ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 378

“หลิงอวี๋ นาง...”

เซียวหลินเทียนกำลังคิดจะบอกออกไปเรื่องที่หลิงอวี๋รักษาขาของตนได้ผล แต่คำพูดติดอยู่บนริมฝีปาก

เซียวหลินเทียนเห็นจ้าวเจินเจินกำลังเล่นกับจี้หยกบนเข็มขัดของตน!

จี้หยกนั่นเป็นจี้หยกไม้ไผ่ของบุรุษ เช่นนั้นคงจะเป็นสิ่งที่องค์ชายคังมอบให้กับจ้าวเจินเจิน!

เซียวหลินเทียนนึกขึ้นได้ถึงตัวตนของจ้าวเจินเจินในเวลานี้...

นางเป็นภริยาขององค์ชายสอง เป็นพระชายาคัง!

เซียวหลินเทียนเพิ่งจะคิดแผนจัดการองค์ชายคังกับองค์ชายเว่ย แล้วจ้าวเจินเจินก็มาเยี่ยมถึงที่!

ระหว่างทั้งสองฝ่ายนี้ไม่มีความสัมพันธ์ใดหรือ?

“น้องสะใภ้เป็นเยี่ยงไรบ้าง? หาวิธีรักษาขาของท่านได้แล้วหรือไม่?”

จ้าวเจินเจินเอ่ยอย่างรีบร้อน “เช่นนี้ก็เยี่ยมมากเลย! หากพี่สี่สามารถยืนขึ้นได้ในเร็ววัน พวกเราล้วนยินดีกับท่านด้วย!”

เซียวหลินเทียนหลุบตาลง ในใจรู้สึกสับสนมาก

จ้าวเจินเจินอยากให้ขาของตนหายขาดจริง ๆ หรือ?

นางเป็นห่วงตนจริง ๆ หรือ?

แต่หากไม่ใช่เล่า?

หากนางมาหยั่งเชิงตนเองแทนองค์ชายสองเล่า?

“ไม่… หลิงอวี๋ตรวจขาของข้าแล้ว นางบอกว่าทำอันใดมิได้แล้ว!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “หมอว่านก็บอกด้วยว่า ไม่มีผู้ใดสามารถรักษาขาของข้าให้หายได้ เว้นเสียแต่ว่าซือคงชวิ่นยังมีชีวิตอยู่!”

“หลิงอวี๋มิได้เรียนแพทย์มานานเท่ากับหมอว่าน นางมิสามารถรักษาได้ก็ไปโทษนางมิได้หรอก!”

“ดูสิ… ครั้งนี้ข้าถูกพิษนางก็รักษามิได้! เป็นองครักษ์ของข้าเองที่หายาแก้พิษมาช่วยชีวิตข้าไว้!”

“เอ่อ… รักษามิได้จริง ๆ หรือ?”

ใบหน้าจ้าวเจินเจินดูผิดหวัง

เซียวหลินเทียนรู้สึกละอายใจที่โกหกนางอยู่ครู่หนึ่ง!

แต่เมื่อนึกถึงบาดแผลถูกแทงบนร่างกายของตนที่ยังไม่หายดี เซียวหลินเทียนก็นิ่งเงียบไป

ขาของเขาพิการแล้ว องค์ชายเว่ยก็สามารถทำสิ่งที่โหดร้ายเช่นนี้กับตนได้!

หากรู้ว่าขาของตนสามารถรักษาได้ องค์ชายคังกับองค์ชายเว่ยจะไม่กำจัดตนให้สิ้นซากไปเลยหรือ?

เขาหลอกพวกชิวเหวินซวงได้ แต่เขาจะไม่สามารถหลอกจ้าวเจินเจินได้หรือ?

“พี่สี่ ใช่ว่าหม่อมฉันเอาความคิดที่ไม่ดีไปตัดสินคนมีคุณธรรมสูงส่งนะเพคะ...”

“หม่อมฉันคิดว่าหลิงอวี๋สามารถรักษาขาของท่านได้ แต่นางโกหกท่านว่ารักษามิได้!”

คำพูดของจ้าวเจินเจินทำให้เซียวหลินเทียนค่อย ๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ที่แท้ก็ไม่ใช่ว่าจ้าวเจินเจินไม่เชื่อคำพูดของตนเอง หากแต่นางไม่เชื่อหลิงอวี๋!

“เหตุใดหลิงอวี๋จึงต้องทำเช่นนั้นเล่า?”

เซียวหลินเทียนแสร้งเอ่ยอย่างสับสน

“เหตุใดกันเล่า? ก็เพื่อมัดท่านไว้ให้อยู่ข้างกายนางไงเล่าเพคะ!”

จ้าวเจินเจินยิ้มอย่างเย็นชา “หากท่านสามารถนำกองทหารออกรบได้ ก็คงไม่มีทางกลับมาที่เมือง! นางชอบท่านมากถึงเพียงนั้น มีหรือจะยอมให้ท่านคลาดสายตา!”

“ที่ไม่รักษาขาให้ท่าน ก็อยากจะกักขังท่านไว้กับนาง เพื่อที่จะได้ชอบเพียงนางเท่านั้น!”

สีหน้าของเซียวหลินเทียนมืดมนลงทันที เขาตบเก้าอี้ แสร้งทำเป็นโกรธพลางเอ่ย

“สตรีผู้นี้ชั่วร้ายถึงเพียงนี้! ข้าก็หลงคิดว่านางกลับตัวกลับใจแล้ว ที่แท้นางยังคิดร้ายกับข้าอยู่เสียนี่!”