ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1102

หลิงอวี๋กระตุกริมฝีปากอย่างยากจะสังเกตเห็น ฉินรั่วซือผู้นี้ ก่อนหน้านี้ตอนที่คลุกคลีอยู่กับเซียวทงกับเสิ่นจวนก็เรียนรู้เรื่องการพูดจาเจ็บแสบมาจากเสิ่นจวน

หลังจากที่เสิ่นจวนถูกตระกูลเสิ่นส่งตัวไป ฉินรั่วซือก็กลายเป็นผู้ติดตามส่วนตัวของเซียวทง นางซึมซับบทเรียนของเสิ่นจวนมาบ้าง ทุกครั้งที่นางเห็นว่าสถานการณ์ท่าจะมิดี นางก็จะหลบไปอยู่ห่าง ๆ

ทว่าตั้งแต่ที่ฮองเฮาเว่ยบอกว่าจะประทานนางให้แต่งงานไปเป็นชายารองของเซียวหลินเทียน สตรีผู้นี้จึงกระตือรือร้นขึ้นมาอีกครั้ง

ครั้งที่แล้วที่เตะลูกกลมฉินรั่วซือก็เล่นไปตามสถานการณ์ ครั้นได้ยินว่าตนได้รับบาดเจ็บก็รีบวิ่งไปแสดงตัวตนที่ตำหนักอ๋องอี้ทันที!

ตอนนี้ได้เปลี่ยนแผนการแล้ว จึงใช้ภาพลักษณ์ใสซื่อน่าสงสารเช่นนี้ลงสนาม

นี่คือเส้นทางแห่งการเสแสร้งใช่หรือไม่?

นางคิดว่าท่าทางอ่อนโยนและอ่อนแอจะสามารถกดตนลงไปได้หรือ?

หากเซียวหลินเทียนชอบประเภทนี้ บอกได้แค่ว่าเซียวหลินเทียนตาบอดแล้ว

เมื่อเห็นว่าฉินรั่วซือถูกตนเปิดโปงก็ยังพยายามดึงเซียวหลินเทียนไว้ อยากจะทำให้เซียวหลินเทียนสงสัยในตัวของตนเอง หลิงอวี๋จึงโกรธ

ยังมิทันที่นางจะได้พูดอะไร ฟางเหยาเหยาเห็นฉินรั่วซือถูกหลิงอวี๋พูดจนร้องออกมา จึงอดมิได้ที่จะช่วยเหลือ

“พระชายาอ๋องอี้ นี่ท่านเนรคุณหรือ? รั่วซือก็เห็นว่าชีวิตของท่านตกอยู่ในอันตราย รู้วิธีที่จะช่วยท่านนางจึงบอกท่านอ๋อง!”

“นางพูดถูก หากมิใช่เพราะท่านซื้อโสมโลหิตมาแล้วซ่อนมันไว้จากท่านอ๋องอี้ ก็คงมิทำให้เกิดความเข้าใจผิดเช่นนี้! ยิ่งไม่มีทางทำให้ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วตลาดว่าท่านอ๋องอี้ใส่ร้ายองค์ชายเย่ว่าเนรคุณเลย!”

“จะว่าไปแล้วทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของท่าน ท่านมิไตร่ตรองเองแล้วเหตุใดจึงมาโทษรั่วซือเล่า?”

เมื่อเซียวทงเห็นสิ่งนี้ก็เอ่ยด้วยความโกรธ “เหยาเหยาพูดถูก หลิงอวี๋ เจ้าแค่คิดจะทำให้พี่ชายทั้งสองของข้ามิพอใจกัน! เหตุใดเจ้าจึงใจร้ายถึงเพียงนี้!”

ฉินรั่วซือปิดหน้าไว้ครึ่งหนึ่งด้วยผ้าสีชมพู แสร้งทำเป็นเช็ดน้ำตาออกจากหางตาอย่างรู้สึกผิด แต่มุมริมฝีปากล่างของตนที่ยิ้มอย่างดูถูกกลับควบคุมมิได้

“พอแล้ว!”

หลิงอวี๋มองคนที่มิรู้ความจริงแล้วถูกหลอกด้วยน้ำตาเพียงเล็กน้อยของฉินรั่วซือจึงเอ่ยมาอย่างคนที่ “เรียกหาความยุติธรรม” นางไม่มีความอดทนพอที่จะเล่นกับพวกเขาจริง ๆ!

นางยิ้มอย่างเย็นชา “ฉินรั่วซือ ข้าจะขอถามเจ้าอีกครั้ง เจ้ารู้มาจากผู้ใดเรื่องโสมโลหิต? คราวนี้เจ้าคิดให้ดี ๆ ค่อยพูดออกมาเถอะ!”

“เพราะที่ข้าซื้อโสมโลหิตมันเป็นความลับ ความลับนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง องค์จักรพรรดิ... เอ่อ ไม่สิ คนที่ให้ข้าซื้อโสมโลหิตกำชับอย่างดีว่ามิให้ข้าพูด… ดังนั้นข้าจึงมิได้บอกใครเลยแม้แต่ท่านอ๋อง!”

“แต่เจ้ากลับรู้ความลับนี้! หรือเจ้าเคยสอดแนมข้า มีเจตนาชั่วร้ายเช่นนั้นหรือ?”

ดูเหมือนหลิงอวี๋จะโกรธแล้วถึงกับพูดรัวออกไป

คำว่า “องค์จักรพรรดิ” กลับทำให้ทุกคนเข้าใจ เซียวทงกับคนอื่น ๆ ตกใจมากจนใจสั่น หรือว่าองค์จักรพรรดิให้หลิงอวี๋แอบซื้อมา?