ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 362

แม่นมเฉา!

หลิงอวี๋นึกถึงคำที่หลิงซวนพูดฉับพลัน แม่นมที่มีหน้าคล้ายม้าและหางคิ้วโก่งคือแม่นมเฉาที่เสิ่นจวนพามา!

หลิงอวี๋หัวเราะหยัน ไม่คิดว่าจะเคยชินกับการอาศัยบารมีของนาย เที่ยวรังแกชาวบ้าน!

“แม่นมเฉามิพอใจรึ? อ้อ งั้นข้าก็รู้จักเรือนดี ๆ อยู่หนา แม่นมอยากให้คุณหนูของพวกเจ้าย้ายไปหรือไม่เล่า!”

เมื่อแม่นมเฉาได้ฟังก็คิดว่าหลิงอวี๋กลัวตน กล่าวอย่างกิ้งก่าได้ทอง

“หากมีเรือนดีก็ต้องย้ายแน่ เจ้าให้คนมาขนของพวกเราไปเดี๋ยวนี้เลย!”

หลิงอวี๋ชี้ไปยังศาลาพักริมน้ำที่ด้านหลัง ยิ้มกล่าวว่า

“ศาลาริมน้ำคือเรือนที่ดีที่สุดแห่งตำหนักอ๋องอี้ พวกเจ้าอยากย้ายก็ย้ายมาเถอะ!”

“ตัวข้าเหนื่อยมาทั้งวันต้องไปพักก่อน! ข้าเห็นเจ้าพาคนมามิน้อยอยากย้ายก็ขนเองแล้วกัน!”

ครั้นพูดจบ หลิงอวี๋ก็พาหลิงซวนไป

แม่นมเฉาโกรธจนตะโกนเรียก “พระชายาอ๋องอี้ ท่านต้อนรับแขกเช่นนี้เรอะ?”

“ข้าจักไปทูลนายท่านกับพระชายาหรงเฟย… จักทำให้ท่านอ๋องหย่ากับเจ้าแน่!”

หลิงอวี๋ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นางอยากเอ็ดตะโรก็เอาเลย ให้เซียวหลินเทียนฟังเองว่า บุตรผู้น้องเขาพาคนพฤติกรรมเยี่ยงไรมา!

แม่นมเฉามิได้โง่ขนาดนั้น เมื่อร้องสองประโยคเสร็จเห็นหลิงอวี๋เดินไปไกลแล้วก็หยุด

หลิงซวนที่เดินตามหลิงอวี๋ก็เอ่ยฉงนประปราย

“อาจารย์ เห็นชัดว่าเสิ่นจวนไปพักแล้ว ไยพอพวกเราเพิ่งไปศาลาริมน้ำนางก็รุดไปเลย หรือว่าพวกนางกำลังแอบจับตาดูท่านเจ้าคะ?”

“นี่ยังต้องพูดอีกรึ! ไม่งั้นนางจักพานางรับใช้มาเยอะ ๆ หาปะไร!”

หลิงอวี๋กล่าวไม่แยแส “อยากดูก็ดูไป!”

ทันใดนั้นหลิงอวี๋ก็นึกถึงเรื่องที่แม่นมลี่ว่าขโมยขึ้นเรือนบุหงา คนในตำหนักตอนนี้เยอะนัก ตัวเองยังต้องเป็นแม่บ้านและกำลังคนในเรือนบุหงาขาดแคลนจริงจัง

“หลิงซวน วันพรุ่งเจ้าไปถามเกิ่งเสี่ยวหาวว่าคราก่อนเขาบอกว่าจะซื้อนางรับใช้ให้ข้าสองคนไม่ใช่หรือ?

ซื้อหรือยัง?”

หลิงซวนก็รู้สึกว่ากำลังคนเรือนบุหงามิพอ ผงกศีรษะกล่าว “เจ้าค่ะ ข้าจักไปถามวันพรุ่ง!”

ครั้นทั้งสองกลับพถึงเรือนบุหงา หลิงซินกล่อมหลิงเยวี่ยหลับไปแล้ว

ทั้งสองคำนับหลิงอวี๋พลางมองหลิงอวี๋ถี่ถ้วนอย่างสบาย ๆ

หลิงอวี๋เชื่อสายตาของเกิ่งเสี่ยวห่าวยิ่ง แววตาทั้งสองใสสะอาด โหงวเฮ้งครบสมบูรณ์ทำให้คนรู้สึกรักเอ็นดู

“นามเดิมพวกเจ้าคืออันใด?”

สาวน้อยที่มีไฝหว่างคิ้วยิ้มตอบ “บ่าวนามสุ่ยหลิงเจ้าค่ะ!”

สาวน้อยผู้ลุ่มลึกเอ่ยเสียงแหบ “บ่าวนามเถาจื่อเจ้าค่ะ!”

สุ่ยหลิงกับเถาจื่อ!

เมื่อหลิงอวี๋ได้ยินก็หัวเราะ “สองชื่อนี้ดียิ่งนัก มิต้องเปลี่ยนเรียกนามเดิมเถอะ!”

นางมิใช่คนยุคโบราณที่จะบังคับคนอื่นเปลี่ยนชื่อ

หนำซ้ำสองชื่อนี้ เป็นคนในครอบครัวพวกนางตั้งและมีคุณค่าต่อพวกนางเป็นพิเศษแน่นอน

สุ่ยหลิงกับเถาจื่อจ้องกันครั้นได้ยินสิ่งนี้ ท่านเกิ่งพูดมิผิดคุณหนูผู้นี้คบหาง่ายนัก!

ทำให้ทั้งสองปลดเปลื้องความหนักอกหนักใจมาตลอดลงได้!