ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 304

หลิงอวี๋ตั้งอาจารย์ขึ้นมัว ๆ เมื่อเห็นหวางซือสนใจที่ตนถูกพิษขนาดนี้ นางยิ่งมั่นใจว่าการถูกพิษของตนไม่พ้นเกี่ยวข้องกับหวางซือหรอก!

หลิงอวี๋ขบคิดพลางกล่าว

“ข้าถูกพิษชนิดที่เรียกว่าอินทรีดำ อาจารย์ข้าถอนให้ข้าครึ่งเดียว นางพูดว่าระยะเวลาถูกพิษของข้านานเกินไปทำตับเสียหายแล้วเจ้าค่ะ!”

“เดิมทีอาจารย์ข้ากล่าวว่าข้ามีชีวิตได้แค่ครึ่งปี! แต่ตอนนี้อยู่ได้หลายปีแล้วเจ้าค่ะ!”

หวางซือปรายมองเล็กน้อย แสร้งเป็นพูดเคือง

“ทั้งหมดนี้เป็นขี้ข้าต่ำช้าสองคนนั้นทำชั่ว! พวกนางสมควรถูกถลกหนังทั้งเป็น!”

จากนั้นหวางซือก็เปลี่ยนประเด็น จ้องหลิงอวี๋เอ่ยอีกว่า

“อาอวี๋ เจ้ารู้เรื่องหรือไม่? เมื่อก่อนแม่เจ้ารู้จักซือคงชวิ่นปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์!”

“วิชาแพทย์ซือคงชวิ่นเหนือชั้น เป็นหมอชั้นเซียนชั่วอายุคน ว่ากันว่าเวลานั้นเขาเก็บตำราแพทย์ไว้เล่มหนึ่ง…”

“หากเจ้าได้มันมา พิษของเจ้าถอนได้แน่! ขาท่านอ๋องอี้ก็จะมีทางรักษาหายเช่นกัน!”

“ตำราแพทย์? ซือคงชวิ่น?”

หลิงอวี๋ตะลึงชั่วขณะ คาดไม่ถึงว่าหลานฮุ่ยจวนผู้เป็นมารดาจะรู้จักซือคงชวิ่นหมอเลื่องชื่อ?

“อาอวี๋ เจ้ามิรู้เรื่องนี้หรือ?”

หวางซือมองในตาเป๋อเหลอของหลิงอวี๋ ความสงสัยแฉลบผ่านภายในใจ หรือว่าหลิงอวี๋มิรู้รายละเอียดตำราแพทย์เล่มนี้จริง?

วิชาแพทย์เลิศล้ำในตัวหลิงอวี๋หรือว่ามิใช่มาจากตำราแพทย์ของซือคงชวิ่น?

หวางซือนึกถึงข่าวลือที่คนในวังให้ตน ทำให้ตนจักต้องตามหาตำราแพทย์ให้เจอ!

ลือว่าในตำราซือคงชวิ่น มิได้บันทึกแค่วิธีรักษาเลิศล้ำยังมีวิธีบำรุงร่างรูปโฉมด้วย

หวางซือไม่สนใจวิชาแพทย์ แต่ถ้าได้วิธีบำรุงร่างรูปโฉมล่ะก็ นั่นก็มีประโยชน์ยิ่งยวด!

ไม่เพียงแต่ตัวเองใช้ได้ ยังนำมาทำรายได้ด้วย!

“อาอวี๋ แม่เจ้ามิได้เก็บตำราเล่มนี้ให้เจ้าหรือ?”

หลังหวางซือได้รับคำสั่งจากคนในวังก็ค้นหาสินเดิมที่หลานฮุ่ยจวนเหลือไว้หลายรอบแล้ว แต่ล้วนไม่ได้อะไรเลย!

หลิงอวี๋เติบโตมาในสายตาของหวางซือ นางเข้าใจอุปนิสัยของหลิงอวี๋ แน่นอนว่ามิใช่คนประเภทที่อดทนจัดการดูแลสินเดิมนั่น!

บางทีอาจเป็นหลิงผิงหรือหลิงหลานพบตำราเล่มนั้นจริงและแอบเก็บแล้ว!

ครั้นหวางซือเห็นว่าไม่อาจซักข้อมูลมีค่าจากปากหลิงอวี๋ได้ความสนใจก็พลันลดลง

นางขยิบตาให้หลิงเสียงเซิง หลิงเสียงเซิงก็เอ่ยถามอย่างรอไม่ไหว

“อาอวี๋ วันนี้เจ้าตรวจท่านปู่เจ้า ผลลัพธ์เป็นบ้าง? ยี่สิบกว่าวันท่านปู่เจ้าถึงลงเตียงได้จริงหรือ?”

“เจ้าค่ะ!”

เมื่อหลิงอวี๋ได้ยินความรีบร้อนเช่นนี้ของหลิงเสียงเซิงก็พลันไม่พอใจอักโข

หลิงเสียงเซิงไม่พบการผันแปรอารมณ์ของหลิงอวี๋สักนิด เอ่ยรีบเร่งว่า

“อาอวี๋ ให้ท่านปู่เจ้ากินยาสารพัดโรคอะไรนั่นเขาจะได้ลงเตียงไวขึ้นหน่อยได้หรือไม่?”

“ยี่สิบวันนานเกินไปจริง ๆ สิบวัน… ไม่ ห้าวัน เจ้าเป็นหมอชั้นเซียน เจ้าต้องมีวิธีแน่!”