ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 279

“สินเดิมแม่ท่านบ่าวก็ลืมแล้วว่าเท่าใด ตอนแม่ท่านจากไปบ่าวยุ่งเก็บศพนางอยู่ รอจนเสร็จก็หาใบรายการสินเดิมมิเจอแล้วเจ้าค่ะ!”

แม่นมลี่ยิ้มขมขื่น “หลังจากนั้นท่านอดีตเสนาบดีให้พ่อบ้านทำบัญชี กล่าวว่าสินเดิมแม่ท่านจะเก็บไว้ให้พี่น้องพวกท่านในอนาคต!”

“ต่อมาพ่อท่านตั้งหวางซือเป็นภรรยาเอก สินเดิมแม่ท่านก็ส่งให้หวางซือจัดการเจ้าค่ะ!”

“ครั้นท่านออกเรือน ท่านอดีตเสนาบดีให้หวางซือนำสินเดิมแม่ท่านแบ่งครึ่งแก่ท่าน นางก็แบ่งแล้วเช่นกัน!”

“แต่ใครจะรู้ว่าสินเดิมแม่ท่านมีเท่าใดกันแน่? มิใช่หวางซือพูดว่าเท่าใดก็เป็นเท่านั้นเสียหน่อย!”

“ท่านอดีตเสนาบดีคือคนสะเพร่า ปกติหวางซือเป็นแม่บ้านในจวนมีความยุติธรรมเป็นประจักษ์ ผู้ใดจะสงสัยว่านางวางกลเล่าเจ้าคะ!”

หลิงอวี๋พูดไม่ออก ก่อนหน้าหลิงอวี๋ไม่พะว้าพะวังถึงเสียเปรียบก็ไม่สงสัยหวางซือ

ฉะนั้นหวางซือถึงกล้าหน้าไหว้หลังหลอกมากขนาดนี้!

หลิงอวี๋นึกถึงเรื่องที่หลิงผิงยุยงหลอกนางไปซื้อกระบี่เลื่องชื่อพวกนั้นหัวใจก็สั่นไหว หรือว่าหวางซือก็มีส่วนร่วมอยู่ภายในนี้?

ไม่เช่นนั้นหวางซือจะใจดีแบบนี้ได้อย่างไร แล้วสินเดิมแบ่งครึ่งหนึ่งให้ตนจริงหรือ?

หากอุบายเหล่านี้ล้วนคือหวางซือจัดขึ้น สินเดิมพวกนี้ก็จะหมุนวนกลับไปสู่เงื้อมมือหวางซืออีก!

ฉะนั้นต้องหาหลิงผิงให้พบ มีแต่หลิงผิงที่ยืนยันได้ว่าหวางซือทำอะไรบ้างกับตน!

ขณะหลิงอวี๋ขบคิดก็นึกถึงปัญหาหนึ่งพลันถามว่า

“แม่นม เรือนอื่นสะใภ้ใหญ่เป็นผู้ดูแลบ้าน แต่เหตุใดจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนหวางซือกลับเป็นผู้ดูแลเล่า?”

แม่นมลี่ชะงักชั่วขณะพลางกล่าว “คุณหนู ท่านลืมแล้วหรือเจ้าคะ พ่อท่านคือทายาท!”

“ลุงใหญ่ท่านเป็นแม่ทัพในกองทัพเจ้าค่ะ เมื่อก่อนพ่อท่านป่วยบ่อยไร้วิธีฝึกวรยุทธ!”

“ครั้นฮูหยินใหญ่ยังทรมานก็บังคับปู่ท่านเชิญพ่อท่านรับตำแหน่งทายาท”

วันรุ่งขึ้นหลิงอวี๋ตัดสินใจไปสอบถามเกิ่งเสี่ยวหาว

วันรุ่งขึ้น หลิงอวี๋ตื่นแต่เช้าตรู่กลัวเกิ่งเสี่ยวหาวออกจวนไม่พบคน ข้าวก็ไม่ได้กินพลันพาหลิงซวนไปทันที

เกิ่งเสี่ยวหาวตื่นเช้ามากเช่นกัน กำลังเตรียมรถม้าออกไปรับซื้อเครื่องยาพบว่าหลิงอวี๋มาก็ตะลึงไปชั่วขณะ

“ท่านพี่มาเช้าเพียงนี้ ท่านมีเรื่องด่วนอันใดหรือ?”

“บนหน้าท่านบาดเจ็บได้อย่างไร? ถูกท่านอ๋องอี้หวดรึ?”

เกิ่งเสี่ยวหาวเห็นรอยแผลหน้าหลิงอวี๋ยังไม่จางหายก็โมโหจัด

“นี่คิดว่าข้าไม่อยู่รึ? ไม่ว่าเขาเป็นท่านอ๋องบ้าบออะไร กล้าตีพี่ข้าข้าก็จะไม่ปล่อยเขาไป!”

“ไป ข้าจะไปช่วยท่านเอาคืน!”