ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 901

จื่ออันรู้ว่าช่วงนี้อ๋องเหลียงไม่ค่อยสบายนัก ทุกวันนี้ตอนนางไปฝังเข็มให้เขา เขาเพียงฝืนยิ้มบนใบหน้า ดูเหมือนจะไม่สนใจ หรือแม้แต่ถามไถ่เรื่องที่ฮองเฮาถูกจับเข้าตำหนักเย็น ถึงกระนั้นทุกคนต่างก็รู้ว่าเขาไม่สบายใจ เพียงแต่ไม่มีใครพูดอะไรก็เท่านั้น

“จริงสิ ข้าได้ยินมาว่าท่านน้าไม่ได้เข้าวังเพื่อทานอาหารเย็นในวันส่งท้ายปีเก่า เช่นนั้นนางก็อยู่ลำพังเหมือนกันน่ะสิ?” จู่ ๆ อ๋องเหลียงก็ถามขึ้นมา

“ข้าชวนนางแล้ว น่าเสียดายที่มีคนชวนก่อน” จื่ออันหัวเราะ

“ใครกัน?” อ๋องเหลียงถามด้วยความสงสัย

“วันส่งท้ายปีเก่าเช่นนี้ นางจะไปทานอาหารที่บ้านของใครได้? แต่ถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องดี” จื่ออันจงใจเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ

“ตระกูลหูงั้นรึ? หูฮวนสี่เป็นคนเดียวที่นางยอมพูดคุยด้วย สำหรับคนอื่น ๆ แล้ว ใช่ว่าจะรับมือกับนางได้โดยง่าย” อ๋องเหลียงสันนิษฐาน

“ไม่ใช่ตระกูลหู”

“จวนเหล่าไท่จวินรึ?”

จื่ออันยังคงส่ายหัว

“หรือว่าเสด็จอา? ไม่มีทางเสียหรอก เสด็จอาหลายคนต่างก็เข้าวัง บอกว่าพวกเขาจะไปทานอาหารเย็นส่งท้ายปีเก่าร่วมกับเสด็จย่าที่นั่น”

มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้น ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “จวนตระกูลเซียว ท่านเซียวโหวเชิญนางไปที่นั่นเป็นการส่วนตัว ไม่สิ นางแต่งงานแล้ว การไปที่จวนตระกูลเซียวเพื่อทานอาหารเย็นในวันส่งท้ายปีเก่าถือเป็นเรื่องชอบธรรม”

อ๋องเหลียงตะคอก “ชอบธรรมอย่างไรกัน? ท่านเซียวโหวผู้นี้รู้แจ้งจริง ๆ หรือไม่? ข้าคิดว่าเขาจะยืนหยัดจนถึงที่สุดเสียอีก”

จื่ออันถามมู่หรงเจี๋ย “จริงสิ แล้วตอนนี้ฝ่าบาททรงมีความเห็นอย่างไรบ้างกับการแต่งงานของจ้วงจ้วงและเซียวเซียว”

“เขาไม่พูด ตราบใดที่เขาไม่กล่าวถึง และข้าไม่เปิดประเด็นก่อน ก็ถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น” มู่หรงเจี๋ยกล่าว

“ไม่ได้เรื่องเลย” จื่ออันดุ “ท่านไม่ลองเปรย ๆ ดูล่ะ? หากยังมีการคัดค้าน เราจะได้เตรียมแก้ไขสถานการณ์แต่เนิ่น ๆ”

“เจ้าเองก็อยู่ในวังตลอดทั้งวันมิใช่หรือ? เหตุใดไม่ถามเองเล่า?” มู่หรงเจี๋ยถือตะเกียบค้างกลางอากาศ

จื่ออันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วถึงเห็นด้วยว่ามีเหตุผล นั่นเป็นความจริง ความไม่พอใจเพียงเล็กน้อยอาจพยายามทำใจลืมไปได้ ทว่าสามารถลบลืมได้อย่างสนิทใจจริงหรือ? อย่างไรก็ย่อมค้างคาอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ และอาจระเบิดออกเมื่อเจอปัญหาที่ใหญ่กว่า

อ๋องเหลียงกล่าว “ข้าหวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี รอให้เซียวเซียวกลับมาเสียก่อน เราถึงจะจัดการเรื่องการแต่งงานได้”

จื่ออันมองไปทางอ๋องเหลียง ก่อนจะกล่าวเสียงขรึม “ข้าควรยกจอกให้กับคำกล่าวของท่าน”

มู่หรงเจี๋ยยกจอกขึ้นก่อนใคร “ใช่แล้ว ยกจอก!”

จากนั้นก็กระดกดื่มจนหมดในอึกเดียว

จื่ออันกลอกตา “ท่านแค่หาข้ออ้างเพื่อดื่มก็เท่านั้น”

“ข้าจำเป็นต้องหาข้ออ้างด้วยหรือ? เมื่อไหร่กันที่ข้าดื่มไม่ได้เมื่อต้องการดื่ม?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างไม่พอใจ