ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 133

หลังหลิงอวี๋ทานข้าวเย็นอยู่ภัตตาคารจี๋เสียง เกิ่งเสี่ยวหาวห่อขนมอบของภัตตาคารจี๋เสียงให้หลิงเยวี่ยอีก ก่อนจะส่งหลิงอวี๋ลงชั้นล่าง

บัดนี้ ลิ่วล้อที่สืบถามข่าวคราวแม่ทัพเฉินกลับมาพอดี พลางให้ที่อยู่เกิ่งเสี่ยวหาว

เกิ่งเสี่ยวหาวเห็นว่าหมู่บ้านเฉินเจียที่ห่างตัวเมืองยี่สิบกว่าลี้พลางกล่าวคำ

“วันพรุ่งข้าไปรับซื้อเครื่องยาที่หมู่บ้านเฉินเจียพอดี ข้าจะไปส่งท่านพี่!”

หลิงอวี๋ไม่ได้ปฏิเสธ ครั้นนัดเวลาเดินทางกับเกิ่งเสี่ยวหาวกันดีแล้วก็นำขนมอบกลับตำหนักอ๋องอี้ทันที

พอกลับถึงตำหนักอ๋องอี้ฟ้าล้วนมืดแล้ว หลิงอวี๋ถือขนมอบกลับเรือนบุหงา ครั้นเห็นเครื่องยาที่ตนให้หลิงซินนำกลับกำลังวางอยู่ ก็เอาเครื่องยาหมายส่งให้เซียวหลินเทียน

นางเห็นขนมอบขอบภัตตาคารจี๋เสียง คิดแบ่งอีกห่อ ถือพร้อมกันเดินไปเรือนริมวารีของเซียวหลินเทียน

เรือนยังมีแสงไฟตะเกียง ประตูเรือนเปิดอ้า องครักษ์สองนายเฝ้าอยู่ประตู

หลิงอวี๋กำลังคิดส่งเขาไปแจ้งให้ตน พลันได้ยินเสียงหัวเราะอันไพเราะมากเสน่ห์ของชิวเหวินซวงลอยมาจากในเรือน

“ท่านอ๋อง ท่านดื่มเก่งจริง ๆ ท่านพี่จ้าวกับลู่หนานร่วงหมดแล้วเพคะ!”

“ท่านอ๋อง ข้าไม่ไหวแล้ว! ดื่มไม่ได้แล้วเพคะ!”

ในสมองหลิงอวี๋มีภาพหนึ่งผุดขึ้นอัตโนมัติ ฉากชิวเหวินซวงกิริยาเอียงอาย ร่ำสุราพลางอิงอกเซียวหลินเทียนด้วยความมึนเมาหลายส่วน

สีหน้านางมืดครึ้ม หลังยัดเครื่องยาให้องครักษ์น้อยแล้วพลางกล่าวเหวี่ยงว่า

“นี่คือเครื่องยาสมุนไพรที่เซียวหลินเทียนต้องการ เจ้าส่งเข้าไปเถอะ! บอกเซียวหลินเทียนว่าระหว่างกินยา งดสุรางดตัณหา!”

นางยัดขนมอบให้องครักษ์อีกคน “ขนมอบพวกนี้มาจากภัตตาคารจี๋เสียง ให้พวกเจ้ากินยามดึกเถอะ!”

เอ่ยจบ หลิงอวี๋พลันจากไปด้วยหน้ามืดครึ้ม

องครักษ์ที่กำลังกอดขนมอบคือลูกผู้น้องของจ้าวซวน หลู่ชิ่ง ปีนี้อายุเพียงสิบห้าปี รูปลักษณ์กำยำน่าเอ็นดู

เขาได้ยินว่าขนมอบมาจากภัตตาคารจี๋เสียงก็พลันคลี่ยิ้มกว้าง

“ขอบคุณขอรับพระชายา! วันนี้คือวันเกิดของท่านพี่จ้าว พระชายาท่านไม่เข้าไปดื่มสุราสักถ้วยร่วมฉลองหรือขอรับ?”

เดิมทีหลิงอวี๋ไม่ได้ยินคำพูดช่วงหลัง ในใจเดือดดาลเกินบรรยาย เดินไปก็เตะหินก้อนเล็ก ๆ บนพื้นไปพลางด่าอย่างขุ่นเคือง

“ดื่มซะ ดื่มให้ตายไปเลย! ป่วยยังไม่หายดีก็ใฝ่หาราคะ ข้าไม่น่ารักษาเจ้าเลยโว้ย… น่าจะปล่อยให้ใช้การไม่ได้ไปซะ!”

ครั้นด่าประโยคนี้ หลิงอวี๋กลับรู้สึกขบขันกับตัวเอง

ลองนึกถึงว่า เซียวหลินเทียนกำลังเกี่ยวพันกับหญิงงาม ภาพนั้นช่างขบขันเสียจริง!

หลิงอวี๋เลิกยิ้มแล้วส่ายหน้า มันเป็นเพียงข้อตกลง นางแค่ต้องการคนหนุนหลังเท่านั้นเอง!

เฉินเจียวบุตรีของแม่ทัพเฉินปีนี้เพิ่งอายุสิบหกก็ได้หมั้นหมายแล้ว กำหนดวันสมรสช่วงปลายปี

หลายวันมานี้นางเหนื่อยทั้งแรงกายแรงใจ เพื่ออาการป่วยของท่านย่าเฉิน ลำบากดูแลไม่เป็นไร ทรมานจิตใจถึงเป็นเรื่องใหญ่

ครอบครัวสามีหวั่นท่านย่าเฉินล่วงลับ เฉินเจียวต้องเลื่อนวันแต่งไว้ทุกข์สามปี เมื่อวานยังส่งคนมาถามว่าตบแต่งก่อนได้หรือไม่

ภายในใจเฉินเจียวไม่หวังด่วนแต่ง การสมรสนี้คือเรื่องสำคัญครั้งเดียวชั่วชีวิต ยังไม่พร้อมดีเลยรีบแต่งหาปะไร!

นางไม่อยากรู้สึกผิดต่อตัวเอง!

อย่างไรเสียท่านย่าต้องล่วงลับ นางต้องไว้ทุกข์เลื่อนเวลาถึงอายุสิบเก้าปี ท่าทีครอบครัวสามีไม่ยินยอมรอถึงสามปี!

เฉินเจียวยุ่งวุ่นตลอดทั้งคืน ดวงหน้าสะสวยซีดเซียวประปราย

แม่ทัพเฉินเป็นลูกกตัญญู เฉินเจียวไม่กล้าหยิบยกเรื่องนี้มาเอ่ยกับบิดา เกรงจะถูกบิดาตำหนิตนที่ด่วนออกเรือนไม่แม้แต่จะสนใจความเป็นความตายของท่านย่า

“ข้าจะไปดูท่านย่าเจ้าเสียหน่อย!”

แม่ทัพเฉินลูบดวงหน้าอ่อนเพลีย ย่างกรายเข้าเรือนด้วยฝีเท้าหนักแน่น

“นายท่าน ข้างนอกมีหมอหญิงผู้หนึ่ง กล่าวอ้างว่านามแม่นางหลิง นางพูดว่ามีวิธีรักษาเหล่าฮูหยินใหญ่ขอรับ!”

คนเฝ้าประตูวิ่งรุดเข้ามาพลันร้องเรียกเสียงดังไกล ๆ