ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 918

ถ้าไม่ใช่อ๋องหนานหวาย ก็ควรจะเป็นกุ้ยไท่เฟย แต่กุ้ยไท่เฟยไม่อาจหาวิธีสังหารนางได้โดยง่าย ในทางกลับกัน ซุนฟางเอ๋อร์สามารถหาทางฆ่ากุ้ยไท่เฟยได้ง่ายกว่า

ซุนฟางเอ๋อร์คนนี้ช่างทำตัวชวนสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ

จื่ออันกลับไปที่ตำหนักฉางเซิงทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยคำถาม เห็นนางข้าหลวงข้างกายสนมเหมยรีบเข้ามาหา “พระชายา ท่านกลับมาเสียที พระสนมเหมยให้ข้ามาเรียกหาท่านเป็นการด่วนเจ้าค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้น?” จื่ออันยังไม่ได้จิบชาเลยด้วยซ้ำ

“นักโทษในตำหนักเย็นฆ่าตัวตายเจ้าค่ะ!” สาวใช้ตอบกลับ้สียงเบา

สนมเหลียง? คิ้วของจื่ออันกระตุก นึกถึงอ๋องเหลียงก่อนเป็นอันดับแรก

“นางตายแล้วหรือ?” จื่ออันถามอย่างรวดเร็ว

“ยังไม่ตายเจ้าค่ะ เพียงหยุดหายใจไปเท่านั้น พระสนมเหมยวานให้ท่านช่วยไปดูนางหน่อย แต่พระสนมอี้ยังไม่ทราบเจ้าค่ะ”

“เจ้าล่วงหน้าไปก่อน ข้าจะตามไปเดี๋ยวนี้!" จื่ออันกล่าว การตายของสนมเหลียงไม่ใช่เรื่องน่าเสียดาย แต่จื่ออันไม่รู้ว่าอ๋องเหลียงจะคิดอย่างไรหากรู้ข่าว

นางจำได้ว่าตอนที่นางเข้าวังครั้งแรกเพื่อรักษาอ๋องเหลียง ฮองเฮาแสดงท่าทีห่วงใยอ่องเหลียงมากเพียงใด จนถึงกับเป็นลมไปหลายครั้งเพราะอ๋องเหลียง

แม้ว่ามารดาคนนี้จะเอนเอียงไปในท้ายที่สุด แต่นางก็เคยปฏิบัติต่อบุตรชายด้วยความจริงใจ

“เสี่ยวตาว ออกไปนอกวังและแจ้งข่าวแก่อ๋องเหลียง” จื่ออันสั่งตาวเหล่าต้า

“ขอรับ!” ตาวเหล่าต้ารับคำสั่งและจากไป

จื่ออันหันกลับไปหยิบกล่องยา ทว่าเห็นนางข้าหลวงหยางยืนนิ่งอยู่ข้างหลังนางด้วยความงุนงง

จื่ออันรู้ว่านางข้าหลวงหยางรับใช้ในอยู่ในตำหนักของฮองเฮามาหลายปี เจ้านายและบ่าวรับใช้ย่อมมีความผูกพันต่อกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นนางจึงพูดเบา ๆ ว่า “ท่านข้าหลวง ไปกับข้าเถอะ”

“เจ้าค่ะ!” นางข้าหลวงหยางรีบกระวีกระวาดไปรับกล่องยา

“ไม่รู้สิ” จื่ออันไม่อยากพูดอะไรมาก นางพยายามเตือนตัวเองว่าครั้งนี้นางมาที่นี่ก็เพื่ออ๋องเหลียง

นางข้าหลวงหยางรู้สึกอึดอัดเมื่อเห็นเช่นนั้น พลันก้าวไปข้างหน้าและเกลี้ยกล่อม “ฮองเฮา ยังจำบ่าวได้หรือไม่เจ้าคะ?”

สนมเหลียงจ้องเขม็งไปที่นางข้าหลวงหยาง จู่ ๆ ก็หยิบหมอนขึ้นมาตบตีนาง “นางสารเลว ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำในสิ่งที่เจ้าต้องการแน่ ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”

ทหารยามประจำตำหนักเย็นรีบคว้าตัวนางไว้ โชคดีที่นางเพิ่งแขวนคอมาหมาด ๆ ร่างกายจึงไม่แข็งแรง ทำให้ควบคุมได้ง่าย

เมื่อเห็นว่านางกำลังจะกลายเป็นบ้า นางข้าหลวงหยางจึงถอยหลังไปหนึ่งก้าว และร้องไห้อย่างลับ ๆ

“จับตัวนางไว้ ข้าจะฝังเข็มให้นาง!” จื่ออันสั่ง

“ขอรับ!” ทหารยามประจำตำหนักเย็นตรึงร่างสนมเหลียงไว้บนเตียง นางยังคงพ่นคำสาปแช่งต่อไป คำผรุสวาทเหล่านั้นร้ายกาจมาก ไม่อาจล่วงรู้ว่าคนที่นางสาปแช่งเป็นใคร แต่จะต้องมีความสำคัญบางอย่างเป็นแน่