ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 945

เมื่อกล่าวถึงท่านบรรพชน สนมเหมยก็เชื่อถือโดยธรรมชาติ

นางถามอย่างกระวนกระวาย “แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? ใครพาเขาไป? เขาจะเป็นอันตรายหรือไม่?”

“อาจเป็นอันตรายถึงชีวิต รูปแบบแสดงให้เห็นว่า หากหาเขาไม่พบเขาก่อนพระอาทิตย์ตกดินในวันพรุ่งนี้ ชีวิตของเขาจะตกอยู่ในอันตรายแน่นอน” ป้าอาเฉอกล่าว

เหลือเวลาวันเดียวเท่านั้น

“สนมอี้เป็นคนทำเช่นนี้หรือ?” สนมเหมยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

“ใคร ๆ ก็ทำเรื่องเช่นนี้ได้ทั้งนั้น สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องพาเขากลับมาให้ทันท่วงที” ป้าอาเฉอมองจื่ออันอย่างจริงจัง “เจ้ามีวิธีช่วยเขาหรือไม่?”

จื่ออันทำอะไรไม่ถูก นางไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้แม้กระทั่งจะเริ่มต้นอย่างไร? โลกภายนอกพระราชวังช่างกว้างใหญ่ นางจะทำอะไรได้บ้าง?

หลังจากคิดอย่างรอบคอบ องค์ชายต้องถูกคนของสนมอี้พาตัวไปแน่ แต่หลังจากตรวจสอบรายชื่อคนที่เข้าออกจากวังในวันนี้ ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นขันทีในวังที่ออกไปซื้อของ พวกเขาทั้งหมดอยู่ภายใต้คำสั่งของนาง ทั้งยังออกไปโดยรถเกวียน ไม่สามารถซ่อนผู้คนได้

มีผู้ใช้รถม้าเพียงสองคัน คันหนึ่งคือเฉินหลิวหลิ่วที่ออกจากวังเมื่อเช้านี้ อีกคันเป็นของใต้เท้าหยวนพ่าน

“ข้าจะไปหาสนมอี้!” จื่ออันลุกขึ้นยืนและกล่าว มองไปที่ป้าอาเฉอ “เซียนเปยใช่หรือไม่?”

ป้าอาเฉอไม่พูด แต่พยักหน้าเล็กน้อย

จ้วงจ้วงโพล่งถาม “เซียนเปยคืออะไร? เจ้าจะไปหานางเพื่ออะไร? คิดว่านางจะยอมบอกเจ้าหรือ?”

จื่ออันตอบกลับ “นางไม่บอกแน่”

“แล้วจะยังไปหานางอีกหรือ?”

“แต่หากไม่ทำอะไรเลย เราคงทำได้เพียงนั่งรอเท่านั้น” จื่ออันยิ้มและจากไป

“ผ่านมา? ข้าเกรงว่าเจ้ามาที่นี่โดยเจตนาเสียมากกว่า?” สนมอี้ค่อย ๆ วางช้อนกระเบื้องสีขาวลง และเงยหน้าขึ้นมองจื่ออัน “ได้ยินว่าองค์ชายสามหายตัวไป เขาแอบออกไปเที่ยวเล่นนอกพระราชวังหรอกหรือ?"

“เกรงว่าอย่างนั้น” จื่ออันพูดอย่างเฉยเมย

“พระชายาไม่ร้อนใจตามหาหน่อยหรือ? เกรงว่าป่านนี้ดวงตาสนมเหมยคงบวมจากการร้องไห้แล้ว” สนมอี้เย้ยหยัน

“เด็ก ๆ มักหาเรื่องเล่นสนุกอยู่เสมอ” จื่ออันมองนางด้วยรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา “พระสนมไม่คิดอย่างนั้นหรือ?”

“ข้าเกรงว่าคงไม่ใช่แค่ออกไปเที่ยวเล่นหรอกกระมัง? องค์ชายสามอารมณ์ฉุนเฉียว อาจก่อเรื่องอะไรขึ้นก็ได้ เกรงว่าเขาอาจไปทำให้ใครบางคนไม่พอใจ จนอีกฝ่ายคิดลักพาตัวเขาออกจากวัง ยากจะบอกว่าเป็นเช่นนั้นหรือไม่”

“ใครกันจะโกรธเคืองเด็กได้ลงคอ?” จื่ออันถามราวกับจะปรึกษา

“ใครจะไปรู้ได้? ปีนี้องค์ชายเจ็ดอายุไม่น้อยแล้ว แต่คนอื่นยังคิดว่าเขาเด็กเกินไป” สนมอี้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน สีหน้าฉายแววขึ้งโกรธ