ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 842

“ข้าก็ไม่รู้!” ใบหน้าของซุนฟางเอ๋อร์แปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ เหงื่อยังคงผุดซึมออกมาจากหน้าผาก อ๋องหนานหวายเอื้อมมือไปแตะหน้าผากนาง สัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมา

“เจ้ามีไข้สูง” อ๋องหนานหวายขมวดคิ้ว “เจ้าทำตัวเลินเล่อถึงขั้นนี้ได้อย่างไร? ขณะอยู่ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อ เจ้ากลับถูกนางหลอกเอาเสียได้”

“ข้าสะเพร่าเอง ท่านอ๋องโปรดยกโทษให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ!” เสียงของซุนฟางเอ๋อร์แผ่วหวิวอย่างอ่อนแรง นางไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือเลย

นางตระหนักมาโดยตลอดว่าชายคนนี้ไม่ใช่ผู้ที่นางสามารถวางใจได้ไปตลอดชีวิต ทว่านางเพียรเก็บงำความคิดนั้นเอาไว้ภายใน นางต้องร่วมทำภารกิจอันยิ่งใหญ่ของเขาให้สำเร็จ คอยยืนเคียงข้างเขา แล้วประณามมู่หรงเจี๋ยว่าเป็นความผิดของเขาเองที่ไม่ได้ดูแลนางให้ดีในเวลานั้น

ความเจ็บปวดเริ่มเลือนหายไปบ้างแล้ว ตอนนี้นางรู้สึกดีขึ้นมาก อย่างไรก็ตาม พิษไข้ทำให้นางรู้สึกวิงเวียนไม่น้อย เรี่ยวแรงในร่างกายก็พลอยถูกขจัดออกไปด้วย

สาวใช้เดินเข้ามากระซิบ “ท่านอ๋อง แม่นางฟางเอ๋อร์ พระชายาในผู้สำเร็จราชการแทน คอยอยู่ข้างนอกเจ้าค่ะ”

“นางมาที่นี่ด้วยเหตุใด?” อ๋องหนานหวายถามกลับอย่างเย็นชา

“นางมิได้บอกกล่าวคำใดเลยเจ้าค่ะ”

“ให้นางเข้ามาเถอะ” ซุนฟางเอ๋อร์กล่าวโดยที่ใบหน้ายังคงซีดเซียว

อ๋องหนานหวายนั่งอยู่ด้านข้างพลางเผยสีหน้าเศร้าหมอง ขณะที่จื่ออันเดินเข้ามา เขาเพียงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเรียบเฉย ไม่ส่งเสียงทักทายใด ๆ

“ท่านอ๋องก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือเจ้าคะ?” จื่ออันคลี่ยิ้ม ด้านหลังนางคือตาวเหล่าต้า

อ๋องหนานหวายนิ่งเงียบ เขาจงเกลียดจงชังจื่ออันยิ่งสิ่งใด นับประสาอะไรกับการปริปากทักทายนาง

จื่ออันไม่สนใจแม้แต่น้อย เดินตรงไปยังเตียงของซุนฟางเอ๋อร์ จากนั้นจึงนั่งลง “เจ้ารู้สึกอึดอัดมากสินะ?”

ฟางเอ๋อร์จ้องเขม็งมองนาง “อย่าได้ชะล่าใจเกินไป”

จื่ออันส่ายหน้า “ข้ายังมีสิ่งใดให้ชะล่าใจอีกหรือ? เมื่อเทียบกับกู่ร่วมชะตาที่เจ้าชำนาญนักหนา ข้าผู้นี้จะไปเทียบเคียงอย่างไรได้?”

อ๋องหนานหวายพลันเงยหน้าขึ้นทันที มองไปที่ซุนฟางเอ๋อร์ สีหน้าดูเหมือนประหลาดใจเล็กน้อย

ใบหน้าของซุนฟางเอ๋อร์ซีดเผือดยิ่งกว่าเก่า “ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังกล่าวถึงเรื่องใด?”

หลังจากกล่าวจบ นางก็ลุกขึ้นและตั้งท่าจะเดินจากไป

ฟางเอ๋อร์โพล่งขึ้นอย่างเฉียบขาด “หยุดนะ!”

จื่ออันหันกลับมา เผยรอยยิ้มอันสดใส “เจ้าคงยังไม่อยากตายสินะ?”

ฟางเอ๋อร์กัดฟันกรอดก่อนจะกล่าวออกมา “ไม่ช้าก็เร็ว ข้าต้องหาวิธีขับล้างพิษพบแน่”

จื่ออันนั่งลงอีกครั้ง “ดี เช่นนั้นข้าจะรอเจ้า”

หลังจากผ่านพ้นคืนนี้ไป สำหรับพิษชนิดนี้ ไม่ว่าทักษะทางการแพทย์ของนางจะเลิศเลอสักปานใด นางก็ไม่มีวันค้นพบด้วยตนเอง

หลังจากฝังเข็มเสร็จสิ้น จื่ออันก็หยิบยาออกมาสามเม็ด “คืนนี้เจ้าต้องกินยาเหล่านี้ พิษของเจ้าจะค่อย ๆ จางลงจนหายไปในวันรุ่งขึ้น แต่มันจะกำเริบขึ้นมาอีกหนภายในเวลาหนึ่งเดือน เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะมาที่นี่เพื่อฝังเข็มต้านพิษให้เจ้าอีกครั้ง”

หลังจากกล่าวจบ นางก็เอื้อมไปหยิบถุงใส่เข็มแล้วเตรียมตัวจากไป