ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 107

ท่านลุงไม่รอให้จักรพรรดิอู่อันได้ซักไซ้เอาความใด ๆ ก็ชิงเอ่ยขึ้นมา “พระชายาอ๋องอี้ แม้ว่าเจ้าจะติดหนี้เงินกู้อยู่ไม่น้อย ไม่มีเงินที่จะไปซื้อของกำนัลราคาแพง ๆ แต่ก็ไม่ควรถวายแจกันดินเผาเคลือบสีนี่มาแค่พอเป็นพิธีเช่นนี้นะ!”

“สิ่งนั้นมันราคาเท่าไหร่กันเอง! ยังจะเป็นของที่แตกอีก!”

“ได้ยินว่าเจ้าก็ไปกู้ยืมเงินมาเป็นหมื่นเพื่อที่จะซื้อดาบมีชื่อเสียงให้กับอ๋องอี้นี่! เช่นนั้นเหตุใดจึงไม่กู้อีกสักหน่อย มาซื้อของกำนัลเช่นนั้นให้ไทเฮาเล่า?”

“หรือว่าในสายตาของเจ้า ไทเฮายังไม่ได้มีคุณค่าเทียบเทียมอ๋องอี้!”

ทันทีที่ประโยคนี้ออกมา สีหน้าของจักรพรรดิอู่อันก็แย่อีกกว่าเดิม สีหน้าของไทเฮาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนแล้ว เรื่องสมบัติเงินทองนางไม่ได้สนใจเลย

จะให้มากให้น้อย แค่ให้ด้วยใจก็พอแล้ว!

เพื่อที่จะให้เกียรติหลิงอวี๋ นางยังเขียนเทียบเชิญให้หลิงอวี๋ด้วยตัวของนางเอง แต่หลิงอวี๋กลับละเลยตนเองเช่นนี้หรือ?

เดิมทีทุกคนจะผสมโรงคำพูดของท่านลุงไปเพื่อจะดูถูกหลิงอวี๋ แต่นึกถึงเมื่อครู่ที่เอ็ดตะโรกันจนเกือบถูกองค์จักรพรรดิลงโทษ

พอนึกถึงจุดจบของพระชายาผิงหยางอีก คนที่คิดจะช่วยพูดสนับสนุนในครั้งนี้ล้วนไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไปง่าย ๆ อีกแล้ว

ท่านลุง!

หลิงอวี๋มองเขา ในหัวก็ปรากฏภาพที่เจ้าของร่างเดิมทะเลาะกับใครบางคนที่บ่อนการพนัน นางจำได้ว่าชายผู้นั้นก็คือเส้าเจิ้งซาน

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเนื้อหนัง ที่หัวใช้น้ำมันผมทำให้มันเยิ้ม เปลือกตาบวม แค่มองก็รู้ว่าเกิดจากการปล่อยตัวมากเกินไป

เส้าเจิ้งซานเป็นพี่ชายของพระสนมเส้าเฟย หลิงอวี๋มองพระสนมเส้าเฟยที่ยืนอยู่ด้านหลังฮองเฮาเว่ย แล้วไตร่ตรองดูสักหน่อย ไม่อยากไปล่วงเกินใครมากเกินไป

นางแย้มยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ย “ท่านลุงพูดเช่นนี้ เช่นนั้นของกำนัลที่ส่งให้จะต้องล้ำค่ายิ่งกว่าหลิงอวี๋มากเลย! เหตุใดไม่เอาออกมาให้ทุกคนได้ดูกันเล่า!”

เส้าเจิ้งซานสีหน้าทะนงตัว พลางโบกมืออย่างภาคภูมิใจ “เจ้าหน้าที่ บอกนางไป ว่าข้าถวายสิ่งใด!”

เจ้าหน้าที่ดูใบรายการของกำนัล พลางเอ่ยอย่างสุภาพ “ของกำนัลที่ท่านถวายก็คือสร้อยข้อมือไม้กฤษณาขอรับ!”

ขันทีน้อยได้ทำการเอาสร้อยมือไม้กฤษณาออกมาแสดงให้ทุกคนได้เห็น เป็นสร้อยข้อมือที่ทั้งกลมทั้งหนา ในลูกปัดไม้ทุกเม็ดจะมีการแกะสลักพระพุทธรูปด้วย

หลายปีมานี้ไทเฮาเชื่อในพระพุทธเจ้า เมื่อเห็นสร้อยข้อมือนี้ก็เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “นี่ทำจากไม้กฤษณาจริงหรือ?”

“กราบทูลไทเฮา นี่ไม่เพียงแต่จะทำจากไม้กฤษณา! แต่มันได้รับการปลุกเสกโดยพระอาจารย์หงอีแห่งวัดหลิงเจ้าด้วย!”

ขันทีน้อยมีไหวพริบดีมาก เห็นไทเฮาชอบ ก็คุกเข่าเข้าไปถวายสร้อยข้อมือให้ไทเฮา

ไทเฮาชอบเสียจนวางไม่ลง พลางเอ่ยยิ้ม ๆ “ของกำนัลนี้ดีมาก! ข้าชอบมาก ท่านใส่ใจมาก!”

เส้าเจิ้งซานเหลือบมองหลิงอวี๋อย่างภูมิใจ ยิ้มพลางเอ่ย “ของกำนัลนี้ข้าเตรียมมาอย่างรอบคอบ! แม้ว่าจะจ่ายไปเกือบแสน แต่ขอเพียงไทเฮาชอบ กระหม่อมก็รู้สึกว่าคุ้มค่าแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมไม่เหมือนกับคนบางคน ที่เอาแจกันดินเผาเคลือบสีราคาไม่กี่สิบตำลึงมาถวายไทเฮาพอเป็นพิธี!”

คำพูดนี้มันค่อนข้างเลวร้ายไปหน่อย!

“การแกะสลักนี้ไม่เลวทีเดียว ฝีมือประณีตมาก รูปแต่ละชิ้นบนนั้นล้วนมีการแสดงออกที่แตกต่างกัน เรียกได้ว่าเป็นผลงานชิ้นเอกเลย!”

หลิงอวี๋มองไปด้วยเอ่ยชื่นชมไปด้วย

“แน่นอนอยู่แล้ว นี่เป็นงานที่ปรมาจารย์งานแกะสลักร่วมสมัยอย่างจูจู้แกะสลักด้วยตนเอง! งานฝีมือนี้มีมูลค่ามาก!”

“ข้าต้องไปเรียงตามลำดับขอให้เขาทำตั้งแต่ปีที่แล้ว รอมาหนึ่งปีเต็มถึงจะได้รับมา!”

ว้าว คิดไม่ถึงว่าจะเป็นงานแกะสลักของจูจู้!

คนที่รู้จักงานศิลปะต่างมองมาด้วยความอิจฉา เพราะว่างานแกะสลักของจูจู้นั้นล้วนเป็นงานที่น่าทึ่ง เขามีชื่อเสียงพอ ๆ กับปรมาจารย์เหลียนหมิงในราชวงศ์ก่อนเลย

ชิ้นงานของเขาบนโลกนี้มีอยู่น้อยมาก ยากที่จะได้เห็น อย่าว่าแต่จะได้ครอบครองสักชิ้นหนึ่งเลย!

พวกเขาต่างครุ่นคิดว่าควรเลียนแบบความหน้าด้านของหลิงอวี๋แล้วก้าวออกไปดูหรือไม่

“อืม งานฝีมือนี้ ไม่เสียแรงเลยที่ท่านลุงรอตามลำดับมาถึงหนึ่งปี!”

หลิงอวี๋พยักหน้า แต่กลับเอ่ยประโยคที่ทำให้ทุกคนต่างตกใจอ้าปากค้าง “หากเป็นงานแกะสลักที่จูจู้แกะสลักมันด้วยตัวเองจริง ๆ อย่าว่าแต่ต้องรอหนึ่งปีเลย แม้ว่าจะต้องรอหลายปีก็คุ้มค่า!”

“น่าเสียดาย ที่นี่ไม่ใช่งานที่จูจู้แกะสลักด้วยตัวเอง อย่างมากก็เป็นเพียงช่างแกะสลักที่แกะสลักเลียนแบบเขาเท่านั้น!”