ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 893

จื่ออันถอนหายใจ พวกนั้นคือผู้หญิงที่ถูกต้องตามกฎของท่าน ท่านกลับไม่ต้องการเจอผู้หญิงของตัวเอง แต่ไปคิดถึงผู้หญิงที่ไม่ได้เป็นของท่าน

ผู้ชายทั้งโลกชั่วร้ายถึงเพียงนี้เลยหรือ?

องค์จักรพรรดิไม่คิดจะหยุดการสนทนา จึงยังคงถามต่อไปว่า “ข้าได้ยินมาว่า ตอนนี้เจ้ารองกับแม่ของเจ้า สนิทสนมกันแล้วใช่หรือไม่?”

จื่ออันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่การถามคำถามแบบนี้ ทำให้นางรู้สึกกระอักกระอ่วนใจจริง ๆ “เรื่องนั้น หม่อมฉันไม่ได้กลับไปนาน จึงไม่ทราบว่าทั้งสองคนสนิทกันดังที่ฝ่าบาทตรัสจริงหรือไม่เพคะ

ไม่ปฏิเสธ ไม่ยืนยัน ไม่ชัดเจน

องค์จักรพรรดิยกยิ้ม “จื่ออัน เจ้ากลัวข้าหรือ?”

แน่นอนว่ากลัว ท่านคือผู้มีอำนาจตัดสินความเป็นความตาย ท่านคือ องค์จักรพรรดิ!

แน่นอนว่าจื่ออันจะไม่พูดอย่างนั้น แต่ถามด้วยความประหลาดใจ “เหตุใดฝ่าบาทถึงตรัสเช่นนั้นเพคะ? ฝ่าบาทเป็นเสด็จพี่ของท่านอ๋อง จึงเป็นครอบครัวเดียวกัน คนในครอบครัวอยู่ใกล้ชิดกันจะกลัวกันได้อย่างไรเพคะ?”

“คนในครอบครัวหรือ?” องค์จักรพรรดิทวนคำพูดอย่างระมัดระวัง จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองจื่ออัน “หากเจ้ารองต้องการแต่งงานกับแม่ของเจ้าจริง ๆ ชีวิตจะต้องยุ่งเหยิงเป็นแน่”

จื่ออันไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี หากท่านแต่งงานกับแม่ของข้า ชีวิตจะยุ่งเหยิงหรือไม่?

จื่ออันไม่รู้จะพูดอะไร นางจึงได้แต่พูดว่า “นั่นเป็นเรื่องของพวกเขาเพคะ เราไม่สมควรไปยุ่ง ช่างเถอะเพคะ ท่านแม่เคยบอกว่าเป็นโสดแบบตอนนี้ก็ดีแล้ว หม่อมฉันเดาว่านางคงไม่คิดจะหาคนมาแต่งงานด้วยหรอกเพคะ”

“แต่ผู้หญิงต้องแต่งเข้าครอบครัวของสามี และหาผู้ชายที่จะพึ่งพาได้ตลอดชีวิต ใครในโลกนี้จะสามารถครองคู่กับผู้หญิงแปลกอย่างนางได้? อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนพ่อของเจ้า”

“ถูกงูกัดครั้งหนึ่ง กลัวเชือกไปเป็นสิบปี เกรงว่าท่านแม่คงจะไม่คิดเรื่องนี้ไปพักใหญ่เพคะ” จื่ออันพูดอย่างรวดเร็ว

“ใครถูกงูกัด?”

“สามารถสอนศิษย์ให้โดดเด่นเช่นนี้ได้ อาจารย์ของเจ้าต้องยิ่งใหญ่มาก” องค์จักรพรรดิชมเชย “ไม่ทราบว่าเจ้าจะแนะนำให้มาพบข้าในวังได้หรือไม่?”

จื่ออันหัวเราะแล้วตอบว่า “ไม่รู้ว่าอาจารย์ไปไหนนานแล้ว แม้แต่หม่อมฉันก็ไม่มีทางรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนเพคะ”

“เอ๊ะ? แล้วเขาชื่ออะไร? สั่งให้คนตามหาได้หรือไม่?” วันนี้ดูเหมือนองค์จักรพรรดิจะใกล้ชิดกับจื่ออันมาก เขาต้องการถามทุกเรื่องให้ชัดเจน

จื่ออันผงะไปครู่หนึ่ง “ความจริงหม่อมฉันไม่รู้ชื่อของอาจารย์เพคะ รู้เพียงว่าแซ่ของเขาคือ เหล่าเพคะ”

เหล่าซือไงล่ะ

เมื่อได้ยินสิ่งที่นางพูด ในที่สุดองค์จักรพรรดิก็หยุดถาม และมองไปที่มู่หรงเจี๋ย “ประชุมราชสำนักเสร็จแล้วหรือ? ทุกฝ่ายได้รับการตัดสินแล้วหรือ? เรื่องของขวัญสิ้นปีได้ข้อสรุปแล้วหรือยัง?”

“ได้ข้อสรุปแล้ว กลับไปฉลองตรุษจีนอย่างอิ่มหมีพีมันได้” มู่หรงเจี๋ยพูดด้วยรอยยิ้ม