ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 238

มือของหลิงอวี๋ขยับไปที่เอวโดยไม่รู้ตัว ครุ่นคิดว่าตนเองมีโอกาสที่จะจับทหารจูมัดแล้วหลบหนีไปมากแค่ไหน!

“ทหารจู เจ้าพูดเล่นแล้ว! พระชายาอ๋องอี้กระไรนั่นคือผู้ใดกัน? ข้ามิรู้จริง ๆ!”

“ข้าเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่ไปเยี่ยมญาติแล้วพลักตกเขา!”

หลิงอวี๋แย้มยิ้ม พยายามลดความระวังตัวของทหารจู หากลงมือให้ดีก็จะได้บรรลุเป้าหมาย

เห็นได้ชัดว่าทหารจูไม่ได้หลอกง่ายถึงเพียงนั้น เขาเอ่ยถามเสียงเข้มงวด

“ท่านอ๋องอี้ส่งท่านไปสำรวจเหมืองหรือ? เขารู้เรื่องในเหมืองมากแค่ไหน?”

“ท่านอ๋องอี้คิดจะกระทำอันใดกันแน่?”

“ท่านคือพระชายาอ๋องอี้ใช่หรือไม่”

หลิงอวี๋อ้าปากค้างกับคำถามแต่ละคำถามของทหารจู นางไม่รู้ว่าจะแก้ต่างเยี่ยงไร!

หลิงอวี๋หยิบมีดผ่าตัดออกมา ตอนที่กำลังคิดจะทุ่มสุดตัวเข้าไปควบคุมทหารจู

จู่ ๆ เถาเฉิงก็ตะโกนมาจากด้านนอก “พี่จู ทหารเฉามาแล้ว ให้พี่รีบไปที่ค่ายทหารทันที!”

หัวใจของหลิงอวี๋เต้นรัว ทหารเฉาที่จับตัวนางมาที่นี่มาแล้วหรือ?

เช่นนั้นแผนการหลบหนีของพวกเขาในวันนี้จะยังเป็นจริงได้หรือไม่?

สีหน้าของทหารจูเปลี่ยนไป พลางตะโกนด้วยเสียงเรียบ “เถาเฉิง เจ้าไปจัดการก่อนเถิด บอกว่าข้าจะรีบไป!”

“ขอรับ!”

เถาเฉิงรับปากแล้วออกไปก่อน

ทหารจูจับตัวหลิงอวี๋ไว้ พลางเอ่ยอย่างกังวล

“ท่านคือพระชายาอ๋องอี้ใช่หรือไม่?”

“ตอนนี้ข้าไม่มีเวลามาเดาปริศนากับท่าน ทหารเฉาได้ส่งจดหมายนกพิราบบอกเรื่องของเจ้าทุกอย่างแล้ว!”

“เขาสั่งให้ข้าฆ่าท่าน...!”

“แต่เขาก็ยังรีบมา ดูเหมือนเขาจะไม่วางใจข้า!”

“ท่านรีบตอบข้ามาเร็วเข้า เจ้าคือพระชายาอ๋องอี้ใช่หรือไม่?”

ทหารเฉาสั่งให้ทหารจูฆ่าตน แต่ทหารจูกลับไม่ได้ลงมือในทันที หรือว่าเขาจะไม่อยากฆ่าตน?

ในหัวของหลิงอวี๋สับสนกังวลไปหมด ทันใดนั้นนางก็นึกถึงสิ่งที่เถาเฉิงบอก

‘พี่ชายข้าทุกข์ใจ ทุกข์ใจที่ตนเองไม่มีโอกาสได้แสดงความสามารถ ทุกข์ใจที่ช่วยพวกนางมิได้… จึงได้พึ่งเหล้ามากลบความทุกข์!’

หลิงอวี๋เดิมพันกับตัวเอง นางพยักหน้าพลางเอ่ย “ใช่… ข้าคือหลิงอวี๋พระชายาอ๋องอี้! เจ้าเดาถูกแล้ว!”

นางเดิมพันว่าทหารจูเป็นคนดี เดิมพันเขายังมีจิตใจที่ชอบธรรมที่มีมโนธรรมสำนึก!

ทหารจูถอนหายใจโล่งอก ปล่อยหลิงอวี๋ พลางเอ่ยอย่างเร่งรีบ

“หากกินแล้ว เช่นนั้นพวกเราทุกคนก็มีโอกาสที่จะหลบหนีไปด้วยกัน!”

ทหารจูมอง หลิงอวี๋อย่างงุนงง

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างกังวล “ข้าหาคนไปโน้มน้าวพวกช่างตีเหล็กในเหมืองแล้ว ขอเพียงพวกเราส่งสัญญาณ พวกเขาจะร่วมมือกับเราและต่อสู้ไปด้วยกัน!”

ดวงตาของทหารจูเป็นประกาย เขาเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“พระชายาอ๋องอี้ ท่านเป็นสตรีที่วิเศษมาก! แซ่จูขอนับถือ!”

“เอาล่ะ ข้าจะไปตรวจสอบว่ามีทหารกี่คนที่กินยานอนหลับไป ขอเพียงพวกทหารเฉาไม่มีลูกสมุน ข้าก็ไม่มีอะไรต้องกลัว…”

“ท่านไปหาพวกช่างตีเหล็กแล้วพาพวกเขามาที่นี่ วันนี้พวกเราจะร่วมมือกันเพื่อโค่นล้มถ้ำหมาป่านี้!”

ทหารจูพูดจบก็เดินออกไป

หลิงอวี๋มองชุดทหารที่เขาทิ้งไว้และเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว

ด้วยกลัวว่าใบหน้าของตนเองจะดึงดูดความสนใจ หลิงอวี๋จึงปาดสิ่งสกปรกที่พื้นก่อนจะเดินออกไป แล้วป้ายใบหน้าของตนเอง

ขณะที่นางกำลังจะออกจากประตูเรือน ก็ได้ยินเสียงเย็นชาของทหารเฉาอยู่ข้างนอก

“ทหารจู พระชายาอ๋องอี้มิได้อยู่ในห้องขัง ข้าได้ยินมาว่าเจ้าให้เถาเฉิงพานางมาหาเจ้าที่นี่หรือ?”

หลิงอวี๋ตกใจแล้วหยุดทันที ทหารเฉามาเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?