ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 989

จื่ออันมองไปทางเปากงกง เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของจักรพรรดิยังคงไม่เปลี่ยนแปลง นางจึงกล่าวว่า “หม่อมฉันเป็นผู้ออกคำสั่งให้เปากงกงและลู่กงกงเป็นการส่วนตัว เนื่องจากในเวลานี้ควรใส่ใจพระอาการของฝ่าบาทก่อน จึงบอกให้พวกเขาช่วยเพคะ”

เปากงกงผงะไปครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมองจื่ออัน

จักรพรรดิเหลือบมองเล็กน้อย ไม่รู้ว่าภายในใจเขาคิดอะไรกันแน่ จากนั้นก็ตรัสกับจื่ออัน “พระชายา ให้การรักษาบาดแผลของไท่จวินด้านหลังฉากก่อนเถิด อย่าลืมให้ยาแก่นางทันทีหากมีความจำเป็นเร่งด่วน”

“เพคะ!” จื่ออันก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยประคองหญิงชรา เหล่าไท่จวินยืนขึ้นและโค้งคำนับ “รบกวนพระชายาแล้ว”

จื่ออันอยากหลุดหัวเราะออกมาเต็มที หญิงชราผู้นี้ไม่เคยปฏิบัติต่อนางอย่างสุภาพถึงเพียงนี้มาก่อน ปกตินางมักจะตะโกนใส่ตนด้วยซ้ำไป

“ด้วยความยินดีเจ้าค่ะ!”

บาดแผลของหญิงชราบวมแดงและมีหนองจริง ๆ ทว่าก่อนหน้านี้บาดแผลของนางได้รับการรักษาโดยจื่ออันกับมือ จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่มันจะบวมแดงและมีหนองออกมาเช่นนี้ เว้นเสียแต่นางจะทำอะไรบางอย่างกับบาดแผลด้วยตัวเอง

จื่ออันรู้สึกสะเทือนใจมาก จ้องมองนางด้วยความโกรธ “ถึงท่านจะชรามากแล้ว แต่ก็ควรใส่ใจกับร่างกายของตนเองนะเจ้าคะ”

“ทำอย่างไรได้ล่ะ ข้าไม่ชอบให้ใครมาอาบน้ำแทน อีกอย่างแก่หง่อมเพียงนี้แล้ว มือเท้าเหี่ยวย่นหยาบกร้าน ผิวกายจึงถูกน้ำสกปรกปนเปื้อนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้” หากนางไม่จงใจทำให้แผลอักเสบจริง ๆ คราวนี้การเข้าเฝ้าจักรพรรดิคงคงเป็นการเฉพาะเจาะจงเกินไป ต่อให้นางระวังคำพูด แต่เจตนาที่ชัดเจนเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี

“ท่านรอข้าสักประเดี๋ยว ข้าจะออกไปเอากล่องยา ดูเหมือนจะต้องทำความสะอาดบาดแผลอีกครั้ง ไม่เช่นนั้นหากการอักเสบรุนแรงขึ้น เห็นทีแขนข้างนี้ของท่านคงหมดประโยชน์แล้ว” จื่ออันขมวดคิ้ว

จักรพรรดิได้ยินว่าสถานการณ์ข้างนอกคล้ายว่าจะร้ายแรงมาก จึงหันไปเรียกให้หมอหลวงมาตรวจดู

ในวังแห่งนี้มีหมอหลวงเฝ้าประจำการตลอดเวลา รับสั่งเรียกหาหมอหลวงของจักรพรรดิจึงไม่ใช่เรื่องยาก เพียงออกไปส่งข้อความ ครู่เดียวอีกฝ่ายก็มาถึง

เมื่อหมอหลวงเห็นอาการบาดเจ็บของเหล่าไท่จวิน เขาก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง “ต้องรักษาบาดแผลของเหล่าไท่จวินอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้เกิดอาการอักเสบหลังจากนี้”

เหล่าไท่จวินกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ชีวิตนี้ยายแก่เช่นข้าไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลยหรืออย่างไรกัน? มีทั้งบาดแผลจากดาบ บาดแผลจากมีด และบาดแผลจากคมธนูบนร่างกายไม่ต่ำกว่าสิบจุด นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่”

เมื่อส่งเฉินไท่จวินออกไปแล้ว จื่ออันก็กลับไปในห้องบรรทม เปากงกงยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นโดยที่ตัวสั่น ลู่กงกงเองก็อยู่ข้าง ๆ เขา อยากพยายามโน้มน้าวแต่ไม่กล้า

จื่ออันเข้าออกจากวังซีเหวยมาหลายวันแล้ว อันที่จริงนางพอจะรู้นิสัยของกงกงทั้งสองคน เปากงกงไม่ใช่คนที่จะทรยศต่อจักรพรรดิ เขาจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิอย่างแท้จริง จึงหวังว่าทุกอย่างจะได้รับการแก้ไขด้วยวิธีที่ง่ายและรวดเร็วที่สุด ขอเพียงอย่ารบกวนจักรพรรดิก็พอ

แน่นอน นางยังไม่ได้ตัดความคิดว่าเขาอาจโน้มเอนไปด้านไหน เพราะทุกคนที่นี่ทราบดีถึงพระอาการประชวรของจักรพรรดิ เป็นเรื่องปกติหากเปากงกงจะมองหาเจ้านายคนใหม่ หากจักรพรรดิองค์ปัจจุบันไม่สามารถอยู่รอดเป็นเวลานาน

หลังจากเปากงกงคุกเข่าอยู่ทั้งคืน จักรพรรดิก็อนุญาตให้ลุกขึ้นได้ แล้วก็เรียกหาเขาตามปกติ ทว่าไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกเลย

อีกด้านหนึ่ง อ๋องหนานหวายออกเดินทางจากเมืองเฉียว และมาถึงเมืองซูเจียงในตอนกลางคืน โดยไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้น จากนั้นพักแรมอยู่ที่สถานีเปลี่ยนม้าของเมืองซูเจียง

เนื่องจากต้องรอข่าวแจ้งการตายของกุ้ยไท่เฟยจากเมืองหลวง จึงจงใจเดินทางช้าลง

เขารู้ดีว่าพิษต้องใช้เวลา ตอนนี้ก็เป็นเช้าของวันที่ห้านับตั้งแต่เขาออกจากเมืองหลวงพอดี คาดว่าพรุ่งนี้จะมีนกพิราบบินมาส่งจดหมายแน่