ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 400

ปี้ไห่เฟิงนิ่วหน้า “พระชายาท่านคิดโค่นองค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังหรือขอรับ?”

“มิใช่! ข้ามิได้มีความทะเยอทะยานยิ่งใหญ่ขนาดนั้น!”

หลิงอวี๋ยิ้มจาง ๆ

“พี่ใหญ่ปี้ เจ้าก็เห็นเรื่องในวันนั้นแล้ว คาดมิถึงว่าองค์ชายเว่ยจักยุยงกวนอิ่งเล่นงานข้า!”

“หากมิใช่ข้าดวงดีหนีพ้นล่ะก็ เกรงว่าบัดนี้หัวกับตัวคงอยู่คนละทิศละทางแล้วกระมัง!”

“กวนอิ่งยังกระทำเรื่องไร้รู้ผิดชอบชั่วดีต่อฮูหยินกวนเอ้อร์ด้วย!”

“ด้วยความคับข้องใจนี้ ข้าหลิงอวี๋จักมิกล้ำกลืนฝืนทนเด็ดขาด!”

“ยามนี้กวนอิ่งเกาะติดองค์ชายคัง หากข้ามิเตรียมตัวเลย เช่นนั้นมิใช่การปล่อยให้คนมารุกรานรึ?”

“ข้าทำเพื่อปกป้องตัวข้าเอง! ผู้อื่นรังแกข้าเช่นนี้จักมิให้ข้าตอบโต้กลับงั้นรึ?”

ปี้ไห่เฟิงหัวเราะ เขาชื่นชมนิสัยเช่นนี้ของหลิงอวี๋นัก หากเป็นตนก็คงกลืนความคับข้องใจนี้มิได้เช่นกัน

“ขอรับ พระชายา ข้ารับปากท่าน ข้าจักช่วยท่านไปสืบขอรับ!” ปี้ไห่เฟิงตอบรับหนักแน่น

หลิงอวี๋ส่งตั๋วเงินสามหมื่นตำลึงให้ปี้ไห่เฟิง

“พี่ใหญ่ปี้ โปรดช่วยจับตาดูหานหลินที่ปรึกษาข้างกายองค์ชายเว่ยเป็นพิเศษด้วย!”

หานหลินผู้นี้ ก่อนหน้ายุยงองค์ชายเว่ยซื้อนักฆ่ามาสังหารตน คราก่อนก็เสี้ยมให้องค์ชายเว่ยใช้มุกตะขาบฟ้าทำตนขายหน้าอีก!

หลิงอวี๋รู้สึกว่า หากต้องการชำระองค์ชายเว่ยก็ต้องไปกำจัดหานหลินเสียก่อน

หลิงอวี๋สั่งว่า “พี่ใหญ่ปี้ เรื่องพวกนี้มิใช่เรื่องเล่น! เจ้าสืบพบสิ่งใดก็โปรดแจ้งข้าเองเถิด!”

“เพื่อเลี่ยงการเกิดเหตุยุ่งยาก พยายามอย่าให้คนของตำหนักอ๋องอี้รู้!”

ปี้ไห่เฟิงผงกศีรษะ คราวนี้เขารับตั๋วเงินที่หลิงอวี๋ให้โดยมิเกรงใจแล้ว

มิใช่เพราะความโลภของเขา แต่เพื่อเหล่าสหายของตน!

ถึงแม้จะให้เงินช่วยเหลือครอบครัวสหายของตน แต่งานที่หลิงอวี๋มอบหมายนั้นหากพลาดอาจมีคนตาย ทว่าก็ไม่มีเหตุผลที่จะมิรับ!

ปี้ไห่เฟิงยังมิทันไป ด้านนอกก็มีเสียงถากถางของแม่นมลี่ลอยมา

“อ้าว นี่มิใช่หลิงหลานรึ? เรือนบุหงาของเรามิเรียบร้อยนัก ระวังอย่าให้เท้าอันสูงส่งของเจ้าสกปรกเล่า!”

ไฉนหลิงหลานจึงมาที่นี่?

ครั้นที่หลิงหลานทรยศตน นางก็ไม่เข้ามาเหยียบเรือนบุหงาอีกเลย

หลิงอวี๋ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว นางรับใช้ผู้นี้มีประสงค์ร้ายอันใดอีกเล่า?

“พระชายามีธุระ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนขอรับ!”

หลิงหลานขบฟันกล่าวหน้าเจื่อน ๆ

“พระชายา บ่าว… บ่าวรู้ว่าเมื่อก่อนทำเรื่องแย่ ๆ ต่อท่าน! บ่าวรู้ผิดแล้วเจ้าค่ะ! ได้โปรดพระชายาให้โอกาสบ่าวสักครั้งเถิดหนาเจ้าคะ!”

นางคุกเข่าลงพลางอ้อนวอนว่า “พระชายา บ่าวอยากกลับเรือนบุหงา ได้โปรดพระชายาตกลงเถิดเจ้าค่ะ!”

ไม่รอให้หลิงอวี๋กล่าว แม่นมลี่ก็หัวเราะเสียงคิกคัก

“นางหญิงชั่ว… เจ้าคิดว่าคุณหนูของข้าจะเก็บขยะรึ? เก็บขยะอย่างเจ้าน่ะนะ?”

“หรือเจ้าคิดว่าเรือนบุหงาแห่งนี้คือของเจ้า? เจ้าอยากมาก็มา อยากไปก็ไปรึ?”

“มิต้องถามคุณหนูหรอก แม่นมอย่างข้าก็ตัดสินใจให้ได้!”

“ไปให้พ้น… เรือนบุหงามิต้อนรับเจ้า!”

หลิงหลานทำเป็นมิได้ยินแม่นมลี่พลางเอ่ยอ้อนวอน

“พระชายาเจ้าคะ บ่าวรู้ผิดแล้วจริง ๆ ท่านเห็นแก่ที่บ่าวอยู่กับท่านมาตั้งแต่เล็ก ได้โปรดให้โอกาสบ่าวอีกสักครั้งเถิดหนาเจ้าคะ!”

“ภายหน้าบ่าวจักคอยรับใช้คุณหนูอย่างดีเจ้าค่ะ จักมิทรยศคุณหนูอีกแล้วเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋หัวเราะเยาะ เพิ่งคิดจะไล่นางไป จู่ ๆ ก็นึกถึงเหตุการณ์ที่นางแม่เลี้ยงหวางซือวางยาพิษใส่ตน…

ปิดหูปิดตาคน (掩人耳目) เป็นสำนวนหมายถึง ใช้ภาพจอมปลอมปิดบังความจริง หลอกคนอื่น