ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 103

“ความจริงกระจ่างแล้ว ข้าขอประกาศว่าเยวี่ยเยวี่ยคือบุตรชายของอ๋องอี้เซียวหลินเทียน! เรื่องนี้ให้มันจบลงที่นี่และวันข้างหน้าจะไม่อนุญาตให้ผู้ใดเอ่ยถึงเรื่องลูกนอกสมรสอีก!”

จักรพรรดิอู่อันกวาดสายตามองทั่วลานพลางป่าวประกาศอย่างไร้ทางเลี่ยง

คราวนี้เขาไม่รู้ว่าควรจะเล่นงานหลิงอวี๋เช่นไรแล้ว ไร้ซึ่งข้ออ้างจะประหาร!

มีเพียงความยินดีปรีดาเดียวเท่านั้นคือ เด็กคนนี้มีสายเลือดของราชวงศ์โดยแท้จริง ช่วยล้างมลทินความอัปยศอดสูที่ราชวงศ์ต้องประสบมานับหลายปีลง!

“หลิงอวี๋ขอขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงยืนยันฐานะของเยวี่ยเยวี่ย! ฝ่าบาท หลิงอวี๋ยังมีเรื่องจะขอกราบทูลอีกเพคะ!” หลิงอวี๋คำนับพลางกล่าวเคร่งขรึม

จักรพรรดิอู่อันทอดมองท่านอดีตเสนาบดีที่ยังคงคุกเข่าอยู่พลางนึกถึงความปรารถนาประหารแม่ลูกหลิงอวี๋อันแรงกล้าเมื่อครู่…

หลิงอวี๋ช่างหัวมัน! จะฆ่าหรือไม่ไม่สำคัญ!

แต่เด็กมีสายเลือดราชวงศ์และถือเป็นหลานชายตน!

ท่านอดีตเสนาบดีแสดงท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตนอีกครั้ง สิ่งนี้ทำให้ความหลงใหลเกียรติศักดิ์ศรีของจักรพรรดิอู่อันพึงพอใจยิ่งยวด!

ถือว่าเห็นแก่เด็ก และให้หน้าหลิงอวี๋เล็กน้อย!

จักรพรรดิอู่อันผงกศีรษะแสดงความเคารพ “เชิญกล่าว!”

“กราบทูลฝ่าบาท เมื่อสักครู่พระชายาผิงหยางกล่าวว่า หากเยวี่ยเยวี่ยคือลูกนอกสมรส หม่อมฉันต้องคุกเข่าโขกหัวคำนับแสดงความขออภัยที่ใส่ไคล้นาง!”

หลิงอวี๋แสดงความบริสุทธิ์ต่อฐานะหลิงเยวี่ยแล้ว และทวงความยุติธรรมเพื่อตัวเองกับหลิงอวี๋อย่างจริงจัง

“บัดนี้หมอหลวงยืนยันแล้วว่า เยวี่ยเยวี่ยเป็นบุตรโดยกำเนิดของท่านอ๋องอี้ ตัวหลิงอวี๋เองได้กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมก็ไม่เป็นไร แต่หม่อมฉันทนเห็นเยวี่ยเยวี่ยทุกข์ทนกับความไม่เป็นธรรมมิได้เพคะ!”

“พระชายาผิงหยางก็ได้เอื้อนเอ่ยแล้ว หลิงอวี๋มิอยากแบกรับคำลือดูหมิ่นเพคะ!”

“ฉะนั้น หลิงอวี๋ขอบังอาจในขณะที่หมอหลวงยังอยู่ โปรดฝ่าบาทให้ท่านอ๋องผิงหยางและบุตรชายของพวกเขาตรวจหยาดเลือดรู้ญาติด้วยเถิดเพคะ!”

“หากพิสูจน์ได้ว่า หลิงอวี๋ใส่ไคล้พระชายาผิงหยาง หลิงอวี๋ยินดีโขกหัวคำนับยอมรับความผิดแก่พระชายาผิงหยางเพคะ!”

เมื่อกล่าวเช่นนี้ออกไป สีหน้าพระชายาผิงหยางพลันซีดเผือดในบัดดล ก่อนจะเอ่ยเรียกขึ้นโดยไม่ได้คำนึงว่าตนยังกำลังคุกเข่าอยู่

“พระชายาอ๋องอี้ เจ้าอย่าได้รังแกคนเกินไป!”

“นี่นับว่าได้รังแกคนอย่างไรรึ? หลิงอวี๋ทั้งมิได้ด่าหรือทุบตีเจ้า! มิใช่ว่าพระชายาผิงหยางกล่าวเองหรือไร? ทองคำแท้ย่อมไม่กลัวไฟหลอม!”

สีหน้าท่านอ๋องอี้แปรผันในทันใดพลางถลึงตามองหลิงอวี๋อย่างเหี้ยมเกรียม ก่อนจะตะคอกว่า “พระชายาอ๋องอี้ วันนี้เจ้าจะทำให้ตัวข้าผู้เป็นอ๋องและชายาต้องลำบากใจจริงหรือ?”

หลิงอวี๋เหลือบมองเขาพลางยิ้มหยัน “ท่านอ๋อง ทุกคนล้วนมีตา ผู้ใดเป็นคนทำให้ลำบากใจ ทุกคนดูมองกระจ่างชัด!”

“ไยอนุญาตพระชายาของท่านให้ใส่ไคล้ตัวข้าได้ แต่ไม่อนุญาตให้ตัวข้าพูดความยุติธรรมเพื่อตัวเองหรือเพคะ?”

“ท่านอ๋องผิงหยาง… ท่านไม่อยากตรวจหยาดเลือดรู้ญาติเพียงเพราะกำลังหลอกตัวเอง! ข้าก็เพิ่งกล่าวไปเมื่อครู่ว่า ท่านอ๋องประสบภาวะมีบุตรยาก อาการนี้อย่างน้อยที่สุดก็เป็นมาสิบปีแล้วเพคะ!”

“ท่านอ๋อง บุตรชายของท่านปีนี้อายุเท่าใดแล้ว? เด็กคนนี้เกิดมาได้อย่างไร? ท่านอ๋องมิทรงทราบเบื้องหลังเลยจริง ๆ หรือเพคะ?”

เมื่อวาจานี้หลุดออกมา บนหน้าผู้คนด้านล่างต่างเกิดอารมณ์ต่าง ๆ นานามากมาย

พระชายาผิงหยางกรีดร้องเสียงแหลมโดยไม่ได้ตระหนักว่ากำลังไร้มารยาทในราชสำนัก รีบพุ่งไปข้างหน้าพลางตะโกน “หลิงอวี๋ ช่างพูดจาเหลวไหลนัก ข้าจะฉีกปากเจ้า!”

นางพุ่งเข้ามายังไม่ทันประชิดตัวหลิงอวี๋ก็พลันถูกขันทีเซี่ยตวาดลั่น “บังอาจ ต่อหน้าฝ่าบาทและไทเฮาท่านกล้าดียังไงมาจองหอง… จับตัวนาง!”

องครักษ์กองทัพหลวงสองนายด้านข้างพลันรุดทะยานไปข้างหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าพระชายาผิงหยางกดกับพื้นทันควัน

พระชายาผิงหยางบันดาลโทสะจนตัวสั่นสะท้านไปทั่วร่าง ครั้นแล้วถลกเสื้อคลุมขึ้นพลางคุกเข่าลง “ฝ่าบาท หลิงอวี๋พูดจาส่งเดชใส่ไคล้หม่อมฉัน โปรดฝ่าบาทรักษาความเป็นธรรมเพื่อหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ!”