ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1092

เถาจื่อเดินไปจับคอเสื้อของหมอจางอย่างมิเกรงใจแล้วยัดมีดผ่าตัดเข้าไปในมือของเขาพลางตะโกนอย่างดุร้าย “ตัดสิ!”

หมอจางเห็นก้อนเนื้อเปื้อนเลือดนั้นก็มือสั่น เขามองแล้วรู้สึกคลื่นไส้ มีหรือจะกล้าตัด!

“ตัดสิ!”

เซียวหลินมู่ก็ตะคอกใส่เขาเช่นกัน

“พวกมีปากก็พูดไปมิสนถูกผิด เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอย่างมิรับผิดชอบได้ แต่สิ่งที่เจ้าพูดมามันส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเสด็จแม่ข้า!”

“เสด็จแม่ของข้าถูกปากอันชั่วร้ายของเจ้าบีบบังคับให้ต้องกระแทกเสาเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์! ตอนนี้เจ้ายังจะใส่ร้ายพระนางอยู่อีกรึ?”

“เจ้าบอกว่าเสด็จแม่ข้าแท้งแล้วมิใช่รึ? เหตุใดตอนนี้เจ้าถึงบอกว่านี่คือทารกในครรภ์อีกเล่า?”

“พี่สะใภ้สี่ก็บอกแล้วว่ามันเป็นเนื้องอก แต่เจ้ากลับยืนกรานจะบอกว่ามันคือทารกในครรภ์ เจ้าอยากจะฆ่าเสด็จแม่ของข้าจริง ๆ สินะ!”

เสียงของเซียวหลินมู่เริ่มโหดร้ายขึ้นเรื่อย ๆ เขาเกลียดหมอไร้ฝีมือผู้นี้มาก วันนี้หากมิได้จัดการเขาก็จะมิยอมรามือเด็ดขาด!

“ตัดสิ… หากเจ้ามิตัดวันนี้ ข้าจะตัดมันให้เจ้ากิน!”

ประโยคนี้ เซียวหลินมู่แทบจะพูดลอดไรฟันออกมา!

เอ่อ...

หมอจางตัวสั่นไปทั้งร่าง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถือมีดผ่าตัดแล้วตัดลงไป

ในก้อนเลือดจะมีนิ้วอยู่ได้เยี่ยงไร เขายังมิทันได้ผ่าครั้งที่สองก็ทนภาพนองเลือดนี้มิไหวแล้ว จึงทิ้งมีดลงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงขมขื่น

“พระชายาอ๋องอี้ องค์ชายเย่ กระหม่อมทำผิดพลาดเอง นี่เป็นเนื้องอกจริง ๆ มิใช่เด็กพ่ะย่ะค่ะ!”

“พวกหลอกลวง!”

หัวใจของเซียวหลินมู่กลับมามั่นคงอย่างสมบูรณ์แล้ว

เขาทนมิไหวอีกต่อไป จึงยกเท้าขึ้นเตะหมอจางอย่างแรงจนเท้าชี้ฟ้า

“คราแรกหมอหลี่ใส่ร้ายเสด็จแม่ว่าลักลอบมีความสัมพันธ์ชู้สาว ต่อมาหมอจางหมอไร้ฝีมือผู้นี้ก็ทำให้เรื่องแย่ลง พวกเขาบีบบังคับเสด็จแม่จนเกือบตายอย่างมิยุติธรรม!”

“เสด็จพ่อ ฮองเฮาได้ตรัสไว้แล้วว่า ในวังหลวงควรมีกฎเกณฑ์ของวัง การเหยียดหยามกันโดยไม่มีหลักฐานเช่นนี้ และใส่ร้ายพระสนมตามอำเภอใจเช่นนี้ ในวังจะวุ่นวายเพียงใดพ่ะย่ะค่ะ!”

“จะต้องลงโทษขั้นเด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินมู่จ้องมองฮองเฮาเว่ยด้วยสายตาเกลียดชังจนทำให้ฮองเฮาเว่ยรู้สึกหวาดกลัว

นางกลัวว่าจักรพรรดิอู่อันจะลงโทษตน จึงรีบชิงเอ่ย “หมอหลี่มิได้มีทักษะการแพทย์ที่ดีใส่ร้ายพระสนมฮุ่ยสุ่มสี่สุ่มห้า ควรได้รับการลงโทษขั้นเด็ดขาด! ฝ่าบาทเพคะ ตัดหัวเขาต่อหน้าธารกำนัลเพื่อเป็นเยี่ยงอย่างแก่ผู้อื่นเถิดเพคะ!”

จักรพรรดิอู่อันเหลือบมองนางด้วยสีหน้ามืดมน จากนั้นก็มองไปทางราชองครักษ์ผาง ในใจรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับฮองเฮาเว่ยเป็นอย่างยิ่ง

เว่ยเสียนผู้นี้โลภมากจนขาดสติ อาศัยความปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอมาทำให้วังหลังเกิดความวุ่นวาย!

เพื่อความปรารถนาส่วนตัว ยังสร้างเรื่องจนทำให้ขุนนางของตนเอาใจออกห่างอีก ระหว่างพ่อลูกชายก็เกือบจะเป็นศัตรูกัน ช่างมีเจตนาชั่วร้ายจริง ๆ!

เมื่อเห็นว่าตอนนี้นางยังคิดที่จะโยนความผิดทั้งหมดให้กับหมอหลี่อีก ความโกรธของจักรพรรดิอู่อันก็เพิ่มขึ้นทันที