ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 231

ไม่ช้าหลิงอวี๋ก็ถูกพามาถึงค่ายทหาร

พี่จูที่เถาเฉิงเอ่ยถึงอาศัยอยู่ที่เรือนเดี่ยวหลังหนึ่ง หลิงอวี๋เดาจากเรื่องที่มีความพิเศษนี้ พี่จูผู้นี้น่าจะเป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่

กระทั่งเข้าไป ก็เห็นทหารสองนายจับชายร่างสูงคนหนึ่งอยู่ที่หน้าเตียง

ชายคนนั้นน้ำลายฟูมปาก ทั้งยังกำลังชักอยู่ด้วย

“พี่เถา พี่กลับมาแล้ว เจอหมอหลินหรือไม่ อาการของทหารจูร้ายแรงมาก! เมื่อครู่เขากระอักเลือดด้วย!”

ทหารคนหนึ่งเอ่ยอย่างตื่นตระหนก

“หมอหลินลงเขาไปแล้ว แต่ข้าเจอผู้หญิงที่มีทักษะทางการแพทย์!”

เถาเฉิงผลักหลิงอวี๋ไปข้างหน้าอย่างหยาบคาย พลางบอก “รีบดูพี่ข้าสิ!”

หลิงอวี๋เห็นว่าตรงหน้าเตียงมีอาเจียนที่ในนั้นมีลิ่มเลือดปนอยู่จริง ๆ

นางพูดไม่ออกเลย ดื่มมากถึงเพียงนี้ อยากดื่มจนตายเลยหรือไร?

หลิงอวี๋นั่งลงหน้าเตียง จับชีพจร พลางเอ่ย "มีน้ำส้มสายชูหรือไม่? หามาให้ข้าสักสองสามขวด!"

“รีบไปหาน้ำส้มสายชู!”

เถาเฉิงไม่พูดพร่ำทำเพลงสั่งให้ทหารไปเอามา

หลิงอวี๋อาศัยร่างกายปกปิดไว้ หยิบเข็มฉีดยาออกมา ฉีดคลอร์โปรมาซีนไปที่แขนของทหารจู

กระทั่งทหารนำน้ำส้มสายชูมา หลิงอวี๋ก็หยิบขวดสารละลายโซเดียมไบคาร์บอเนตออกมาอย่างเปิดเผย พลางเอ่ยกับเถาเฉิง

“นี่เป็นยาลับที่ตระกูลของข้าสืบทอดมา โชคดีที่พี่จูของเจ้ามาพบข้า มิฉะนั้นก็มีแต่จะตายสถานเดียว!”

เถาเฉิงจ้องไปที่ขวดยาใสเล็ก ๆ นั้น พลางเอ่ยอย่างยากที่จะเชื่อ “นี่จะสามารถช่วยพี่ชายข้าได้หรือ?”

“แน่นอนอยู่แล้วสิ แต่ข้ามีเงื่อนไข!”

หลิงอวี๋ข่มขู่ “หากเจ้าไม่รับปาก ข้าจะโยนขวดยาเล็ก ๆ นี้ทิ้ง เช่นนั้นแล้วพี่จูของเจ้าจักต้องตายเป็นแน่!”

เถาเฉิงมองนาง พลางยิ้มขมขื่น “สาวน้อย หากเจ้าคิดจะให้พวกเราปล่อยเจ้าไป! นั่นเป็นไปมิได้หรอก!”

“แม้ว่าพี่จูของข้า ก็ไม่มีอำนาจตัดสินใจเรื่องนี้!”

“เจ้าคือคนที่ทหารเฉาพามา เขาเคยดูแลแล้ว ก็จะยิ่งดูแลเจ้าอย่างเข้มงวด!”

“หากพวกเราปล่อยเจ้าไปโดยพลการ พวกเราคงจะต้องจบเห่เป็นแน่!”

ทันทีที่นางก้าวไปด้านข้าง ทหารจูก็ลืมตาขึ้นมา นอนลงข้างเตียงแล้วอาเจียนออกมา

ทันใดนั้นห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นที่ยากจะบรรยาย หลิงอวี๋ก็มิกล้ารังเกียจ

กระทั่งทหารจูอาเจียนเสร็จแล้ว นางก็เข้าไปเบิกตาของเขา ดวงตาไม่แดงก่ำเหมือนเมื่อครู่แล้ว

“มา ดื่มน้ำส้มสายชูเองอีกขวด แล้วเจ้าจะไม่เป็นไรแล้ว!”

หลิงอวี๋ยัดน้ำส้มสายชูใส่มือของทหารจู มือของทหารจูสั่นมากจนจับไม่อยู่ ขวดน้ำส้มสายชูจึงหล่นลงไป

เถาเฉิงจับจ้องอยู่จึงมือไวไปรับไว้ได้ เขามองหลิงอวี๋อย่างโกรธ ๆ

“งุ่มง่ามเสียจริง ข้าป้อนพี่ชายข้าเองดีกว่า!”

เถาเฉิงกึ่งกอดทหารจูไว้ พลางป้อนน้ำส้มสายชูให้เขา

หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย แล้วไปยืนข้าง ๆ

เมื่อครู่นางตั้งใจ เป็นการหยั่งเชิงดูว่าเถาเฉิงจะเนรคุณและผิดคำพูดหรือไม่

เถาเฉิงมิได้โกรธจนระเบิดอารมณ์ใส่ตน คนคนนี้ยังนับว่ายังคงเหลือมโนธรรมสำนึกอยู่!