ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 900

อ๋องหนานหวายทรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านแม่คิดเช่นไรขอรับ?”

กุ้ยไท่เฟยส่ายหน้า “ตอนนี้ข้ายังมองสถานการณ์ได้ไม่ชัดเจน”

อ๋องหนานหวายพูดว่า “ช่างเถิด อย่าคิดมากเลยขอรับ ซุนฟางเอ๋อร์จะไม่ทรยศข้า ข้ามั่นใจมาก”

“เจ้าแน่ใจหรือว่านางจะไม่หักหลังเจ้า? เหตุใดเจ้าถึงแน่ใจนัก?” กุ้ยไท่เฟยถาม

อ๋องหนานหวายตอบว่า “เพราะนอกจากข้าแล้วก็ไม่มีใครอยู่กับนาง และนางไม่เต็มใจจะใช้ชีวิตธรรมดา นางต้องการเอาชนะจริง ๆ”

กุ้ยไท่เฟยส่ายหน้า “เจ้านี่นะ ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกเจ้าว่าไม่มีใครกล้าอยู่กับนาง แต่ตอนนี้มันต่างออกไป เพราะตอนนี้หลายคนรู้ความสามารถของนางแล้ว ดังนั้นอย่ามั่นใจเกินไป ข้าสังหรณ์ใจว่าการที่หูฮวนสี่เข้าใกล้ซุนฟางเอ๋อร์นั้น ก็เพื่อยุยงให้นางทรยศ”

อ๋องหนานหวายยกยิ้ม “ท่านแม่กังวลเกินไปแล้ว แม้ว่าหูฮวนสี่จะต้องการทำเช่นนั้น แต่ซุนฟางเอ๋อร์ก็จะไม่ทำหรอก นางกำลังจะเป็นพระชายาในไม่ช้า นี่คือสิ่งที่นางไม่เคยกล้าฝันตอนที่นางเป็นสนมด้วยซ้ำ”

“แต่เจ้าควรดูด้วย นางไม่ได้เต็มใจนักไม่ใช่หรือ?”

“ที่ไม่เต็มใจก็เป็นเพราะหัวใจของข้าไม่ได้อยู่ที่นาง บางทีนางอาจจะยังคิดถึงมู่หรงเจี๋ยอยู่บ้าง แต่นางก็ฉลาดพอ เมื่อก่อนมู่หรงเจี๋ยไม่เคยมองนางเลย แม้แต่ตอนนี้หรืออนาคตก็ไม่มอง นางเคยฝันเฟื่องมาก่อน แล้วนางจะได้รู้ว่าระหว่างการลุ่มหลงไปกับความฝันเลื่อนลอย กับการได้ครองตำแหน่งพระชายา อันไหนจะสำคัญกว่า”

กุ้ยไท่เฟยพูดอย่างเฉยเมย “เจ้าก็ยอมรับเช่นกันว่าหัวใจของเจ้าไม่ได้อยู่ที่นาง จึงเห็นได้ว่าเจ้ายังไม่ลืมโหรวเหยา หญิงสาวผู้ต่ำต้อยคนนั้น”

อ๋องหนานหวายเปลี่ยนเรื่อง “หยุดพูดเถิดขอรับ มาทานอาหารเย็นส่งท้ายปีกันเถอะ”

เรือนชิงหนิงถูกทิ้งให้เงียบเหงา แต่เรือนฟังเสียงฝนมีชีวิตชีวามาก

มีโต๊ะสองโต๊ะ โต๊ะหนึ่งสำหรับมู่หรงเจี๋ย ภรรยาของเขา และหยวนฉุ่ยยวี่ แม่ยายแก่ของมู่หรงเจี๋ย ส่วนอีกโต๊ะสำหรับพี่ชายคนโต พี่สาว และแม่ของเสี่ยวซุน ตาวเหล่าต้า แม่นม และคนรับใช้ที่รับใช้หยวนฉุ่ยยวี่

หลังจากได้ยินสิ่งที่จื่ออันพูด และเห็นว่าตาวเหล่าต้าดื่มจนหมดในอึกเดียว แม่นมก็ทำได้เพียงพูดอย่างเขินอาย “เช่นนั้นก็ได้เพคะ พวกบ่าวยอมรับความเมตตาของพระชายาเพคะ”

หลังจากดื่มสุราอวยพรแก้วแรกเสร็จ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ตาวเหล่าต้าเดินไปเปิดทันที และเห็นทหารแบกอ๋องเหลียงบนเสลี่ยงมา เมื่อเขาเข้ามาแล้วก็บ่นว่า “พวกเจ้ากินอาหารมื้อใหญ่กันโดยไม่ชวนข้า ช่างใจดำนัก”

“เจ้าไม่ได้ตามเสด็จย่าของเจ้าเข้าไปในวังหลวงหรอกหรือ? เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมองอ๋องเหลียง แล้วถามอย่างใจเย็น

“เสด็จย่าไปพร้อมกับลูกสะใภ้มากมาย และลูกหลานที่น่ารักและฉลาดเฉลียวกลุ่มใหญ่ ข้าเป็นคนโดดเดี่ยว ดังนั้นมาหาพวกเจ้าย่อมดีกว่า!” อ๋องเหลียงพูดอย่างน่าสงสาร

“มาเลย เตรียมจานและตะเกียบให้อ๋องเหลียง” จื่ออันรีบพูด