ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 847

จื่ออันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นางเคยได้ยินว่าองค์ชายสามมักจะมีเหตุผลเสมอ แล้วอาจารย์ลงโทษเขาด้วยเหตุใดกัน?

หลังจากซักถามอย่างระมัดระวัง สนมเหมยกล่าวว่าองค์ชายสามมักมีความคิดเห็นแตกต่างจากอาจารย์เสมอ และมักจะถูกอาจารย์ลงโทษ โดยการกักบริเวณเมื่อเขาโกรธ

จื่ออันยิ้มและกล่าวว่า “การมีความคิดเห็นแตกต่างเป็นเรื่องปกติธรรมดา อย่าได้กังวลไปเลย”

หลังจากพี่สะใภ้และน้องสะใภ้พูดคุยกันต่อไปสักพัก จู่ ๆ สนมเหมยก็ลดระดับเสียงลงและกล่าวว่า “จื่ออัน เจ้าต้องระวังสนมอี้ให้มาก นางไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่”

จื่ออันรู้ว่านางไม่ได้กล่าวเช่นนี้ออกมาโดยไร้เหตุผล นางต้องสังเกตเห็นอะไรบางอย่างระหว่างที่นางคบหาสมาคมกับสนมอี้เป็นแน่

“ข้ารู้แล้ว” จื่ออันกล่าว

สนมเหมยพยักหน้า “ข้ารู้ว่าข้าเคยทำผิดต่อเจ้ามาก่อน และยังรู้สึกผิดมาจนถึงตอนนี้ หากครั้งนี้ท่านอ๋องไม่เลื่อนตำแหน่งให้ข้าต่อหน้าหวงไท่โฮ่ว ข้าคงถูกสนมอี้เฆี่ยนตีจนตายอย่างแน่นอน องค์ชายสามก็จะพลอยรับเคราะห์ไปด้วย ดังนั้นข้าจะไม่มักใหญ่ใฝ่สูงอีกแล้ว ในอนาคตพระชายาสามารถแวะเวียนมาทักทายข้าที่ตำหนักได้เสมอ”

จื่ออันมองนางแล้วเผยรอยยิ้ม “สนมเหมยไม่จำเป็นต้องคิดจริงจังนัก เรื่องราวในอดีตจบลงแล้ว ข้าผู้นี้ไม่เก็บมาใส่ใจ”

สนมเหมยจงใจประจบประแจงหรือไม่ เรื่องนี้จื่ออันไม่แน่ใจ ถึงอย่างไรนางก็เป็นคนที่น่าสงสารคนหนึ่ง เนื่องจากนางไม่ได้รับการหนุนหลังจากใคร จึงทำได้เพียงมองหาใครสักคนที่ตนพอจะพึ่งพาได้ นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก เช่นเดียวกันกับนางเมื่อก่อน นางเพียงต้องการมีชีวิตอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี ไม่ใช่เพื่อต่อสู้กับใคร

หลังกลับจากพระราชวัง นางพบว่าซูชิงและเซียวท่านั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ด้วยสีหน้าจริงจัง

“มีอะไรกันหรือ?” จื่ออันถามเมื่อเห็นว่าบรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด

ซูชิงเงยหน้าขึ้นมองจื่ออัน “มีข่าวลือแพร่สะพัดไปนอกวังว่าฝ่าบาททรงมีแผลหน้าผี”

จื่ออันกวาดสายตามองไปทางนั้นทีทางนี้ทีด้วยท่าทางที่ซับซ้อน

หัวใจของนางจมดิ่งลง “พวกเจ้าคิดว่าข้าเป็นผู้ปล่อยข่าวกระนั้นหรือ?”

“ก่อนที่เจ้าจะเข้าไปในวังซีเหวย ข่าวนี้ไม่เคยรั่วไหลมาก่อน แม้แต่ซูชิงและเซียวท่าก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้” มู่หรงเจี๋ยกล่าวโดยไม่แสดงสีหน้า

เซียวท่าพลันร้องออกมาและพูดด้วยความตื่นตกใจ “จริงหรือ? ฝ่าบาททรงมีแผลหน้าผีจริงหรือ?”

“มู่หรงเจี๋ย!” จื่ออันผิดหวังมาก “ท่านเห็นข้าเป็นคนเช่นนี้หรือ?”

“เช่นนั้นเจ้ากล้ายืนยันเป็นอื่นหรือไม่เล่า? กุ้ยไท่เฟยเรียกหาเจ้าเป็นการส่วนตัวมิใช่หรือ? พวกเจ้าทั้งสองบรรลุข้อตกลงร่วมกันอย่างไรบ้าง?” มู่หรงเจี๋ยยังคงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

นัยน์ตาของจื่ออันเจือความโกรธ “นางเรียกหาข้าเอง แล้วข้าก็บอกทุกอย่างกับท่านไปตั้งแต่แรกแล้ว ในเมื่อท่านไม่เชื่อข้า เช่นนั้นก็ช่วยไม่ได้”

มู่หรงเจี๋ยก้มหน้าลง “เอาล่ะ ในเมื่อเป็นกรณีนี้ อย่าได้หาว่าข้าใจร้ายเลย ใครก็ได้ พาพระชายาไปขังไว้ที่คุกใต้ดิน”

“ข้ายังต้องไปที่ตำหนักของอ๋องเหลียงเพื่อฝังเข็มนะ มู่หรงเจี๋ย ท่านเสียสติไปแล้วหรือ?” จื่ออันโกรธมาก มาถึงขั้นนี้แล้ว ระหว่างพวกเขายังมีข้อกังขาเรื่องความไว้เนื้อเชื่อใจกันอยู่หรือ

มีหนึ่งพันหัวยังคิดไม่ได้แบบเขาเลย

“พานางออกไป!” มู่หรงเจี๋ยตะคอก

“ท่านอ๋อง อย่าอารมณ์เสียแล้วพาลเลยน่า คนปล่อยข่าวไม่ใช่จื่ออันแน่” ซูชิงพยายามห้ามปราม