ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 127

หลิงอวี๋เดินออกจากเรือนของเซียวหลินเทียน และยังรู้สึกแน่นหน้าอกเล็กน้อย นางไม่รู้ว่าตัวเองกำลังโมโหเรื่องอันใด

นางรีบรุดกลับเรือนบุหงา เนื่องรู้สึกว่าความโกรธของตัวเองช่างแปลกประหลาดนัก

“ท่านแม่ ผู้ใดแหย่ท่านโกรธขอรับ? หรือว่าเจ้าคนหลายใจนั่นตำหนิท่านอีกแล้ว?”

หลิงเยวี่ยมองมารดาเดินเข้ามาหน้าบึ้ง พลันเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

เจ้าคนหลายใจ?

จู่ ๆ หลิงอวี๋ก็รู้สึกขบขันทันที คำนี้นางด่าเซียวหลินเทียนแล้วหลิงเยวี่ยได้ยินก็เรียนรู้แล้วเอามาพูด เมื่อได้เอ่ยแล้วก็รู้สึกดีอย่างอธิบายไม่ถูก

เมื่อหลิงอวี๋เห็นดวงตากลมโตของหลิงเยวี่ยกะพริบ ความโกรธก็มลายหาย

นางบีบหน้าเล็ก ๆ ของหลิงเยวี่ยพลางยิ้มตอบว่า “เขามิได้ตำหนิแม่! และแม่ก็มิได้โกรธด้วย!”

“แต่ปากของท่านแม่เมื่อตะกี้เบะจนแขวนตะเกียงได้แล้วนะขอรับ!”

หลิงเยวี่ยกล่าวเสียงหวานไร้เดียงสา “มิใช่ว่าท่านแม่สอนเยวี่ยเยวี่ยห้ามพูดปดหรือ? ไม่เช่นนั้ยจมูกจะยาว!”

หลิงอวี๋หัวเราะฮ่าฮ่า นี่เป็นนิทานพินอคคิโอที่นางเล่าให้หลิงเยวี่ยฟังในคืนหนึ่ง คิดไม่ถึงเลยว่า หลิงเยวี่ยจะความจำดีขนาดนี้!

“ท่านแม่ไม่ได้โกหก! ดูสิ จมูกท่านไม่ได้ยาว! พิสูจน์ว่าท่านแม่พูดความจริง!”

หลิงอวี๋ก้มลงใช้จมูกแตะจมูกน้อย ๆ ของหลิงเยวี่ยพลางเบิกตากว้างกล่าวอย่างไร้ความผิด

“ดูสิ ยาวหรือไม่!”

หลิงเยวี่ยมองจมูกของหลิงอวี๋อย่างถี่ถ้วนจริง ๆ แล้วเอ่ยอย่างเคืองใจว่า “ไม่ยาวขอรับ! ท่านแม่มิได้พูดปด!”

หลิงอวี๋รู้สึกว่าหลิงเยวี่ยน่ารักยิ่ง ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเซียวหลินเทียนเจ้าคนหลายใจนั่นคิดอะไรอยู่

เด็กที่น่ารักน่าชังขนาดนี้ ไยใจดำผลักไสเขาครั้งแล้วครั้งเล่าได้ลงคอ!

“เยวี่ยเยวี่ย ได้เวลาบน้ำแล้วเจ้าค่ะ!” หลิงซินถือน้ำร้อนเข้ามาพลางร้องทัก

หลิงเยวี่ยส่งเสียงดีใจแล้ววิ่งตามหลิงซินเข้าห้อง

อย่างไรเสียก็เป็นเด็กชอบเล่นน้ำ เรื่องที่หลิงเยวี่ยมีความสุขที่สุดคือการอาบน้ำ

หลิงอวี๋ยิ้มพลางส่ายศีรษะ เพิ่งคิดเข้าห้องก็พบแม่นมลี่เดินมาจากข้างนอกในทันใด

“คุณหนู… บ่าวเพิ่งไปหาช่างเมื่อครู่ ก็ได้ยินข่าวหนึ่งมาเจ้าค่ะ...”

“อา ช่างสร้างเวรสร้างกรรมนัก! ออกเรือนกับท่านอ๋องผิงหยาง มิใช่ว่าพังไปชั่วชีวิตรึ?”

หลิงอวี๋ชะงักงัน นางไม่คิดเลยว่า ชายาผิงหยางจะผูกคอตาย!

หากตอนนั้นมิใช่เพราะชายาผิงหยางกัดตนไม่ปล่อยราวกับสุนัขบ้า นางคงไม่เอ่ยถึงเรื่องบุตรชายของชายาผิงหยางว่าเป็นลูกนอกสมรสหรอก

เวลานี้ชายาผิงหยางตายแล้ว ได้พัวพันถึงลูกอนุคนนั้นต้องถอนหมั้นการแต่งงานของตนเพื่อออกเรือนใหม่กับท่องอ๋องผิงหยาง นี่ไม่ถือว่าทำลายสตรีไร้ความผิดผู้หนึ่งทั้งชีวิตหรอกหรือ?

หลิงอวี๋แอบรู้สึกหนักใจประปราย นางรู้ว่าไม่ใช่ความผิดตน แต่กลับมิอาจปล่อยวางได้เสียอย่างนั้น

“คุณหนู นี่ไม่อาจโทษท่านได้นะเจ้าคะ! ท่านอย่าคิดมากเลย!”

ครั้นแม่นมลี่เห็นหลิงอวี๋ไม่สบายใจก็แอบตำหนิปากตัวเอง ก่อนนางจะพูดปลอบใจว่า

“การผูกคอตายของพระชายาผิงหยางหาใช่เพราะเรื่องหย่าร้างทั้งหมดไม่ เล่าลือว่านางขโมยเงินเก็บทั้งหมดของท่านอ๋องผิงหยางไปเล่นที่บ่อนพนัน เสียไปสองหมื่นตำลึงเจ้าค่ะ!”

“ก่อนหน้าพระชายาผิงหยางขโมยเงินท่านอ๋องผิงหยางซื้ออาภรณ์ ของกำนัลเพื่อเข้าร่วมงานเฉลิมฉลองพระราชสมภพในวังหลวง”

“เมื่อพระชายาผิงหยางหย่าร้างคราวนี้ เป็นท่านอ๋องผิงหยางบีบคั้นครอบครัวนางคืนเงิน เดาว่าความจริงนางจ่ายคืนไม่ไหวจึงสิ้นหนทางผูกคอตัวเองตาย!”

“มิฉะนั้น ด้วยนิสัยรักตัวกลัวตายประเภทนั้นของนาง ไยจะผูกคอตายได้เล่าเจ้าคะ!”