ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1113

แต่หลิงอวี๋มิให้โอกาสเซี่ยโฮ่วตานรั่วได้คิด นางตะคอกเสียงแข็ง

“เซี่ยโฮ่วตานรั่ว ตอนนั้นท่านอ๋องของหม่อมฉันต้องเผชิญหน้ากับมือสังหารสองกลุ่ม! คนที่ใช้ดาบคือมือสังหารของฉีตะวันออก คนที่เหลือรอดถูกแม่ทัพเผยจับตัวไปแล้ว!”

“แต่มือสังหารที่ใช้ธนูกลับหนีไปได้! ตอนนั้นแม่ทัพเผยกับอันเจ๋อตรวจค้นรอบ ๆ ดูแล้วแต่ก็มิพบผู้ใดเลย!”

“ผลก็คือแม่ทัพเผยพบท่านในระหว่างการตรวจค้น! เซี่ยโฮ่วตานรั่ว ท่านตรัสว่าท่านอยู่ในที่เกิดเหตุในเวลานั้น หรือว่าคนที่ยิงธนูเย็นใส่พวกเราก็คือเจ้า!”

เอ่อ...

“นี่คิดที่จะลอบสังหารท่านอ๋องอี้หรือ!”

มีคนที่ตั้งสติได้ก็ตกใจจนกรีดร้องออกมา

องค์ชายเย่เซียวหลินมู่ที่เฝ้าดูความคึกคักนี้อยู่ข้าง ๆ มาโดยตลอด ได้ยินสิ่งนี้เข้าก็เข้าใจ จึงตะโกนด้วยความโกรธ

“เซี่ยโฮ่วตานรั่ว พวกเจ้าชาวฉีตะวันออกเบื้องหน้ามาเพื่ออภิเษกเชื่อมสัมพันธ์ แต่เบื้องหลังแท้จริงแล้วมาเพื่อลอบสังหารเสด็จพี่ของข้าหรือ!”

เซียวทงตะลึงกับสถานการณ์ที่พลิกนี้ นางมองเซี่ยโฮ่วตานรั่วจากนั้นก็มองเซียวหลินเทียน

ครั้งนี้ มิว่าเซี่ยโฮ่วตานรั่วจะพูดอะไรอีก นางก็มิสามารถยืนข้างเซี่ยโฮ่วตานรั่วได้อีกแล้ว

หากทำผิดพลาดไป ตนจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับเซี่ยโฮ่วตานรั่วในการลอบสังหารท่านพี่

“มิใช่แบบนั้นนะ...”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วแย้งอย่างหนักแน่น

“ท่านอ๋องอี้! ตอนนั้นพวกเราได้ยินเสียงการต่อสู้จึงเข้ามาช่วย!”

“พวกเราเจอแม่ทัพเผยก็พูดเช่นนี้ แม่ทัพเผยเป็นพยานได้!”

“ไร้สาระ!”

หลิงอวี๋ตะคอกด้วยความโกรธ “ตอนที่แม่ทัพเผยไปตรวจค้น การต่อสู้จบลงไปแล้ว! ท่านตรัสว่ามาช่วย แล้วท่านเห็นหม่อมฉันกลัวจนวิ่งเตลิดหนีไปได้เยี่ยงไร?”

เมื่อเซี่ยโฮ่วตานรั่วเห็นว่าแต่ละคนชี้หน้าด่าตน นางก็กังวลมากจนแทบจะน้ำตาไหล

หากนางถูกพาตัวไปพบทางการแล้วนางอธิบายมิชัดเจนจะต้องส่งผลกระทบต่อแผนแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ขององค์ชายหนิงอย่างแน่นอน!

ถึงเวลานั้นองค์ชายหนิงจะต้องมิยอมปล่อยตนไปแน่!

“ข้า… ข้ามิได้อยู่ที่นั่น! ข้าแค่พูดไปเรื่อย! ข้าเกลียดหลิงอวี๋… ถึงได้… ถึงได้...”

หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วเซี่ยโฮ่วตานรั่วก็ทำได้เพียงโกหกไปเช่นนี้ นางมิสามารถให้หลิงอวี๋พิสูจน์ได้ว่าตนอยู่ในที่เกิดเหตุ

นางมองเซียวหลินเทียนทั้งน้ำตา พลางเอ่ย “อ๋องอี้ ท่านเชื่อหม่อมฉันเถิด เรามาที่นี่เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ หม่อมฉันจะทำเช่นนี้เพื่อทำลายการเชื่อมสัมพันธ์ได้เยี่ยงไร!”

“พระชายาอ๋องอี้ ข้าผิดไปแล้ว ข้ามิควรเห็นว่ามีช่องว่างแล้วใส่ร้ายเจ้า! ข้ามันใจแคบ เห็นแก่ตัวเอง!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงขอความเมตตาจากหลิงอวี๋ “ข้าขอโทษเจ้า เจ้ายกโทษให้ข้าด้วยเถิด!”

นางบีบน้ำตาเล็กน้อย แล้วมองหลิงอวี๋ด้วยใบหน้าเศร้า “ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้วจริง ๆ! เจ้าใจดี ใจกว้างถึงเพียงนั้น อย่าให้ความเห็นแก่ตัวของข้าส่งผลกระทบต่อการเชื่อมสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้นเลย!”