ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 179

หลังจากนวดไปสักพัก หลิงอวี๋ก็แทงเข็มเงินที่ตัวเซียวหลินเทียน เข็มเงินหลายเล่มถูกแทงเข้าไปในจุดฝังเข็มบนน่องของเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนรู้สึกเพียงว่า ขาของเขาร้อนผ่าว เขาเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ "ข้ารู้สึกได้! มันร้อนผ่าว!"

หลิงอวี๋พยักหน้า แทงเข็มไปที่ขาทั้งสองข้างของเขาอีกรอบ จากนั้นก็เก็บเข็มเงินออกไปพลางเอ่ย

“หม่อมฉันจะเปลี่ยนตำรับโอสถให้ท่านใหม่! ท่านกินยาไปสามวัน แล้วหม่อมฉันจะฝังเข็มให้ท่านอีก!”

"หม่อมฉันไม่อาจสัญญากับท่านได้ว่าจะใช้เวลารักษาท่านนานแค่ไหนถึงจะหายดี!"

“หม่อมฉันคิดว่า จากสถานการณ์ในวันนี้ ใช้เวลาหนึ่งเดือนกว่าน่าจะลุกขึ้นเดินได้แล้วกระมัง! หากฟื้นตัวดีก็จะใช้เวลาไม่ถึงเดือน!”

หนึ่งเดือนกว่า?

ในตอนแรกเซียวหลินเทียนคิดว่า มันจะใช้เวลานานมาก แต่เมื่อเขาได้ยินว่าใช้เวลาหนึ่งเดือนกว่า ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

หนึ่งเดือนกว่า? เขาจะสามารถกลับมาเป็นปกติเหมือนก่อนหน้านี้ได้หรือ?

“ขหม่อมฉันขออภัย เส้นประสาทที่ขาของท่านต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะฟื้นตัว หากท่านรอไม่ไหว หม่อมฉันจะพยายามคิดหาวิธีที่จะย่นระยะเวลาให้สั้นลง!”

หลิงอวี๋เห็นสีหน้าของเซียวหลินเทียน ก็คิดว่าเซียวหลินเทียนรอเวลาหนึ่งเดือนกว่าไม่ไหว จึงเอ่ยขอโทษ

"ข้ารอได้!"

เซียวหลินเทียนเอ่ยขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "เจ้ารักษาข้าตามที่เจ้าควรต้องทำเถอะ! ข้าไม่รีบ!"

เขาเคยคิดว่าในชีวิตนี้เขาจะไม่มีวันลุกขึ้นยืนได้อีกแล้ว!

ใครจะคิดว่าหลิงอวี๋จะทำให้เขาประหลาดใจเช่นนี้ เขาจะรอไม่ไหวได้เยี่ยงไรกัน?

ทั้งชีวิตกับหนึ่งเดือน สำหรับเขามันเปรียบเสมือนการขึ้นจากนรกสู่สวรรค์เลย!

หลิงอวี๋เห็นท่าทางดีใจของเซียวหลินเทียนก็แย้มยิ้ม จากนั้นเดินไปด้านหลังฉากกั้นลมและแสร้งทำเป็นล้างมือ แล้วก็มุดเข้าไปในมิติ หยิบน้ำหญ้าวานรออกมาสองสามขวด

นางจัดตำรับยาใหม่อีกครั้ง แล้วหยิบน้ำนั้นส่งให้เซียวหลินพลางเอ่ย

“ตำรับโอสถมีการปรับเปลี่ยนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากท่านไม่สะดวกที่จะเตรียมโอสถที่ตำหนัก ให้ไปที่โรงเหยียนหลิง ให้พวกเขาเตรียมให้แล้วค่อยนำกลับมา”

“แค่บอกว่าไปว่าเป็นคนไข้ของแม่นางหลิง พวกเขาจะไม่ออกไปพูดอะไรเหลวไหล!”

“น้ำในขวดเล็กนี้สกัดจากสมุนไพรพิเศษ ดื่มวันละหนึ่งขวด แบ่งเป็นดื่มวันละสามครั้ง! หลังจากดื่มน้ำสมุนไพรเหล่านี้หมดแล้ว ให้ลู่หนานมาหาหม่อมฉัน ท่านไม่สามารถหาซื้อมันข้างนอกได้!"

“เก็บขวดยาทั้งหมดไว้ให้หม่อมฉันด้วย!”

หลิงอวี๋คิดแล้วจึงอธิบาย

มิติของนางไม่สามารถผลิตขวดยาขนาดเล็กได้ ขวดยาเหล่านี้จึงทำได้เพียงต้องวนกลับมาใช้ใหม่

รอให้มีเวลานางจะไปเดินดูว่าจะมีใครสามารถทำขวดยาเล็ก ๆ แบบนี้ได้บ้างหรือไม่

“เยวี่ยเยวี่ยพูดถูก! ไม่มีใครไม่ทำผิดพลาด การให้อภัยผู้อื่นคือการปลดปล่อยตัวเอง! เช่นนั้นต่อไปเจ้าสามารถเชิญพี่เฮยจื่อมาเล่นกับเจ้าได้!”

หลิงอวี๋ยังมีความประทับใจที่ไม่ดีต่อเฮยจื่อเท่าใด แต่นางคิดว่า เด็กคนนั้นยังเด็กและถูกผู้อื่นกระตุ้นให้ทำเรื่องเช่นนั้น

เฮยจื่อเป็นฝ่ายยอมรับความผิดพลาดและแสดงออกในทางที่ดี หลิงอวี๋ไม่สามารถแข็งกร้าวกับเขาได้ จึงให้โอกาสเขาได้เปลี่ยนแปลงจะดีกว่า!

ขณะที่กำลังคุยกันอยู่ เปียวจื่อก็พาคนมาช่วยซ่อมแซมเรือน นอกจากนี้เขายังนำขนมมากมายจากภัตราคารจี๋เสียงมาด้วย บอกว่าเกิ่งเสี่ยวหาวให้เขาเอามาให้เยวี่ยเยวี่ยโดยเฉพาะ

หลิงอวี๋แบ่งขนมออกเป็นหลายส่วน ให้หลิงซินนำสองส่วนไปให้ที่เรือนริมวารีเหมือนครั้งที่แล้ว และส่วนหนึ่งมอบให้เซียวหลินเทียนเพียงคนเดียว

ส่วนที่ใหญ่สำหรับลู่หนานและองครักษ์คนอื่น ๆ

หลิงอวี๋ให้หลิงเยวี่ยแบ่งสองส่วนให้เฮยจื่อและปี้ไห่เฟิง ส่วนที่เหลือเป็นของหลิงเยวี่ย แม่นมลี่และหลิงซิน

เซียวหลินเทียนได้รับขนม เขาที่เดิมทีไม่ชอบขนมหวานแต่ก็กินขนมไปสองชิ้น ทำให้ชิวเหวินซวงผู้ที่นำชามาให้เห็นเข้าก็ทั้งตกใจทั้งรู้สึกโกรธ

ในวิกฤติครั้งนี้ ชิวเหวินซวงไม่ได้รับผลดีใด ๆ ด้วยเลย ทั้งยังกลับทำให้เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ดูมีความสัมพันธ์ที่ผ่อนคลายต่อกันมากขึ้นอีก!

ขนมชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นนี้ไม่นับว่าเป็นอะไรเลย แต่ความหมายเบื้องหลังนั้นอดไม่ได้ที่จะทำให้นางระแวง!

แต่นางไม่กล้าเคลื่อนไหวอะไรอีกต่อไป นางยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ!

จนกว่าจะแน่ใจว่าเซียวหลินเทียนคลายความสงสัยที่มีต่อนาง นางทำได้เพียงแค่เจียมเนื้อเจียมตัวไว้เท่านั้น!