอาจอดทนได้หากนางกลั่นแกล้งหรือทำร้ายข้า แต่ตราบใดที่นางลงมือกับคนรักของข้า ข้าจะสู้กับนางให้ตายกันไปข้าง”

สิ่งสำคัญที่สุดที่ได้รู้ในวันนี้ คือยังมีหนทางในการรักษาพิษของกู่ร่วมชะตา แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยยาแก้พิษ

เมื่อครู่ขณะที่ซุนฟางเอ๋อร์กล่าว ท้ายที่สุดนางก็แลบลิ้นเผยไต๋ของตนออกมา

ทันทีที่ซุนฟางเอ๋อร์มาถึง นางจึงบอกไปตามตรงว่าจุดประสงค์ที่เรียกนางมาที่นี่ก็เพื่อฆ่านาง ทำให้จิตใจของนางเกิดความสับสน จากนั้นค่อยใช้สิ่งอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ แน่นอนว่านางถูกหลอกในที่สุด

หลังจากที่ซุนฟางเอ๋อร์กลับไปถึงตำหนัก กุ้ยไท่เฟยก็รีบถามนางทันทีว่าเซี่ยจื่ออันเรียกหานางด้วยจุดประสงค์ใด ซุนฟางเอ๋อร์ตอบอย่างตรงไปตรงมา “นางวางยาหม่อมฉัน”

“ผู้เชี่ยวชาญเช่นเจ้ายังถูกนางวางยาพิษได้อีกหรือ?” กุ้ยไท่เฟยไม่เชื่อ

“อย่าได้ประมาทนางเชียวเพคะ ผู้หญิงคนนี้เล่ห์เหลี่ยมแยบยลนัก” ซุนฟางเอ๋อร์ขบกรามแน่นด้วยความโกรธจากก้นบึ้ง

“เจ้าถูกวางยาพิษชนิดใดเล่า?” อ๋องหนานหวายนั่งบนเก้าอี้ ถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“ไม่ทราบเจ้าค่ะ ข้ายังไม่ได้ตรวจสอบ นางบอกว่าภายในคืนนี้ประเดี๋ยวก็รู้เอง” ซุนฟางเอ๋อร์กัดฟันด้วยความเกลียดชัง พิษเป็นจุดแข็งของนางเสมอมา ไม่คาดคิดว่านางจะสะดุดขาตนเองล้มคว่ำ

“เจ้าสามารถล้างพิษด้วยตัวเองได้หรือไม่?” อ๋องหนานหวายถามต่อไป

“โชคร้ายที่ข้าเป็นผู้ถูกพิษเสียเอง จึงไม่ง่ายเลยที่จะกำจัดมัน”

ตกกลางคืนประมาณยามไฮ่ ซุนฟางเอ๋อร์เริ่มรู้สึกปวดมวนท้อง ในตอนแรกมันมีอาการเจ็บแปลบเล็กน้อยชวนให้รู้สึกรำคาญเท่านั้น จนกระทั่งเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วก้านธูป อาการท้องไส้ปั่นป่วนก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น จนนางถึงขั้นเกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างทุรนทุราย

“เรียกหาท่านอ๋องให้ที!” ซุนฟางเอ๋อร์ฝืนอดกลั้นต่อความเจ็บปวดพลางสั่งสาวใช้

“เจ้าค่ะ!” เมื่อเห็นว่าอาการเจ็บปวดของนางเริ่มสาหัสขึ้น สาวใช้จึงรีบไปตามอ๋องหนานหวายมาที่นี่ทันที

เมื่ออ๋องหนานหวายเดินผ่านเข้าประตูมา เขาเห็นซุนฟางเอ๋อร์นอนเกลือกกลิ้งโดยที่ใช้สองแขนกอบกุมหน้าท้องเอาไว้ ใบหน้าของนางซีดขาวราวกับกระดาษ หยดเหงื่อไหลรินลงมาจากหน้าผาก ริมฝีปากถูกเม้มกัดจนเลือดไหลซึมออกมา

อ๋องหนานหวายปรี่เข้าไปช่วยพยุงนาง ขมวดคิ้วพร้อมกับถามไถ่ “รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

ซุนฟางเอ๋อร์กัดฟันทนความเจ็บปวดอีกครั้ง ฉับพลันนางรู้สึกว่าท้องไส้ปั่นป่วนกว่าทุกครั้ง จึงรีบผุดลุกขึ้นยืนแล้วโซเซออกไปนอกลาน ก่อนจะโก่งคออาเจียนอย่างบ้าคลั่ง

หลังจากอาเจียนแล้ว ศีรษะนางก็เริ่มหมุนวนไปรอบ ๆ สาวใช้ต้องคอยช่วยพยุงหลังนางเอาไว้ แม้ว่าความเจ็บปวดจะบรรเทาลงไปเล็กน้อย กระนั้นนางก็ยังวิงเวียนเสียจนไม่สามารถยืนหยัดอย่างมั่นคงได้

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าถูกพิษอะไรกันแน่?” อ๋องหนานหวายเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าความเจ็บปวดของนางดูเหมือนจะผ่อนเบาลง