ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 414

เซียวหลินเทียนคิด ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเขาสงสัยชิวเฮ่า ก็เพราะฟังคำพูดของหลิงอวี๋

แต่หลิงอวี๋นั้นเต็มไปด้วยคำพูดโกหก เรื่องของหลิงเยวี่ยก็สามารถแต่งเรื่องขึ้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ คำพูดของนางจะเชื่อได้หรือ?

แต่แม้ว่าสตรีผู้นี้จะโกหกตนเรื่องหลิงเยวี่ย แต่ในเรื่องอื่น ๆ ก็ไม่ถือว่าแย่จนเกินไปนัก

อีกอย่างก่อนหน้านี้คนที่จ้าวซวนส่งไปติดตามชิวเหวินซวง ก็ถูกชิวเหวินซวงสลัดทิ้งไป!

หากพี่น้องชิวไม่ทำเรื่องที่ให้ใครรู้ไม่ได้ เช่นนั้นเหตุใดต้องสลัดคนที่ติดตามทิ้งไปด้วยเล่า?

เซียวหลินเทียนแอบระวังตัว เรื่องนี้มิสามารถมองข้ามได้!

หากนี่เป็นกลยุทธ์ทุกข์กายที่ชิวเฮ่าแสดงอยู่ เช่นนั้นเขาจะแสร้งทำเป็นเชื่อชิวเฮ่า และดูว่าพี่น้องชิวจะทำอะไร

หรือไม่ก็ใช้แผนซ้อนแผน บังคับพี่น้องชิวให้เปิดเผยตัวเองออกมาก็ได้!

......

ยามราตรี

หลิงอวี๋เพิ่งอาบน้ำเสร็จเตรียมตัวจะเข้านอน ก็มีคนเคาะประตูเสียก่อน

“คุณหนู!”

มันคือเสียงของเถาจื่อ หลิงอวี๋จึงเดินไปเปิดประตู

“คุณหนู มีข่าวจากทางท่านเกิ่ง บอกว่าพบที่อยู่ของหลิงผิงแล้ว ให้คุณหนูรีบไปที่นั่นโดยเร็วเจ้าค่ะ!”

ทันทีที่หลิงอวี๋ได้ยินก็รีบผลัดผ้า แล้วพาหลิงซวนกับเถาจื่อออกไป

ประตูตำหนักอ๋องอี้ปิดไปแล้ว คนเฝ้ายามพอถูกหลิงซวนเรียกก็บ่นอย่างมิพอใจ

“ดึกถึงเพียงนี้แล้ว ยังจะออกไปข้างนอกอีก!”

หลิงซวนยัดเงินหนึ่งตำลึงให้เขา คนเฝ้ายามถึงได้ยิ้มพลางเปิดประตูให้

กระทั่งนายและบ่าวทั้งสามออกไปแล้ว คนเฝ้ายามก็ปิดประตูพลางบ่นพึมพำ

“ไม่สงบเสงี่ยมเลยจริง ๆ! ท่านอ๋องตามใจนางมากเกินไปแล้ว! สตรีเกเรเช่นนี้ควรจะหย่าร้างกับนางไปเสีย!”

นางรับใช้ของเสิ่นจวนอยู่ด้านหลังเห็นภาพนี้เข้า ก็วิ่งไปรายงานเสิ่นจวน

แต่ไกลออกไป เงาดำร่างหนึ่งซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ ก็เห็นภาพนี้เช่นกัน

ดึกถึงเพียงนี้หลิงอวี๋รีบร้อนออกไปข้างนอก มีเรื่องด่วนอะไรอย่างนั้นหรือ?

เงาดำครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้ววิ่งไปที่มุมไร้ผู้คน

นางมองไปรอบ ๆ มิเห็นผู้ใด นางจึงเอี้ยวตัว กระโดดขึ้นไปบนกำแพง ไล่ตามไปในทิศทางที่พวกของหลิงอวี๋ไปอย่างเงียบ ๆ

หลิงอวี๋กับพวกเถาจื่อวิ่งไปถึงทางแยก เปียวจื่อก็บังคับรถม้ามารออยู่แล้ว

“หลิงผิง เจ้าพูดเรื่องนายกับบ่าวมาแล้ว เช่นนั้นข้าจักให้โอกาสเจ้าสักครั้ง!”

“ขอเพียงเจ้าตอบคำถามที่ข้าถามไปอย่างตรงไปตรงมา ข้าก็จักมิทรมานเจ้า!”

“มิฉะนั้น...”

หลิงอวี๋มองเถาจื่อ เถาจื่อยิ้มเย็นชา ชักกริชออกมาแล้วเดินไปหาหลิงผิง

หลิงผิงตกใจกลัวขึ้นมาทันที พลางเอ่ยเสียงสั่นเครือ “พระชายา… เจ้า… เจ้าถามมา ข้าจะตอบตามตรง!”

หลิงอวี๋เอ่ยเสียงทุ้ม “คำถามแรก เจ้ารู้เรื่องที่หวางซือวางยาพิษข้าหรือไม่?”

ดวงตาของหลิงผิงเป็นประกาย กำลังคิดหาเหตุผลที่จะตอบแบบขอไปที เถาจื่อก็ยกกริชข่วนเข้าที่ใบหน้าของนางอย่างไม่เกรงใจ

หลิงผิงรู้สึกว่าใบหน้าของนางเย็น แล้วเลือดก็ไหลซึมออกมา

นางตกใจมากจนคุกเข่าลงกับพื้น พลางเอ่ยเสียงดังลั่น “คุณหนู...ข้าบอกแล้ว...หลิงหลานเป็นคนทำเจ้าค่ะ!”

“ครั้งหนึ่งข้าเห็นหลิงหลานแอบใส่ผงลงในอาหารของคุณหนู… ข้ากลัวมาก จึงพุ่งเข้าไปดุนาง!”

“แต่หลิงหลานบอกว่านั่นไม่ใช่ยาพิษ แต่เป็นยาบำรุง!”

“แน่นอนว่าข้าไม่เชื่อสิ่งที่นางบอก หลังจากที่ข้าซักถาม หลิงหลานถึงได้บอกว่าหวางซือเป็นคนให้มา มันเป็นยาพิษที่ออกฤทธิ์เรื้อรัง มิได้ฆ่าคุณหนูในทันที!”