ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 376

“ท่านพี่! ท่านพี่ต้องตัดสินให้ข้า!”

ณ ตำหนักอ๋องอี้ เสิ่นจวนเห็นว่าหลิงอวี๋ไม่อยู่ ก็พานางรับใช้ของตนเองที่ถูกทุบตีมาร้องห่มร้องไห้ฟ้องเซียวหลินเทียน

“จวนเอ๋อร์เองก็อยากให้ท่านพี่พักผ่อนอย่างเต็มที่ ถึงได้ให้คนมาคอยเฝ้าท่านพี่!”

“ดูสิว่าภรรยาของท่านพี่เผด็จการถึงเพียงนี้ ทุบตีนางรับใช้ของข้าจนกลายเป็นเช่นนี้!”

เสิ่นจวนผลักนางรับใช้ที่จมูกช้ำหน้าบวมไปข้างหน้าให้เซียวหลินเทียนเห็น

เซียวหลินเทียนเหลือบมองนางรับใช้ผู้นั้นด้วยความรังเกียจ จมูกช้ำใบหน้าบวม นางถูกทุบตีอย่างหนักจริง ๆ!

“ท่านพี่ ท่านพี่ต้องตัดสินให้หม่อมฉันนะ! นางรับใช้ก็เป็นมนุษย์เช่นกัน พี่สะใภ้มีสิทธิ์อันใดถึงทำร้ายนางเช่นนี้?”

“เรือนของข้ามิต้องการให้คนของเจ้ามาเฝ้า! อีกทั้งเจ้ายังส่งนางรับใช้มากั้นประตูอีก นี่มันเรื่องอันใดกัน?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยด้วยความโกรธ “หลิงอวี๋เป็นพระชายาของข้า นางมาเยี่ยมข้า พวกตาไม่มีแววพวกนี้ กล้าดีไฉนมาขวางนางไว้ คิดว่านี่คือคฤหาสน์เสิ่นรึ?”

“เสิ่นจวน ข้าสบายดีแล้ว มิต้องการให้เจ้ามาดูแลแล้ว วันนี้เจ้าพาพวกนางกลับไปเถอะ!”

เสิ่นจวนเห็นว่าเซียวหลินเทียนมิได้เห็นแก่นางเลย ก็ร้อนใจขึ้นมา

“ท่านพี่ หม่อมฉันกับท่านพี่เป็นครอบครัวเดียวกันนะ หลิงอวี๋เป็นคนนอก! ท่านพี่ลืมไปแล้วหรือว่าแรกเริ่มนางแต่งงานกับท่านพี่เยี่ยงไร?”

“วันนั้นที่งานฉลองวันพระราชสมภพ แม้ว่านางจะหลั่งเลือดพิสูจน์สายสัมพันธ์ต่อหน้าทุกคน พิสูจน์ว่าเด็กคนนั้นคือบุตรชายของท่านพี่!”

“แต่หม่อมฉันได้ยินมาว่าในยุทธภพนี้มียาอยู่ชนิดหนึ่ง ถ้าผสมลงในน้ำ คนที่ไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดก็กลายเป็นครอบครัวเดียวกันได้!”

“ท่านพี่ ท่านพี่ก็สงสัยมิใช่หรือว่าหลิงอวี๋ลอบไปมีสัมพันธ์กันคนอื่นแล้วถึงมีลูกชู้นั่น? มิฉะนั้นเหตุใดท่านพี่มิให้ลูกชู้นั่นใช้แซ่เซียวเล่า!”

เซียวหลินเทียนตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาให้จ้าวซวนไปตรวจสอบเรื่องนี้แล้ว แต่จ้าวซวนมีงานที่ต้องทำมากเกินไป ไม่ได้สนใจมาระยะหนึ่งแล้ว

ยามนี้เสิ่นจวนเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เซียวหลินเทียนถึงนึกขึ้นได้

“ท่านพี่! ท่านพี่อย่าให้หลิงอวี๋หลอกเอาได้เถอะ นางมีทักษะทางการแพทย์ หากอยากได้ยาเช่นนี้ก็หามาได้ง่าย ๆมิใช่หรือ!”

เสิ่นจวนเอ่ยอย่างโกรธ ๆ “ป้าพระชายาเฟยบอกแล้ว ว่าขอเพียงท่านพี่พยักหน้า ท่านพี่ไม่สะดวกที่จะเอ่ยปากเอง นางก็จะช่วยกราบทูลองค์จักรพรรดิให้ว่าให้ท่านพี่หย่ากับหลิงอวี๋!”

“ท่านพี่ ท่านพี่มิใช่เด็ก ๆ แล้ว หรือว่าท่านพี่ไม่อยากมีลูกเป็นของตนเองหรือ?”

เมื่อเสิ่นจวนพูดถึงตรงนี้ ก็เปลี่ยนเป็นท่าทีเขินอาย พลางผลักไหล่ของเซียวหลินเทียนเบา ๆ

เสิ่นจวนกลอกตา และเดินออกไปกับนางรับใช้ของตนอย่างเชื่อฟัง

แล้วก็พบกับจ้าวเจินเจินกับนางรับใช้ของนางที่หน้าประตู

เสิ่นจวนเหลือบมองจ้าวเจินเจิน เห็นว่านางสวมอาภรณ์ผ้าแพรหยกสีกุหลาบ และกระโปรงปักลวดลายสีเข้ม

ชายกระโปรงมีลายปักนกยูงตัวหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าดูสง่าและมีเสน่ห์มาก

ความงดงามราวกับดวงจันทร์ในฤดูใบไม้ร่วงที่หาผู้ใดเทียบได้นี้ทำเอาเสิ่นจวนตกตะลึง

จ้าวเจินเจินยิ่งนานวันยิ่งสวยขึ้นเรื่อย ๆ เสียจริง!

สตรีที่แต่งงานแล้วผู้นี้ยังคงมีเสน่ห์มาก มิแปลกใจเลยที่ท่านพี่ไม่เคยลืมนางได้!

แล้วความงามของหลิงอวี๋ ดึงดูดสายตาท่านพี่ได้เยี่ยงไรกัน!

“นี่คือคุณหนูเสิ่นใช่หรือไม่?”

จ้าวเจินเจินจำนางได้ พลางแย้มรอยยิ้ม “มิได้เจอกันมานานมาก! คุณหนูเสิ่นงดงามขึ้นเรื่อย ๆ เลย!”