ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 306

หลิงอวี๋กลับถึงลานเรือนที่ตนเคยอยู่มาก่อน ป้าสะใภ้ใหญ่ให้คนทำความสะอาดเรียบร้อย หลิงซวนกำลังเก็บกวาดหอนอนกับหลิงซิน

หลิงหว่านกำลังหยอกเล่นหลิงเยวี่ย

เมื่อหลิงเยวี่ยเห็นหลิงอวี๋ก็เอากล่องหนึ่งให้ดูพลางพูดอวด

“ท่านแม่ ท่านดูสิ ท่านยายมอบของขวัญพบหน้าข้า!”

เมื่อหลิงอวี๋มองด้านในกล่องมีกุญแจเงินอายุยืนประดิษฐ์เงินหนึ่งชุด ยังมีกระบี่สั้นงานประณีต

หลิงหว่านกล่าวยิ้ม ๆ “กระบี่สั้นนี้เป็นของขวัญสู่ความเป็นผู้ใหญ่ที่ท่านปู่มอบให้พ่อข้าตอนอายุสิบห้าปี!”

“พี่ข้าขอกับแม่ข้าหลายหนแล้ว แม่ข้าล้วนหักใจให้เขาไม่ลง!”

พี่ชายของหลิงหว่านคือหลิงเซียว ลูกชายแท้ ๆ ของป้าสะใภ้ใหญ่

เมื่อหลิงอวี๋ได้ฟังก็แปลกใจนัก ของขวัญนี่ล้ำค่าถึงเพียงนี้!

นี่ป้าสะใภ้ใหญ่ช่างรักเอ็นดูหลิงเยวี่ยจริง ๆ ถึงมอบของขวัญเช่นนี้ให้

หลิงเสียงเซิงกับหวางซือมีศักดิ์เป็นตายายของหลิงเยวี่ย เมื่อครู่นอกจากบ่นเรื่องแซ่หลิงของหลิงเยวี่ย แม้แต่รากหญ้าล้วนไม่คิดให้หลิงเยวี่ยด้วยซ้ำ

ของขวัญไม่สำคัญ แต่อยู่ที่น้ำใจ!

เปรียบเทียบความเมินเฉยของครอบครัวหลิงเสียงเซิงกับป้าสะใภ้ใหญ่ ชัดเจนแล้วว่าผู้ใดคือคนกันเอง!

หลิงอวี๋มองหลิงหว่านซาบซึ้ง ยิ้มพลางขยี้หัวหลิงเยวี่ย “เยวี่ยเยวี่ยขอบคุณท่านยายหรือยัง?”

หลิงเยวี่ยวผงกศีรษะเชื่อฟัง “ขอบคุณแล้วขอรับ! คราวหน้าเยวี่ยเยวี่ยจะเอาของกินอร่อย ๆ ให้ท่านยายด้วย!”

หลิงหว่านหัวเราะ “เจ้าเด็กคนนี้ ปากพูดแต่ของกินตลอดจนทำพวกเราเหมือนคนตะกละ!”

หลิงหว่านอุ้มหลิงเยวี่ยขึ้นจุ๊บ กล่าวยิ้ม ๆ

“ท่านพี่ เด็กคนนี้ข้ายิ่งมองยิ่งรัก เมื่อกี้มิแปลกเลยว่าข้าพาเขามาท่านปู่หักใจให้เขาไปไม่ลง!”

“ปากเล็ก ๆ ของเขาหยอกท่านปู่จนอารมณ์ดี ข้าคิดว่าวันพรุ่งเจ้าอย่าพาเขาไป ให้เขาอยู่เป็นเพื่อนท่านปู่หลาย ๆ วันเถอะ!”

“ถ้าท่านปู่อารมณ์ดีอาการป่วยก็จะหายไวเหมือนกัน!”

ขณะทั้งสองกำลังคุยกัน นางรับใช้คนหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามาตามหลังด้วยเด็กรับใช้ของหลิงเยวี่ย ฉีฮู๋ ฉีเต๋อ

ครั้นฉีฮู๋เห็นหลิงอวี๋พลันเอ่ยเรียก

“ท่านพี่ ใช้ชีวิตเป็นเดิมพัน คนยิ่งเยอะยิ่งมากมือช่วย ข้าไปด้วยกันกับพวกเจ้าเถอะ!”

หลิงอวี๋ไม่รู้ว่าสถานการณ์ไฟหนักมากแค่ไหนกันแน่ หากหนักมากแล้วผู้คนเจ็บล้มตายเยอะ การมีมือช่วยเยอะ ๆ ก็ดีเหมือนกัน!

ทั้งสี่วิ่งออกจวนพลันเห็นรถม้าของตำหนักอ๋องอี้มารับ ปี้ไห่เฟิงเป็นสารถี

“พี่ใหญ่ปี้ สถานการณ์ไฟเป็นยังไงบ้าง?” หลิงอวี๋ปีนขึ้นรถม้าพลันถามอย่างวิตก

สีหน้าปี้ไห่เฟิงอึดอัด “ไฟลุกลามร้ายแรงนัก ท่านอ๋องรุดไปแล้วขอรับ”

“แม่ทัพเฉินแจ้งราชสำนักแล้ว ระดมกำลังทหารคุ้มกันแต่ละจวน เร่งกระจายไปช่วยฝูงชนและดับไฟ!”

เมื่อหลิงอวี๋ได้ยินก็รีบเอ่ยว่า “หลิงซิน อีกหน่อยถึงภัตตาคารจี๋เสียง เจ้าไปหาเกิ่งเสี่ยวหาวให้เขาขนยาทาแผลที่เตรียมไว้มา!”

“แล้วไปหาหมอเลี่ยวกับหลี่ชุงด้วย ให้คนของโรงเหยียนหลิงไปช่วยคนที่ประตูใหญ่บูรพา!”

“บอกว่าข้าพูด อย่าคิดหยุมหยิมค่าเครื่องยาอันใด เงินมิเป็นไรเราหารายได้เพิ่มได้! ตอนนี้ช่วยคนคือสิ่งสำคัญที่สุด!”

“เจ้าค่ะ คุณหนู!”

เมื่อถึงบริเวณใกล้ภัตตาคารจี๋เสียง ปี้ไห่เฟิงจึงหยุดรถ หลิงซินรีบลงรถไปหาคนทันควัน…