ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1052

เซียวหลินเทียนจำได้ว่าหลังจากเรื่องหมูป่าสิ้นสุดลง องค์ชายหนิงให้ฉาเค่อฉีส่งเซี่ยโฮ่วตานรั่วลงจากภูเขาไปแล้ว

เหตุใดนางถึงยังอยู่บนภูเขาเล่า?

“ตอนนั้นนางแสดงท่าทีเยี่ยงไรบ้าง?”

เซียวหลินเทียนเริ่มสงสัยเซี่ยโฮ่วตานรั่ว

มือสังหารกับคนที่ยิงธนูใส่หลิงอวี๋นั้นเป็นสองกลุ่มอย่างแน่นอน มิเช่นนั้นตอนที่ตนต่อสู้กับมือสังหารอยู่ พวกคนที่ยิงธนูเหล่านี้ก็มีโอกาสที่จะลอบโจมตีตนได้!

“องค์หญิงตานรั่วบอกว่า นางมาหาองค์ชายหนิง พอได้ยินว่าทางนี้มีเสียงต่อสู้กันจึงวิ่งเข้ามาดูแล้วจึงพบพวกเรา!”

เผยอวี้เห็นว่าสีหน้าของเซียวหลินเทียนดูผิดปกติ จึงเอ่ยถาม “เจ้าสงสัยว่าคนของนางยิงธนูใส่พวกเจ้าหรือ? แต่เหตุใดนางถึงต้องทำเช่นนั้นเล่า?”

“เพราะนี่ยังอยู่ในอาณาเขตของฉินตะวันตกของเรา นางเป็นแขก หากกล้าลอบสังหารเจ้า จะมิกลัวหรือว่าเราจะมิให้กลุ่มของพวกเขาออกจากฉินตะวันตก?”

เซียวหลินเทียนกัดฟันแล้วเล่าเรื่องที่เซี่ยโฮ่วตานรั่วใส่ความหลิงอวี๋ให้ทั้งสองคนฟัง

สุดท้ายเซียวหลินเทียนก็ยิ้มเยาะพลางเอ่ยออกไป “อาอวี๋ทำให้พวกเขาเสียหน้ามากถึงเพียงนั้น ดูจากนิสัยวางอำนาจของเซี่ยโฮ่วตานรั่วแล้ว เมื่อสบโอกาสเช่นนี้จะมิแก้แค้นได้หรือ!”

“ข้ากล้าเดิมพันเลยว่า นางต้องเป็นคนทำแน่นอน! นางหลบหนีมิทัน จึงแสร้งทำทีว่ารีบวิ่งเข้ามาแล้วบังเอิญพบพวกเจ้า!”

อันเจ๋อเด้งตัวขึ้นด้วยความโกรธ พลางตะคอกออกมา “นี่องค์หญิงแบบใดกันถึงได้ลอบทำร้ายผู้อื่นเช่นนี้ ไปเถิด เราไปหานางกัน จะต้องให้นางมาสารภาพต่อหลิงอวี๋ให้จงได้!”

เผยอวี้จับเขาไว้ พลางเอ่ยอย่างจนใจ “อย่าหุนหันพลันแล่นไป! จะจับโจรก็ต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา หากไปหาเซี่ยโฮ่วตานรั่วโดยไม่มีหลักฐานใด ๆ นางจะยอมรับหรือ?”

อันเจ๋อก็ตะคอกใส่เขาด้วยความโกรธ “เช่นนั้นต้องทำอย่างไรเล่า? หรือต้องปล่อยให้นางหนีไป? หลิงอวี๋กับอาเทียนต้องเดือดร้อนกับเหตุการณ์นี้ แล้วเราจะปล่อยไปเช่นนี้หรือ?”

“ปล่อยไปเช่นนี้มิได้แน่นอนอยู่แล้ว! แต่เจ้าไปโวยวายเสียงดังก็แก้ไขปัญหามิได้หรอก!”

เผยอวี้เอ่ยอย่างใจเย็น “ตอนนี้ทูตจากทั้งสี่แคว้นอยู่ที่เมืองหลวง เราต้องให้ความสนใจกับผลกระทบ จะทำให้อีกสามแคว้นคิดว่าเราต้องการสร้างปัญหามิได้!”

ลู่หนานนำอาหารมา เห็นว่าทั้งสามคุยกันจบแล้วจึงยกอาหารเข้ามา

“อาเทียน เจ้าก็กินอะไรสักหน่อยสิ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง เจ้าได้รับบาดเจ็บหนักถึงเพียงนั้น ก็ต้องพักผ่อนให้เต็มที่เช่นกัน!”

เผยอวี้เห็นเซียวหลินเทียนคิดจะออกไปข้างนอกจึงรีบดึงเขาเอาไว้

เซียวหลินเทียนมองมิเห็นสีหน้าของตน แต่เผยอวี้กับอันเจ๋อมองเห็นได้อย่างชัดเจน สีหน้าของเซียวหลินเทียนซีดไปหมดแล้ว

“ท่านอ๋อง ท่านเสวยอะไรสักหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ท่านได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังให้โลหิตพระชายาไปมากถึงเพียงนั้น! คุณหนูหลิงสั่งทางห้องครัวให้ทำโจ๊กบำรุงโลหิตให้ท่านโดยเฉพาะเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

ลู่หนานเอ่ยเตือน “พระชายายังต้องการให้ท่านดูแลอยู่ หากท่านล้มป่วยไป เช่นนั้นพวกเราจะขาดคนสำคัญไปพ่ะย่ะค่ะ!”

“คุณหนูหลิงกำลังดูแลพระชายาอยู่พ่ะย่ะค่ะ หากมีอาการใดนางจะมาบอก!”

เซียวหลินเทียนเองก็หิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็มิดื้อรั้นอีก รีบนั่งลงแล้วกินโจ๊กอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วิ่งไปที่ห้องของหลิงอวี๋...