ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 411

ลูกตาของหลู่ชิ่งเคลื่อนที่ตามนิ้วของหลิงอวี๋ แต่ดวงตาของเขาก็ยังคงว่างเปล่า

คราวนี้ แม้แต่จ้าวซวนก็สังเกตเห็นความผิดปกติแล้ว

“หลู่ชิ่ง จำข้าได้หรือไม่?”

จ้าวซวนตะโกนอย่างกังวล

หลู่ชิ่งส่งเสียงอืออา มองจ้าวซวนแต่พูดมิออก สีหน้าก็ยังคงว่างเปล่าอยู่

“หลู่ชิ่ง ข้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้าไง!”

จ้าวซวนร้อนใจ กำลังจะเอื้อมมือไปเขย่าหลู่ชิ่ง แต่ก็ถูกหลิงอวี๋ห้ามเอาไว้ก่อน

“อย่าแตะต้องเขา! เขาเพิ่งผ่าตัดมา ยังจำเป็นต้องพักฟื้น!”

“พระชายา นี่มันเกิดกระไรขึ้น? หลู่ชิ่งดูเหมือนจะจำข้ามิได้เลย… เขามิพูดมิจาด้วย!”

จ้าวซวนเอ่ยอย่างร้อนใจ “เป็นเช่นนี้ไปได้เยี่ยงไร?”

หลิงอวี๋ดึงตัวจ้าวซวนออก หยิบก้านสำลีออกมา “พวกเจ้าไปยืนข้าง ๆ อย่าบังแสง! ข้าจะตรวจดูหน่อย!”

จ้าวซวนรีบไปยืนข้าง ๆ พลางมองหลิงอวี๋อย่างเคร่งเครียด

หลิงอวี๋ดันลิ้นเปิดปากของหลู่ชิ่งออก นางตรวจดูคอของหลู่ชิ่ง แต่ที่คอก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หลิงอวี๋ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน หลู่ชิ่งได้รับบาดเจ็บภายนอก มิได้บาดเจ็บที่คอเลย เหตุใดจึงพูดไม่ได้?

“ตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บเขาถูกตีหัวหรือไม่?”

หลิงอวี๋เอ่ยถามชิวเฮ่า

เมื่อเห็นท่าทางที่โง่เขลาของหลู่ชิ่ง ชิวเฮ่าก็แอบรู้สึกภูมิใจ

แผนของฮูหยินนั้นดีจริง ๆ แม้ว่าหลู่ชิ่งจะได้รับการช่วยเหลือจากหลิงอวี๋จนรอดมาได้ แต่เขาก็พูดในสิ่งที่เขาได้ยินไม่ได้!

“ดูเหมือนว่าจะโดนขอรับ! ตอนนั้นข้าก็กำลังต่อสู้กับศัตรูอยู่ มิได้สนใจเขาเลย!”

“กระทั่งตอนที่ข้าหันกลับไป เขาก็อยู่ที่พื้นแล้ว!”

ชิวเฮ่าแสร้งทำเป็นเอ่ยอย่างกังวล “พระชายา เขามิสามารถพูดได้ นี่เกี่ยวข้องกับที่หัวถูกตีหรือขอรับ?”

หลิงอวี๋นั่งลงข้างเตียง นางตรวจสอบอย่างละเอียดอีกสักครู่ ที่หัวของหลู่ชิ่งมิพบบาดแผลภายนอกที่เห็นได้ชัดเลย!

แต่จะตัดความเป็นไปได้ที่สมองของเขาอาจได้รับบาดเจ็บไปมิได้ หลิงอวี๋มิสามารถสแกนสมองเขาได้ จึงยืนยันมิได้ว่ามันเกิดจากสาเหตุใดกันแน่!

อย่าหาว่าจูเผิงใจดำเลย ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาติดตามเซียวหลินเทียน เขาเห็นหลิงอวี๋ตามติดเซียวหลินเทียนมามากแล้ว

รู้ด้วยว่าหลิงอวี๋มีแผนลับต่อเซียวหลินเทียน และทำลายการแต่งงานของเซียวหลินเทียน!

ความทรงจำเกี่ยวกับหลิงอวี๋ของจูเผิงยังคงเป็นช่วงในอดีต เขามิเชื่อว่าคนที่ไร้การศึกษาไม่มีแม้ทักษะเยี่ยงหลิงอวี๋จะเป็นแพทย์ชั้นเซียนได้!

ทันทีที่หลิงซวนได้ยินจูเผิงเหยียดหยามหลิงอวี๋อีกครั้ง มีหรือจะอดกลั้นไว้ได้

ความโกรธปะทุขึ้นมาและตะคอกใส่จูเผิงทันที

“เจ้าเป็นบ้ารึ? แต่ละคำของเจ้าล้วนมุ่งเป้ามาที่อาจารย์ของข้า! อาจารย์ของข้าไปทำกระไรให้เจ้า?”

“หากมิใช่ว่าองครักษ์จ้าวคุกเข่าขอรรองอาจารย์ของข้า เจ้าคิดว่าอาจารย์ของข้าไม่มีสิ่งใดทำจึงมาอ้อนวอนขอช่วยเหลือพวกเจ้าหรือไง?”

หลิงซินเห็นเลือดที่ซึมบนเสื้อผ้าของหลิงอวี๋อยู่นานแล้ว นางรู้สึกเสียใจกับคุณหนูของนาง พอเห็นหลิงซวนด่าเขา

หลิงซินก็อดไม่ได้ตะโกนออกไป “คุณหนูของข้าทนเจ็บช่วยชีวิตพวกเจ้า… พวกเจ้าตาบอดรึ? ไม่เห็นหรือว่าเลือดไหลออกจากบาดแผลของนาง?”

“คุณหนู บ่าวบอกแล้วว่ามิคุ้มที่ช่วยเหลือคนใจร้ายพวกนี้! คุณหนูก็มิฟังบ่าว!”

“ไปเถิด พวกเรามิต้องสนใจแล้ว รีบกลับไปเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจักช่วยทายาให้เอง!”