ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 896

สั่งสุราหอมหมื่นลี้กลิ่นหอมหวานหนึ่งไห สูดดมกลิ่นหอมของสุราก่อนจิบ พลางมองดูผู้คนพลุกพล่านบนถนนนอกหน้าต่าง

ร่างที่คุ้นเคยเดินผ่านมา นางคือโหรวเหยา กำลังถือข้าวของพะรุงพะรัง คนที่เดินมากับนางคือคุณชายสกุลซู ซูชิง

ความจริงนางอิจฉาโหรวเหยามาก ไม่ใช่อิจฉาที่นางได้รับความโปรดปรานในเรือน เนื่องจากโหรวเหยาเป็นลูกสาวคนโตที่เกิดจากภรรยาเอก จึงเป็นที่ชื่นชอบมากกว่านางแน่นอน แต่สิ่งที่ทำให้นางอิจฉาโหรวเหยาก็คือ นางรักคนง่ายแต่ก็ลืมง่ายเช่นกัน

เหตุใดมันถึงยากสำหรับนางนัก? คนที่ควรลืม กลับลืมไม่ได้

ทั้งสองคนยืนอยู่ที่ประตูเหมือนกำลังจะเข้ามา แต่เมื่อโหรวเหยาเห็นนาง ก็รีบจูงซูชิงออกไปด้วยสีหน้ารังเกียจ

ซุนฟางเอ๋อร์นึกเย้ยหยัน หากเจ้าจำพี่สาวอย่างข้าไม่ได้ แล้วข้าจะต้องจำเจ้าด้วยหรือ?

“ข้านั่งด้วยได้หรือไม่? แม่นางซุน!”

เสียงใสดังมาจากด้านหลัง เมื่อซุนฟางเอ๋อร์หันไปมอง ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีรอยยิ้มสดใสยืนอยู่ข้างหลังนาง นางจำได้ แม้ว่าจะไม่เคยติดต่อกับคนผู้นี้มาก่อน แต่นางก็เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง

“เถ้าแก่เนี้ยหู เชิญนั่ง!” ซุนฟางเอ๋อร์พูดเบา ๆ

ผู้มาเยือนคือหูฮวนสี่ นางเพิ่งพบปะกับลูกค้าเสร็จ เมื่อนางลงมาจากที่นั่งส่วนตัวชั้นบน นางก็เห็นซุนฟางเอ๋อร์นั่งอยู่คนเดียวริมหน้าต่าง และยังเห็นโหรวเหยาและซูชิงเดินผ่านไปด้วย

หูฮวนสี่นั่งลง หยิบไหสุรามาดม แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สุราหอมหมื่นลี้หรือ? ข้าคิดว่าแม่นางซุนน่าจะชอบสุราที่เข้มข้นกว่านี้”

“ข้าไม่ชอบสุรา!” ซุนฟางเอ๋อร์มีท่าทีปฏิเสธคนอื่น แต่นางไม่ได้ห้ามหูฮวนสี่นั่งลง นางคิดในใจว่าบางทีอาจจะดีถ้ามีคนนั่งข้างนาง ไม่ว่าจะชายหรือหญิง แค่มีใครสักคนก็ดีแล้ว

“มาดื่มกันสักหน่อย” หูฮวนสี่บอกให้คนไปเอาจอกมา แล้วรินให้ สีของสุราหอมหมื่นลี้เป็นสีน้ำตาลอมเหลือง ค่อนข้างขุ่น ไม่ใช่สุราชั้นสูง

“เจ้าต้องการหาคนนั่งด้วย มีกี่คนที่สามารถนั่งกับเจ้าได้? เหตุใดต้องมานั่งกับข้าด้วย?” ซุนฟางเอ๋อร์ไม่เชื่อ “ข้ารู้ดีว่าเหตุใดเจ้าถึงเข้าหาข้า หากเจ้าหวังว่าจะได้บางอย่างจากข้า เจ้าจะต้องผิดหวัง ซ้ำทุกคนต่างก็รู้ว่าข้ารู้มนตร์กู่ เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะเสกกู่ใส่เจ้าหรือ?”

หูฮวนสี่ส่ายหน้า “ข้าไม่รู้ กลัวหรือ ใครจะไม่กลัวบ้าง? ทุกคนต่างหวาดกลัวและรังเกียจมนตร์กู่ เช่นเดียวกับข้า หูฮวนสี่ มีใครบ้างในตระกูลหูที่ไม่เกลียดข้า? มีใครบ้างกล้าเข้าใกล้ข้า? แต่ข้าก็ยังมีเพื่อนมากมาย ทั้งจื่ออัน องค์หญิง หลิวหลิ่ว โหรวเหยา รวมถึงเซียวท่า ซูชิง และอ๋องเยี่ย ต่างก็เป็นเพื่อนของข้าทั้งหมด”

นางพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่เรื่องบางอย่างจะสามารถพูดกับคนดี ๆ เหล่านั้นได้หรือ? มีเพียงใจเจ้าเท่านั้นที่รู้”

ซุนฟางเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองหูฮวนสี่ ด้วยสายตาที่ครุ่นคิดและตัดสิน ราวกับว่ากำลังพยายามค้นหาความจริงจากคำพูดของนาง

หูฮวนสี่ก็เงยหน้าขึ้นมองนางเช่นกัน “เจ้าไม่ต้องมามองข้าหรอก ข้าไม่มีผลประโยชน์ทับซ้อนกับเจ้า ข้าไม่เคยยุ่งเกี่ยวเรื่องการเมือง การสู้จนตัวตายเป็นเรื่องของเจ้า”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องมานั่งข้างข้าหรอก หากเพื่อนของเจ้ามาเห็นเข้า ก็จะคิดว่าเจ้าสมรู้ร่วมคิดกับข้า” ซุนฟางเอ๋อร์พูดช้า ๆ