ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 289

หลิงอวี๋มิได้ใส่ใจถ้อยคำแสดงอำนาจที่ฮูหยินใหญ่กวนเอ่ย แล้วตามท่านกวนเอ้อร์เข้าไปในห้อง

ภายในห้องกว้างขวางมาก แต่แสงไฟกลับค่อนข้างมืด

หลิงอวี๋ปรับแสง ถึงได้เห็นหญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียง

ฮูหยินใหญ่กวนมีรูปลักษณ์แบบชนชั้นสูง อาภรณ์และเครื่องประดับล้วนเป็นของดี แม้ว่าใบหน้าจะได้รับการดูแลอย่างดี แต่ก็ยังไม่สามารถหลีกหนีจากการผันผ่านของวันเวลาได้ จึงมีริ้วรอยมากมาย

เปลือกตาของนางตก ทำให้ดูเหมือนตาสามเหลี่ยม ซึ่งยิ่งทำให้ดูมีอายุมากขึ้น!

คนที่อยู่ข้างหญิงชราน่าจะเป็นฮูหยินตระกูลกวน

ฮูหยินกวนเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ รูปร่างหน้าตาค่อนข้างคล้ายกับกวนอิ่ง

นางก็สวมชุดที่ตัดเย็บอย่างดีเช่นกัน ดูจากฝีมือแล้ว ประณีตยิ่งกว่าเรือนหยกอำไพเสียอีก

การตัดชุดต้องใช้เงินหลายพันตำลึงเชียวหนา!

“พระชายาอ๋องอี้ นี่ฮูหยินใหญ่กวน! นี่คือฮูหยินกวน!”

ท่านกวนเอ้อร์เห็นว่าทั้งฮูหยินใหญ่กวนและฮูหยินกวนต่างมิได้ริเริ่มที่จะทักทายหลิงอวี๋ เห็นได้ชัดว่าต้องการแสดงอำนาจต่อพระชายาอ๋องอี้ จึงทำได้เพียงเป็นฝ่ายเริ่มแนะนำ

“ฮูหยินใหญ่กวน… ฮูหยินกวน!”

แม้ว่าหลิงอวี๋จะมิชอบท่าทีที่ทั้งสองมีต่อนาง แต่ก็มิควรจะเสียมารยาท

“เจ้าคือแม่นางหลิงแพทย์ชั้นเซียนที่ร่ำลือกันว่ามีทักษะการแพทย์ยอดเยี่ยมในเมืองหลวงเมื่อเร็ว ๆ นี้ที่กวนผิงบอกใช่หรือไม่?”

ฮูหยินกวนถามอย่างเรียบเฉย แสดงสีหน้ายั่วยุอย่างไม่มีการปกปิดใด ๆ

“เด็กถึงเพียงนี้? เรียนแพทย์มานานแค่ไหนแล้ว? เรียนกับอาจารย์ท่านใด?”

ไม่ทันให้โอกาสหลิงอวี๋ได้ตอบ ฮูหยินกวนก็พูดกับท่านกวนเอ้อร์อีกครั้งอย่างแข็งกร้าว

“กวนผิง เจ้าเข้าใจผิดไปหรือไม่? อย่าเอาคนหลอกลวงมาหลอกนายท่าน!”

สีหน้าของกวนผิงมืดครึ้มลง แม้ว่าเขาจะถูกตระกูลกวนรับเลี้ยงมา แต่หลายปีมานี้ เขาก็ทำอะไรให้กับตระกูลกวนไม่น้อย!

เช่นเดียวกับที่เจียงเผิงพูด เขาทำงานหนักเพื่อตระกูลกวน!

ในช่วงสองปีที่ผ่านมานายท่านสุขภาพไม่ดี ธุรกิจมากหลายของตระกูลกวนล้วนให้กวนผิงรับผิดชอบ!

กวนผิงจะทนต่อไปได้เยี่ยงไร!

หลิงอวี๋ก็มิชอบพวกเขาเช่นกัน ดังนั้นทันทีที่ได้ยินนางจึงหันหลังกลับอย่างให้ความร่วมมือทันที

ในเวลานี้ ฮูหยินใหญ่กวนที่นิ่งเงียบมาตลอดก็เอ่ยปากขึ้นมาในที่สุด

นางกระแอมไออย่างหนักอย่างไม่พอใจ แล้วจึงเอ่ยอย่างเย็นชา

“กวนผิง พี่สะใภ้ของเจ้าก็กังวลว่าเจ้าจักถูกหลอก จึงได้ถามมากสักหน่อย! นางพูดว่านางมิเชื่อเจ้าตรงที่ใดเล่า!”

ฮูหยินใหญ่กวนหันไปหาหลิงอวี๋อีกครั้ง ดวงตาของนางขุ่นมัวที่ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชนนั้นยากที่จะซ่อนความดูถูกไว้ได้

“เจ้าคือพระชายาอ๋องอี้หรือ? ข้าหูมิค่อยดี เมื่อกี้ได้ยินมิชัดว่ากวนผิงพูดกระไร!”

“ในเมื่อกวนผิงเชิญเจ้ามาที่นี่ เจ้าก็มาตรวจดูนายท่านของพวกเราหน่อยเถอะ!”

“เห้อ พวกเราก็ถูกคนหลอกลวงพวกนั้นหลอกมามากแล้ว มิกล้าเชื่อใจใครง่าย ๆ อีก!”

“ทุกวันนี้ พวกหมาแมวที่รู้ตำรับยาแค่สองอย่างก็กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นแพทย์ขั้นเซียนแล้ว ระวังไว้ก็มิผิด! เจ้าว่าจริงหรือไม่เล่า พระชายาอ๋องอี้?”