ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 890

เป็นไปไม่ได้ ซุนฟางเอ๋อร์กล่าวว่าอีกประมาณสองชั่วยาม ผิวปลอมของเขาจะละลายจนต้องผลัดเปลี่ยนไปสวมอันใหม่ เมื่อครู่เขาก็เห็นด้วยตาของเขาเองว่ามือสังหารลงมือก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้เปลี่ยน

เป็นไปไม่ได้!

“เหล่าปา ปล่อยข้าเถิด มือสังหารถูกจัดการสิ้นแล้ว!” จักรพรรดิตรัสพร้อมกับทอดพระเนตรมองดูเขาเงียบ ๆ

อ๋องหนานหวายปล่อยมือจากจักรพรรดิโดยเร็วเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต มองย้อนกลับไปโดยไม่รู้ตัว เห็นว่าเซี่ยจื่ออันที่แต่งกายเป็นทหารองครักษ์ใช้บางอย่างลากมือสังหารกลับมา

ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงทันใด

เซี่ยจื่ออันปิดผนึกจุดฝังเข็มของมือสังหารด้วยเข็ม จากนั้นแก้เชือกบ่วงบาศ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาห่อพันนิ้วเอาไว้ แล้วล้วงเข้าปากอีกฝ่ายเพื่อหยิบเอายาพิษออกมา จากนั้นห่อไว้ด้วยผ้าเช็ดหน้า แล้วส่งไม้ต่อให้มู่หรงเจี๋ย

มู่หรงเจี๋ยเตะตัดขาเขา จุดฝังเข็มของบุคคลนั้นถูกปิดกั้น ทำให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ได้แต่ยอมรับการเตะนี้อย่างไร้ทางสู้ มู่หรงเจี๋ยออกคำสั่ง “พาตัวเขาไป สอบสวนอย่างหนัก ใช้ทุกวิถีทางเพื่อค้นหาผู้บงการเบื้องหลังให้จงได้”

“ขอรับ!” ทหารยามก้าวไปข้างหน้า ลากตัวชายคนนั้นออกไป พาเขาลงไปจากแท่นบูชา

เมื่อเห็นมือสังหารถูกจัดการเช่นนั้น อ๋องหนานหวายก็อดตื่นตระหนกในใจไม่ได้ เขาหวังเพียงว่าคนพวกนี้จะยอมตายดีกว่าซัดทอดมาถึงพวกเขา หลังจากเข้าคุกใต้ดินไปแล้ว ความตายอาจดีกว่าอยู่ก็จริง เพราะไม่มีใครสามารถทนรับการทรมานเหล่านั้นได้ แต่ยาพิษในปากถูกนำออกไปแล้ว เขาจะฆ่าตัวตายได้อย่างไร?

น่ากลัวว่าคนพวกนั้นจะยอมเปิดปากอย่างง่ายดาย

เนื่องจากการปรากฏตัวของมือสังหาร ประกอบกับพิธีบวงสรวงสวรรค์ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์เต็มที มู่หรงเจี๋ยจึงออกคำสั่งให้พาจักรพรรดิกลับไปที่พระราชวัง

จุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้ คือเพื่อให้ประชาชนเห็นว่าจักรพรรดิไม่ได้มีแผลหน้าผี และเพื่อระงับข่าวลือ เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้ว สิ่งอื่น ๆ ที่เหลือย่อมไม่สำคัญ

จื่ออันยิ้ม “แค่เชือกบ่วงบาศก็พอ”

“จริงหรือ? ข้าได้ยินมาว่าบรรพบุรุษของข้ามีตำราทางการแพทย์ที่มีชื่อเสียงมากมาย บรรพบุรุษของนางก็รู้ทักษะทางการแพทย์เช่นกัน แต่ข้าไม่เคยล่วงรู้เลย ว่าเหตุใดนางจึงไม่ยอมรักษาฝ่าบาท?”

“ท่านเคยบอกก่อนหน้านี้มิใช่หรือ ว่าบรรพบุรุษของท่านรู้วิธีการโหราศาสตร์และเชี่ยวชาญการทำนาย บางทีนางอาจรู้ว่าโรคภัยของฝ่าบาทนั้นไม่เป็นอันตราย และใครบางคนต้องสามารถแก้ไขได้แน่ จึงไม่ยอมลงมือด้วยตนเอง” จื่ออันกล่าวหยอกล้อเล่น

มู่หรงเจี๋ยส่ายหัว “ใช่เสียที่ไหนกัน? ต้องมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ในเมื่อเจ้าสามารถรักษาได้ นางก็ต้องรักษาได้อย่างแน่นอน”

จื่ออันกลอกตา “แหงสิ ท่านดูถูกทักษะทางการแพทย์ของข้ามาโดยตลอดนี่นา”

คำพูดของเขาเป็นดังหนามแหลมคมเสมอ ไม่มีถ้อยคำใดที่น่าชื่นชมยินดีเลย