ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 321

“เหลือไว้สักคน!”

คำพูดของหลิงอวี๋เอ่ยออกไปแล้ว แต่มันก็สายเกินไป!

จ้าวซวนกับพวกองครักษ์ต่างได้รับบาดเจ็บ หากพวกเขาไม่รีบจัดการอย่างรวดเร็ว อาจจะไม่มีใครสามารถอยู่ต่อได้แล้ว

พวกองครักษ์ภายใต้การนำของจ้าวซวน ทุกการเคลื่อนไหวล้วนต้องถึงแก่ชีวิต

การร่วมมือของแส้ม้าของปี้ไห่เฟิงที่อยู่บนรถม้านั้นระงับเหตุลงได้

ทันใดนั้น มือสังหารเหล่านั้นก็ตายด้วยน้ำมือขององครักษ์เหล่านี้

“รีบไปดูท่านอ๋องเร็วเข้า...”

จ้าวซวนได้รับบาดเจ็บที่ต้นขา โลหิตเปื้อนชุ่มขากางเกงจนเป็นสีแดง แต่เขาไม่สนใจตัวเขาเอง คว้าคบไฟแล้วรีบวิ่งไปข้างหน้า

หลิงอวี๋ก็รีบวิ่งแซงจ้าวซวนขึ้นไปบนรถม้า

เมื่อได้รับแสงสว่างจากคบไฟ หลิงอวี๋ก็เห็นว่าในรถม้าเต็มไปด้วยโลหิต เซียวหลินเทียนก็ถูกศพของมือสังหารทั้งสองคนกดทับอยู่ข้างใต้

“เซียวหลินเทียน...”

หลิงอวี๋มือสั่น จะไปยกศพของมือสังหาร แต่กลับไม่สามารถขยับออกไปได้

จ้าวซวนเห็นดังนั้น เขาก็ส่งคบไฟให้กับองครักษ์คนหนึ่ง ลากศพทั้งสองออกจากรถม้าด้วยมือคนละข้างอย่างไม่สนใจ

แสงคบไฟส่องไปที่ตัวของเซียวหลินเทียน ตาของหลิงอวี๋แดงขึ้นมาทันที

ร่างกายของเซียวหลินเทียนเต็มไปด้วยโลหิต เสื้อผ้าถูกแทงด้วยดาบ โลหิตไหลออกมาจากหลายจุด

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ ดวงตาเบิกกว้าง จิตสำนึกของเขาเริ่มจางหายไป!

เขาไม่ยอมแพ้หรอก!

เขายังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก!

เขาจะต้องมีชีวิตอยู่!

“หลิงอวี๋… ช่วยข้าด้วย...”

สติสัมปชัญญะสุดท้ายของเซียวหลินเทียนคือใบหน้ากังวลของหลิงอวี๋ที่อยู่ตรงหน้า!

“หลิงซวน เอายาห้ามเลือดมาเร็วเข้า!”

หลิงอวี๋ตะโกน พลางเอ่ยกับจ้าวซวน “พวกเราต้องกลับตำหนักเดี๋ยวนี้…”

จ้าวซวนก็เห็นสภาพที่น่าเวทนาของเซียวหลินเทียนเช่นกัน เขาใจสั่น เสียงก็สั่นเช่นกัน “ท่านอ๋อง… ท่านอ๋องจะยังช่วยชีวิตได้หรือไม่ขอรับ?”

หลิงอวี๋ไม่รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจเซียวหลินเทียนแล้ว นางรีบวางมือบนคอของเซียวหลินเทียน

แต่มือของนางสั่นมากพอ ๆ กันกับเสียงของจ้าวซวน

“พระชายา… ท่านอ๋องตายแล้วหรือ?”

ลู่หนานเห็นสีหน้าของหลิงอวี๋ซีดลงทันที จู่ ๆ หัวใจของเขาก็จุกขึ้นมา เสียงของเขาก็กลัวจนเปลี่ยนไป

จากนั้นก็เอายาห้ามลือดใส่ทั่วบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บของเซียวหลินเทียนแบบไม่เสียดาย

แต่โลหิตจากบาดแผลของเซียวหลินเทียนก็ชะล้างผงยาออกไปทันที หลิงอวี๋รีบฉีกกระโปรงของตนออก แล้วโรยยาใส่อีกครั้ง ให้หลิงซวนช่วยกดที่บาดแผล

แม้ว่าหลิงซวนจะช่วยหลิงอวี๋ดูแลผู้บาดเจ็บมามากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้

นางมิกล้าเอ่ยอะไรเลย ไม่กล้าถามด้วยว่าท่านอ๋องอี้ว่าจะรอดหรือไม่!

กลัวว่าพูดผิดไปจะทำให้หลิงอวี๋เสียใจ!

“เซียวหลินเทียน อดทนไว้! ตายไปเช่นนี้มันขี้ขลาดเกินไป! ท่านต้องไม่ยอมแพ้!”

หลิงอวี๋กลัวว่าเซียวหลินเทียนจะสูญเสียจิตวิญญาณนักสู้ไป กดบาดแผลเขาไปพลางเอ่ยให้กำลังใจ

“ยังมีคนอีกมากที่ต้องการความช่วยเหลือจากท่าน! ท่านคงยังมีอีกหลายเรื่องที่อยากทำ… ท่านมิควรยอมแพ้ ท่านต้องทำเพื่อคนที่ต้องการท่านอย่างแท้จริง!”

“เซียวหลินเทียน ขอเพียงท่านมิยอมแพ้ หม่อมฉันจักต้องช่วยท่านได้แน่!”

จ้าวซวนที่เร่งรถอยู่ข้างนอก ได้ยินคำพูดของหลิงอวี๋ทั้งหมด ดวงตาของเขาก็เปียกชื้นเล็กน้อย

“ท่านอ๋อง… ฟังคำของพระชายาเถิดพ่ะย่ะค่ะ… มิใช่เพื่อพวกเรา แต่เพื่อพระองค์เอง ท่านอ๋องเองก็ต้องได้มีชีวิตที่ดีพ่ะย่ะค่ะ!”

“สิ้นพระชนม์ไปเช่นนี้… มันขี้ขลาดมากจริง ๆ!”

“แค้นครั้งนี้… พวกเราต้องทวงชำระ!”