ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 236

“กระหม่อมรู้สึกว่าคนทั้งสองกลุ่มนี้น่าจะเป็นพวกเดียวกัน คนของหานหลินอยู่ในที่แจ้ง คนของหอเหยี่ยวราตรีอยู่ในที่ลับ!”

“เพียงแต่ข้ายังไม่พบหลักฐานที่พวกเขาสมรู้ร่วมคิดกัน!”

เซียวหลินเทียนถูนิ้ว พลางครุ่นคิด

คนของอิ๋นฮู๋ไปตามหาหลิงอวี๋ตามทิศทางสายน้ำ แต่พื้นที่หลายสิบลี้นั้นใหญ่เกินไป การค้นหาแบบหลับหูหลับตาหาจึงเปลืองแรงเปลืองเวลา

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ย

“เจ้าแบ่งกำลังคนออก ส่วนหนึ่งจับตาดูของหานหลินไว้ อีกส่วนหนึ่งจับตาดูคนของหอเหยี่ยวราตรีไว้!”

“และอีกส่วนหนึ่ง ไปหาปลายสายนำตรงหมู่บ้านใกล้ ๆ! คอยจับตาดูว่าในหมู่บ้านมีเรื่องอันใดผิดปกติเกิดขึ้นหรือไม่!”

“ต้องดำเนินการให้รวดเร็ว ต้องตามหาพระชายาให้เจอก่อนหน้าพวกหานหลิน!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” อิ๋นฮู๋รีบหายตัวไปทันที

เซียวหลินเทียนยังคงรักษาท่าทีนั้นไว้ ในหัวก็ครุ่นคิดอยู่ตลอด

เหตุใดองค์ชายเว่ยจึงรีบร้อนจะกำจัดหลิงอวี๋?

เพียงเพื่อไม่ให้หลิงอวี๋รักษาขาของตนเองหรือ?

หรือยังมีเรื่องภายในที่ตนมิรู้อีก?

การกระทำของชิวเหวินซวงในวันนี้ เป็นเพียงการหยั่งเชิง หรือมีอะไรเกี่ยวข้องกับที่หลิงอวี๋ลงมือกับองค์ชายเว่ย?

......

วันรุ่งขึ้น

ก่อนรุ่งสาง หลิงอวี๋กับจางเสี่ยวเยี่ยนถูกแม่ครัวรูปร่างอ้วนคนหนึ่งเรียก

แม่ครัวอ้วนอายุสี่สิบกว่า มีใบหน้าอวบอ้วน พุ่งเข้ามาด้วยท่าทางดุร้าย พลางเรียก

“เถาเฉิงให้พวกเจ้ามาช่วย มิใช่เพื่อขอพร มิใช่ให้พวกเจ้ามาเสวยสุข รีบลุกขึ้นมา แล้วไปก่อไฟ ไปล้างผักกันเสีย!”

หลิงอวี๋กับจางเสี่ยวเยี่ยนลุกขึ้น รีบเร่งแต่งตัว แล้วเดินตามแม่ครัวอ้วนไปที่ห้องครัว

หลิงอวี๋ทำอาหารเตาขนาดใหญ่เช่นนี้ไม่ได้ จึงถือตะกร้าไปล้างผัก

ตะกร้าผักขนาดใหญ่หลายตะกร้า ล้างไปเยอะเสียจนหลิงอวี๋รู้สึกวิงเวียนตาลาย มือเท้าอ่อนแรง

ส่งไปห้องครัว นางเหนื่อยมากจนทรุดตัวลงบนเก้าอี้ในครัว

จางเสี่ยวเยี่ยนเห็นแม่ครัวไม่อยู่ ก็เข้ามากระซิบ

“แม่นางอวี๋ ข้าถามแล้ว ในค่ายทหารมีทหารสี่สิบกว่านาย ช่างตีเหล็กเหล่านั้นล้วนทำงานอยู่ด้านนั้นของภูเขา!”

“รอหลังจากอาหารพร้อมแล้ว พวกเรายังต้องไปส่งให้พวกเขาอีก ถึงตอนนั้นข้าจะดูว่าจางเฉียนอยู่หรือไม่!”

“อื้ม!” หลิงอวี๋พอใจกับความฉลาดเช่นนี้ของจางเสี่ยวเยี่ยนมาก

ทำงานในครัวสะดวกมากจริง ๆ ถึงเวลานางก็เอายาสลบออกมาใส่ในอาหาร แล้วก็จะสามารถจัดการทหารจำนวนมากได้

ตอนนี้ขอเพียงพวกนางกำหนดเส้นทางหลบหนีที่แน่นอน แล้วค่อยหาผู้ช่วยสองสามคนก็สามารถหลบหนีไปได้แล้ว

กระทั่งแม่ครัวทำอาหารเสร็จ หลิงอวี๋กับจางเสี่ยวเยี่ยนก็ถูกนางให้ไปส่งอาหาร

ทั้งสองหารถเข็นใส่อาหารไป แล้วเข็นไปด้านหลังเขา

หลิงอวี๋สังเกตเงียบ ๆ ไปตลอดทาง จดจำเส้นทางและตำแหน่งของจุดเฝ้าระวัง

กระทั่งมาถึงภูเขาด้านหลัง เห็นช่างตีเหล็กจำนวนมากกำลังตีเหล็กอยู่

“ทำดีมาก!”

หลิงอวี๋รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ช่างตีเหล็กเหล่านี้เต็มใจร่วมมือกับพวกนาง เช่นนั้นความหวังที่จะหลบหนีก็จะยิ่งมากขึ้น

“เช่นนั้นพวกเราก็ลงมือกันตอนอาหารเย็น!”

หลิงอวี๋กลัวว่ายิ่งเวลายาวนานไปก็จะยิ่งมีอุปสรรค จึงตัดสินใจ

มีพลังที่จะสามารถหลบหนีได้แล้ว ตอนบ่ายเมื่อตอนที่ล้างผักอีกครั้งหลิงอวี๋จึงมีแรงเต็มที่

พอล้างเสร็จอย่างรวดเร็ว หลิงอวี๋ก็เข้าไปช่วยหั่นผักที่ห้องครัว

อาหารเย็นกินค่อนข้างช้า กระทั่งแม่ครัวทำอาหารเสร็จ ฟ้าก็มืดแล้ว

ตอนอาหารเช้า หลิงอวี๋สังเกตเห็นว่าอาหารของทหาร แม่ครัวอ้วนจะทำเพียงคนเดียว

หลิงอวี๋ซ่อนยาสลบไว้ในอ้อมแขน รอให้แม่ครัวอ้วนยกอาหารออกมา จากนั้นจึงใส่ยาสลบลงในน้ำแกง

กระทั่งตอนที่นางกับจางเสี่ยวเยี่ยนไปส่งอาหาร ขอเพียงจางเสี่ยวเยี่ยนหาครอบครัวพบ พวกเขาก็สามารถฝ่าออกไปด้วยกันได้

แม่ครัวอ้วนยกอาหารออกไปแล้ว หลิงอวี๋เห็นสถานการณ์ จึงรีบวิ่งไปที่หม้อน้ำแกงอย่างรวดเร็ว

หลิงอวี๋เพิ่งจะหยิบยาสลบออกมา จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงมาจากข้างนอก

“แม่นางอวี๋!”

หลิงอวี๋ตกใจที่จู่ ๆ ก็มีเสียงนี้ตะโกนขึ้นมา มือของนางสั่น ห่อยาเกือบจะหล่นลงไปในซุป!

หัวใจของนางเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

หรือว่าจะถูกจับได้แล้ว?