ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 919

อ๋องเหลียงไม่ได้เข้าวังทันที หลังจากตาวเหล่าต้ารายงานเรื่องสนมเหลียงให้เขาฟัง เขาเพียงตอบรับในลำคอ และขอให้ตาวเหล่าต้ากลับไป

ตาวเหล้าต้ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านจะไม่เข้าไปดูหน่อยหรือขอรับ?”

“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ” อ๋องเหลียงส่งเขากลับ

แม้ว่าตาวเหล่าต้าจะไม่ค่อยเข้าใจนัก ทว่าเขาก็ต้องออกไปเมื่ออ๋องเหลียงกล่าวเช่นนั้น

เมื่อตาวเหล่าต้ากลับเข้ามาในวัง จื่ออันยังอยู่ในตำหนักเย็น

ตำหนักเย็นมีคนเฝ้าน้อยนิด มีทหารองครักษ์เพียงไม่กี่คนคอยคุ้มกัน แน่นอนว่าไม่มีใครอยู่รับใช้คนภายใน ทุก ๆ วันจะมีนางข้าหลวงชราส่งของมาให้ โดยทั่วไปพวกนางไม่ค่อยอยากเข้าใกล้ตำหนักเย็นนัก เพราะว่ากลัวความโชคร้าย

จื่ออันไม่สามารถถามใครได้เลยว่าช่วงที่ผ่านมานี้สนมเหลียงได้ติดต่อกับใครบ้าง เพราะประตูของตำหนักเย็นถูกล็อก คนที่อยู่ข้างในถูกกักขังไม่ให้ออกมา คนนอกก็เข้าไปไม่ได้ ดังนั้นเมื่อพวกเขาปฏิบัติหน้าที่ พวกเขาแค่เดินตรวจตราไปรอบ ๆ ก่อนจะเข้าไปหลบอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ ด้านข้างของตำหนักเย็นเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น

นางข้าหลวงชราที่นำของมามักจะโยนของข้ามประตูแล้วจากไป ไม่มีการเปิดประตูเข้าไปข้างใน

ในเมื่อไม่มีใครเข้ามา และสนมเหลียงก็ออกไปไม่ได้ เช่นนั้นใครกันที่ทำให้นางหวาดกลัว

คนผู้นั้นต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการทำให้สนมเหลียงตื่นกลัวจนเสียสติ

จื่ออันเรียกทหารองครักษ์ทั้งหมดประจำตำหนักเย็นมาสอบสวน แต่ทหารเหล่านั้นไม่สามารถอธิบายเหตุการณ์ได้ พวกเขามีหน้าที่เพียงอย่างเดียวคือคอยเฝ้าระวังไม่ให้ใครเข้าไปทั้งนั้น

สนมเหมยออกคำสั่งอย่างเข้มงวด “พวกเจ้าอย่าได้ออกไปแพร่งพรายเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของสนมเหลียง หากมีข่าวลือแพร่ออกไป ข้าจะทูลให้จักรพรรดิลงโทษพวกเจ้าฐานละเว้นการปฏิบัติหน้าที่”

“ขอรับ ข้าน้อยจะปฏิบัติตามคำสั่ง" ทหารยามได้ยินความหมายในคำพูดของสนมเหมยโดยธรรมชาติ เรื่องนี้อาจไม่สามารถปกปิดได้ แต่หากมีคนมาเลียบเคียงถาม พวกเขาจะบอกว่าสนมเหลียงได้รับบาดเจ็บ มิใช่ฆ่าตัวตาย

จื่ออันขอให้เสี่ยวตาวส่งคนไปสืบ นางรู้สึกว่าอีกฝ่ายอาจต้องการบีบให้สนมเหลียงฆ่าตัวตาย เพราะหากมารดาฆ่าตัวตาย อ๋องเหลียงก็จะต้องถอนตัวออกจากผู้เข้าชิงตำแหน่งองค์รัชทายาท

เพราะนางพร้อมเสมอที่จะแว้งกัดสนมเหมยเข้าสักวัน

จื่ออันไม่ค่อยเต็มใจที่จะยั่วยุนาง เพราะหากเผลอยั่วยุนางเข้า ก็เหมือนกับหาเรื่องใส่ตัว ไม่คิดว่าวันนี้อีกฝ่ายจะมาหาเรื่องนางถึงที่

จริง ๆ แล้วจื่ออันอดสงสัยไม่ได้ สนมอี้คนนี้มาจากตระกูลที่มีชื่อเสียง กล่าวกันตามเหตุผลแล้ว นางควรจะมีคุณสมบัติของกุลสตรีที่เพียบพร้อม นางอยู่ในวังมาได้หลายปี ได้รับการยกย่องเอาใจและให้เกียรติ จึงควรวางตัวสุขุมเยือกเย็นดังเช่นพระสนมทุกคนพึงมี

อย่างไรก็ตาม นางกลับไม่สงวนท่าทีเอาเสียเลย!

เมื่อนางมาถึงตำหนักฉางเซิง นางไม่ได้อ้อมค้อมแต่อย่างใด ถามจื่ออันตรง ๆ ว่า “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าส่งคนไปเฝ้าตำหนักเย็น และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าหรือออกใช่หรือไม่?”

จื่ออันพยักหน้า “ใช่”