ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 346

“พี่จ้าว อย่าได้สงสัยในทักษะทางการแพทย์ของข้าเลย ขอเพียงเจ้าหาปลิงน้ำจืดมาให้ข้าเพียงพอ พรุ่งนี้เจ้าจักได้เห็นท่านอ๋องของพวกเจ้ายิ้มให้เจ้าแล้ว!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างมั่นใจ

“ขอรับ ข้าจักไปจัดการประเดี๋ยวนี้!”

ขอเพียงยังมีความหวังริบหรี่ที่จะช่วยท่านอ๋องได้ จ้าวซวนก็จะไม่ยอมแพ้ ไม่ว่ามันจะสมเหตุสมผลหรือไม่ก็ตาม ไปหามันมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน

จ้าวซวนรีบไปจัดการทันที

หลิงซวนเองก็รีบเข้ามาเช่นกัน เมื่อเข้ามาเห็นปี้ไห่เฟิงที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ หลิงซวนก็ตกใจเช่นกัน

“คุณหนูเจ้าคะ พี่ปี้ได้ข่าวอันใดมาจริง ๆ หรือเจ้าคะ?” หลิงซวนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“อืม เขาเอาข่าวดีมาให้!”

หลิงอวี๋ปิดประตู แล้วสั่งให้หลิงซวนช่วยพยุงปี้ไห่เฟิงไปที่เก้าอี้ที่หลิงอวี๋พักมาสองวันแล้ว

“พี่ปี้ ข้าใช้หมาเฟ่ยซาน(1)กับเจ้า มิต้องกังวล เมื่อเจ้าฟื้นขึ้นมา การผ่าตัดของข้าจักเสร็จเรียบร้อยแล้ว!”

หลิงอวี๋อธิบายกระบวนการผ่าตัดให้ปี้ไห่เฟิงฟังอย่างง่าย ๆ

ปี้ไห่เฟิงได้รับบาดเจ็บสาหัส ได้ยินเพียงเสียงที่ทำให้คนฟังสบายใจของหลิงอวี๋เท่านั้น

“หลังการผ่าตัดเจ้าก็ดูแลตัวเองให้ดี หากหายดีแล้ว หลังจากนั้นหนึ่งเดือนจักสามารถค่อย ๆ ยกของได้!”

“แต่หากเจ้าบริหารข้อมืออย่างที่ข้าสอน อีกครึ่งปีเจ้าจักสามารถถือดาบและยกของหนักได้อย่างไม่มีปัญหา!”

“พระชายา ข้าจักเชื่อฟังท่านขอรับ!”

ปี้ไห่เฟิงคิดขึ้นมาทันที ขอเวลาเพียงครึ่งปี เขาก็จะเป็นเหมือนแต่ก่อนแล้วหรือ?

ได้ ไม่ว่าจะต้องเจ็บปวดแค่ไหน เขาก็ทนได้ทั้งนั้น!

มีหลิงซวนให้ความร่วมมือช่วยเย็บแผลรอยมีดให้ปี้ไห่เฟิง

หลิงอวี๋มุ่งความสนใจไปที่การผ่าตัดข้อมือของปี้ไห่เฟิงเพื่อแก้ไขเส้นเอ็น

บางทีอาจจะเป็นเพราะพิษของเซียวหลินเทียนอีกไม่นานก็จะสามารถรักษาได้แล้ว หลิงอวี๋จึงอารมณ์ดี การผ่าตัดทั้งหมดเป็นไปอย่างราบรื่น เวลาหนึ่งชั่วยามกว่าทั้งสองก็ดำเนินการเสร็จสิ้นทั้งหมด

ภาพเหตุการณ์นองเลือดนี้ หลิงซวนเห็นจนชินแล้วจึงสงบมาก

ยิ่งนับวันหลิงอวี๋ก็ยิ่งชื่นชมหลิงซวนมากขึ้นเรื่อย ๆ พลางเอ่ยปาก “หลิงซวน จากนี้ไปหากเรือนบุหงาฆ่าเป็ดฆ่าไก่กระไรก็มาเถอะ!”

“ฝึกฝนอีกสักสองสามครั้ง ต่อไปหากมีการผ่าตัด ข้าจักให้เจ้าทำแล้ว!”

ทันทีที่เขาได้สติก็จะลุกขึ้นยืน

หลิงอวี๋รีบเอ่ย “เจ้าเพิ่งได้รับการผ่าตัด นอนพักอีกสักหน่อยเถิด!”

“ข้าให้แม่นมลี่ต้มไข่ต้มน้ำตาลทรายแดงให้เจ้าแล้ว ประเดี๋ยวนางคงนำอาภรณ์สะอาดมาให้เจ้า เดี๋ยวเจ้ากินเสร็จก็ผลัดผ้าก่อนแล้วค่อยไปเถิด!”

ปี้ไห่เฟิงมองร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือดของตนเอง แม้ว่าตอนนี้จะเป็นกลางดึก แต่ออกไปเช่นนี้หากมีคนพบเข้าก็คงจะไม่ดี!

เขาพยักหน้า “ขอรับ ขอบคุณพระชายา!”

“พี่ปี้ ต่อไปนี้ไม่ต้องเข้าไปกินข้าวในครัวแล้ว มากินข้าวที่เรือนบุหงาเถิด!”

“เมื่อครู่ข้าเพิ่งพบว่าเจ้าโลหิตจางเล็กน้อย ต่อไปให้แม่นมลี่ปรับอาหารให้เจ้าก็จักดี!”

“ขอบคุณพระชายาขอรับ!”

ปี้ไห่เฟิงก็เป็นคนตรงไปตรงมาเช่นกัน มองออกว่าหลิงอวี๋มิได้โกหกตน พลันตอบตกลงทันที

จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเอื้อมมือไปตรงหน้าอกแล้วหยิบตั๋วเงินที่หลิงอวี๋มอบให้ออกมา

หมาเฟ่ยซาน คือยาชาโบราณ