ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 892

ทว่าจื่ออันไม่คิดว่ามันจะเร็วถึงเพียงนี้

จื่ออันเป็นพระชายา ดังนั้นนางจึงต้องจัดการงานศพของพระชายาซุนเอง

การตายของพระชายาซุนไม่ได้ก่อให้เกิดความวุ่นวายแต่อย่างใด ทว่าทำให้การแต่งงานระหว่างอ๋องหนานหวายและฟางเอ๋อร์ล่าช้า

หมายความว่าอ๋องหนานหวายต้องอยู่ในเมืองหลวงต่ออีกร้อยวัน

มันเป็นวันที่ยี่สิบเจ็ดของเดือนจันทรคติที่สิบสอง หลังจากงานศพพระชายาซุนเสร็จสิ้นลงแล้ว งานศพถูกจัดขึ้นอย่างเร่งรีบ เพราะใกล้จะถึงวันตรุษจีน จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีงานอวมงคลในช่วงปีใหม่

สุขภาพของหวงไท่โฮ่วทรุดโทรมลงมากตั้งแต่ไท่จื่อถูกปลด กิจการส่วนใหญ่ในวังจึงตกอยู่ในมือของสนมเหมยและสนมอี้

จื่ออันได้พบกับซุนฟางเอ๋อร์ครั้งหนึ่งในจวน นางโดดเดี่ยวและไม่มีความสุขในการเป็นเจ้าสาวเลย ตอนที่เจอนาง นางเดินจับมือมู่หรงเจี๋ยไปด้วย มู่หรงเจี๋ยไม่ได้มองไปด้านข้าง และเพียงแค่จับมือเล็ก ๆ ของนางไว้ สายตาของซุนฟางเอ๋อร์เต็มไปด้วยความแค้นและความหึงหวง จื่ออันรู้ว่าในใจนางไม่เคยปล่อยวางจากมู่หรงเจี๋ย

นางเป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่งในเรื่องความรัก จื่ออันแอบถอนหายใจ

ชายที่โดดเด่นเช่นนี้ นางต้องคอยป้องกันไว้ให้ดี

โชคดีที่ชายคนนี้ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี และไม่ชายตามองผู้หญิงคนอื่นง่าย ๆ จื่ออันพอใจกับเรื่องนี้มาก

ในวันที่ยี่สิบแปดของปีใหม่ จื่ออันเข้าวังไปรักษาประชวรขององค์จักรพรรดิตามปกติ

เมื่อก่อนองค์จักรพรรดิจะไม่คุยกับจื่ออันมากเกินไป แต่วันนี้เขาอารมณ์ดี และขอให้จื่ออันนั่งคุยกับเขา

จื่ออันรู้ว่าเขาป่วยมานานและรู้สึกเบื่อ ทำให้ต้องการคุยกับใครสักคน นางจึงวางเข็มแล้วนั่งลง “ฝ่าบาทต้องการตรัสอะไรหรือเพคะ?”

รอยแดงบนใบหน้าขององค์จักรพรรดิจางลงมาก เขาจ้องมองนางอยู่นาน ทำให้จื่ออันคิดว่ามีผื่นแดงบนใบหน้านาง นางจึงยกมือขึ้นแตะโดยไม่รู้ตัว “ฝ่าบาท?”

จากนั้นองค์จักรพรรดิก็ถอนสายตาออก ริมฝีปากบางของเขาโค้งเป็นรอยยิ้ม “ไม่มีอะไรพิเศษหรอก แค่อยากคุยกับเจ้าเท่านั้น”

องค์จักรพรรดิยกยิ้ม “แม่ของเจ้าเป็นผู้หญิงที่แปลก ในชีวิตข้า ข้าไม่เคยพบหญิงใดงดงามเท่านางเลย”

จื่ออันฝืนยิ้ม “องค์จักรพรรดิตรัสเกินไปเพคะ บางครั้งความงามก็ขึ้นอยู่กับระยะทาง ระยะทางใกล้เกินไป ก็จะเห็นข้อบกพร่อง เมื่อก่อนเซี่ย... พ่อของหม่อมฉันก็คิดว่านางงดงามไม่ใช่หรือเพคะ? แต่เมื่อแต่งงานกันแล้ว ความงดงามของนางก็กลับกลายเป็นจุดด่างพร้อยไปเสียแล้ว”

“นั่นเป็นเพราะเขาไม่รู้จักถนอม” องค์จักรพรรดิตรัสอย่างเคร่งขรึม “ไม่ใช่ความผิดของแม่เจ้า หากเป็นชายอื่น เขาคงปฏิบัติต่อแม่ของเจ้าเป็นอย่างดี”

หัวใจของจื่ออันเต้นไม่เป็นจังหวะ ชายคนนี้ เขาคงกำลังพูดถึงตัวเองอยู่ใช่หรือไม่?

แต่ได้โปรดอย่าเลย มันเป็นเรื่องยาก กว่าที่ท่านแม่และองค์ชายอันจะฝ่าทางตันมาได้ หวังว่าความยากลำบากทั้งหมดจะสิ้นสุดลง โดยที่องค์จักรพรรดิไม่ต้องเข้าไปแทรกแซง

“ฝ่าบาท สนมเหมยบอกว่านางอยากพบพระองค์ ตั้งแต่ท่านป่วย นางก็คิดถึงพระองค์ตลอด เหตุใดพระองค์ ไม่สวมผิวปลอมแล้วไปพบนางเล่าเพคะ?” จื่ออันรีบเปลี่ยนเรื่อง

แต่องค์จักรพรรดิค่อนข้างไม่แยแส “ไม่ต้อง ไม่เจอ ข้าไม่อยากเจอพวกนาง”