ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 138

ลู่หนานไม่รู้ว่าหลิงอวี๋จะทำอะไร แต่ก็พาเฮยจื่อลงไป

เฮยจื่อเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร จึงมองไปทางเซียวหลินเทียนอย่างขอความช่วยเหลือ

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ที่พาหลิงเยวี่ยไปตรงที่ที่นางยืนอยู่อย่างครุ่นคิด

“เฮยจื่อ เจ้าถูกเยวี่ยเยวี่ยผลักตกลงไปจากตรงนี้ใช่หรือไม่?”

หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างเย็นชา

เฮยจื่อมองไปทางเฉี่ยวชุนนางรับใช้ของตนเองอย่างขอความช่วยเหลือ เฉี่ยวชุนพยักหน้าเบา ๆ

“ใช่! เสี่ยวเมาผลักข้าลงไปจากตรงนี้!”

เฮยจื่อเอ่ยเสียงดังทันที

“ยืนอยู่นิ่ง ๆ นะ!”

หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา พลางเอ่ย “เยวี่ยเยวี่ย เจ้าขึ้นไปผลักเขาลงนี้ มีแรงเท่าไหร่ก็ผลักให้เต็มแรง!”

หลิงเยวี่ยขึ้นไปอย่างเชื่อฟัง แล้วผลักเฮยจื่ออย่างรุนแรง เฮยจื่อเซ แต่เท้ากลับไม่ขยับเลย

“ทำต่อ! เยวี่ยเยวี่ย เจ้าไม่ได้กินข้าวก็ใช่ว่าจะไม่มีแรงนี่! ออกแรงผลักอีก!”

หลิงเยวี่ยผลักไปอีกสองสามครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้เฮยจื่อตกน้ำได้

เขาเอ่ยอย่างท้อแท้ “ท่านแม่ ข้าผลักไม่ไป ข้าพยายามแล้วขอรับ!”

หลิงเยวี่ยไม่ต้องพูด เซียวหลินเทียนกับทุกคนก็ต่างเห็นว่าหลิงเยวี่ยพยายามออกแรงเต็มที่แล้ว ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นแดงก่ำไปหมด แต่ก็ไม่สามารถผลักเฮยจื่อที่สูงใหญ่กว่าสองเท่าให้ขยับได้เลย

เซียวหลินเทียนใจเต้นรัว เหงื่อเย็น ๆ ผุดออกมา

เขากล่าวหาหลิงเยวี่ยจริง ๆ หรือ?

“เฮยจื่อ ยังไม่ยอมพูดความจริงอีกหรือ? ทุกคนล้วนมีตา เห็นกันหมดว่าเยวี่ยเยวี่ยผลักเจ้าไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ!”

“เจ้าถูกเยวี่ยเยวี่ยผลักตกลงไป หรือว่าตัวเจ้าเองไม่ระวังตัวแล้วลื่นตกลงไปกันแน่?”

ลู่หนานเรียกสติมาได้ก่อน รอยลื่นที่เขาเห็น ก็คือร่องรอยที่เฮยจื่อลื่นตกลงไป

“ข้า… ข้า.. .เสี่ยวเมาผลักข้า! พวกพี่เฉี่ยวชุนล้วนเห็นกันหมด!”

เฮยจื่อถูกหลิงอวี๋ซักถามจนทำอะไรไม่ถูก จึงพูดตะกุกตะกัก

หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา จูงมือหลิงเยวี่ยเดินขึ้นไป

“เซียวหลินเทียน ความจริงเป็นเช่นไร ข้าได้พิสูจน์แล้ว! ส่วนเหตุใดบุตรบุญธรรมของเจ้ากับนางรับใช้ถึงได้ร่วมหัวกันใส่ร้ายลูกชายข้า นั่นไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะต้องสนใจ!”

“จะตีจะลงโทษ หรือกระทั่งจะชื่นชมพวกเขาให้มันสุด ๆ ก็เป็นเรื่องของเจ้าทั้งสิ้น!”

หลิงเยวี่ยหันไปตามสัญชาตญาณ เห็นว่าเซียวหลินเทียนกำลังเรียกเขา แล้วเขาก็ย่นจมูกอย่างไม่ชอบใจ พลางยืดหน้าอกแล้วเอ่ยออกไปเสียงดัง

“กระหม่อมไม่ได้ชื่อเสี่ยวเมา! กระหม่อมมีชื่อ ชื่อของกระหม่อมคือ หลิงเยวี่ย เยวี่ยที่แปลว่าเหนือชั้น!”

เซียวหลินเทียนรู้สึกปวดใจขึ้นมา จู่ ๆ เขาก็ตัดสินใจว่าจะต้องสืบหาภูมิหลังของหลิงเยวี่ยให้เร็วที่สุด

เขาหวังว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของตนจริง ๆ!

เพราะว่าเขาทนไม่ได้ที่ในสายตาของเด็กคนนี้จะเมินเฉยต่อเขา!

“หลิงเยวี่ย… ข้าขอโทษ! ข้าไม่ได้ตรวจสอบให้แน่ชัดแล้วไปกล่าวหาเจ้า! ข้าขอโทษเจ้านะ!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยขอโทษหลิงเยวี่ยอย่างจริงจัง

หลิงเยวี่ยเงยหน้าไปมองหลิงอวี๋ หลิงอวี๋พยักหน้าเบา ๆ

แต่หลิงเยวี่ยกลับเอียงคอครุ่นคิดแล้วจึงเอ่ย “กระหม่อมรับคำขอโทษจากท่าน! แต่กระหม่อมไม่อยากให้อภัยท่าน!”

“ท่านลุงปี้บอกว่าหลังจากทำเรื่องแย่ ๆ แล้วมาขอโทษมันจะมีประโยชน์อันใด หากท่านฆ่าคนคนหนึ่งไป แม้จะพูดขอโทษทั้งกี่ร้อยครั้ง จะสามารถทำให้คนที่ท่านฆ่าไปโดยไม่เจตนามีชีวิตกลับมาได้หรือไม่?”

หลิงเยวี่ยหน้านิ่งพลางเอ่ยอย่างจริงจัง “ท่านอ๋องอี้! ท่านลุงปี้บอกว่าท่านเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่ค้ำจุนสวรรค์และโลก ที่เยวี่ยเยวี่ยไม่ให้อภัยท่าน ก็เพื่อจะให้ท่านได้จดจำเหตุผลนี้ไว้!”

“วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ไม่สามารถเที่ยวกล่าวหาคนที่ดีได้หรอกพ่ะย่ะค่ะ!”