ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 431

เมื่อถึงหอริมธารา ไป๋ผิงก็บอกองครักษ์ให้กลับไป ก่อนจะสั่งกับข้าวที่จ้าวเจินเจินชอบกินมาเต็มโต๊ะ

จ้าวเจินเจินเคยชินกับการนั่งห้องส่วนตัวบนชั้นสองของหอริมธารา ซึ่งสามารถชมผืนแม่น้ำได้

ไป๋ผิงกับไป๋ฮุ่ยติดตามจ้าวเจินเจินมาตั้งแต่เด็ก พวกนางรู้ดีว่าที่นี่คือที่ที่จ้าวเจินเจินนัดพบกับอ๋องอี้เซียวหลินเทียนอยู่บ่อย ๆ ในยามนั้น!

และเป็นที่ที่จ้าวเจินเจินกับเซียวหลินเทียนบังเอิญพบกันเป็นครั้งแรกด้วยเช่นกัน!

ด้านนอกห้องส่วนตัวมีระเบียงไว้นั่งชมพระอาทิตย์ตกเหนือผืนแม่น้ำ

จ้าวเจินเจินดื่มสุราหลายจอกตามลำพัง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความทุกข์อัดอั้นภายในใจ หรือเพราะเห็นพระอาทิตย์ตกจึงคิดถึงเรื่องในครานั้นกันแน่

“ไป๋ผิง ไปเชิญท่านอ๋องอี้มา!”

ถ้อยคำนี้ของจ้าวเจินเจินทำให้ไป๋ผิงหน้าถอดสีฉับพลัน

ท่านอ๋องอี้กับจ้าวเจินเจินต่างก็สมรสกับผู้อื่น หากพบปะเป็นการส่วนตัวอีก เมื่อฉาวออกไปอาจกระทบต่อชื่อเสียงพระชายาเอาได้

“จักไปมิไป? หรือแม้แต่คำพูดข้าเจ้าก็มิเชื่อฟังแล้วรึ?”

เมื่อจ้าวเจินเจินเห็นไป๋ผิงลำบากใจ ก็พลันตะโกนขุ่นเคือง

ไป๋ฮุ่ยพบว่าจ้าวเจินเจินเริ่มโมโหจึงกล่าวทันควัน

“ไป๋ผิงเจ้าไปเถอะ! องค์ชายเสด็จไปหมู่บ้านแล้ว คงมิกลับมาชั่วประเดี๋ยวประด๋าวหรอก!”

ไป๋ผิงจึงจำใจต้องนั่งรถม้าไปเชิญคน

โชคดีที่สารถีคือคนที่ตระกูลจ้าวพามา ขอแค่เพียงจงรักภักดีต่อจ้าวเจินเจินและไม่พูดมากก็เป็นพอ!

จ้าวเจินเจินรอมากกว่าครึ่งชั่วยาม ถึงจะเห็นลู่หนานมาส่งเซียวหลินเทียน

“พวกเจ้ามิต้องคอยรับใช้อยู่ที่นี่หรอก ออกไปเถอะ!”

จ้าวเจินเจินออกคำสั่ง

ไป๋ผิงเหลือบมองจ้าวเจินเจินอย่างพะวักพะวน ก็พลันโดนไป๋ฮุ่ยดึงออกไปเสียแล้ว

ลู่หนานมองเซียวหลินเทียน เซียวหลินเทียนจึงเอ่ยเสียงทุ้ม “เจ้าก็ออกไปเถอะ!”

ลู่หนานจำต้องเดินออกไป

“ท่านพี่สี่…”

จ้าวเจินเจินกล่าวเสียงแผ่ว “หม่อมฉันคิดว่าท่านจักมิเสด็จมาเสียแล้ว นึกมิถึงว่าท่านจักเสด็จมา!”

ภายในใจเซียวหลินเทียนเกิดความขัดแย้ง เขารู้ว่ามิควรพบจ้าวเจินเจินตามลำพัง

ทว่าเมื่อได้ยินไป๋ผิงบอกว่าจ้าวเจินเจินถูกกวนอิ่งกระทำ เซียวหลินเทียนก็สิ้นท่าควบคุมความกังวลของตน พลันรุดมาทันที!

“เหตุใดมิพันแผลเล่า? เป็นเยี่ยงนี้เจ้าอาจติดเชื้อได้!”

เซียวหลินเทียนเรียนรู้วิชาแพทย์จากหลิงอวี๋มามิน้อย เมื่อเห็นสภาพก็รีบคว้าสุราบนโต๊ะไวว่อง

“อดทนนิดหน่อย ข้าจักฆ่าเชื้อให้เจ้าแล้วค่อยทายา มิเช่นนั้นมือของเจ้าอาจติดเชื้อและเน่าเปื่อยได้!”

เซียวหลินเทียนเทสุราลงบนฝ่ามือจ้าวเจินเจิน จ้าวเจินเจินแสบจนขดมือ เจ็บจนน้ำตาไหลนอง

“ท่านพี่สี่ ท่านเบา ๆ สักหน่อย… เจ็บนักเพคะ!”

ลู่หนานที่ยืนอยู่ข้างนอกได้ยินวาจาคลุมเครือ หน้าพลันร้อนฉ่าทันที

ท่านอ๋องกับพระชายาคังทำอะไรกันอยู่ข้างใน?

หรือว่าท่านอ๋องลืมว่าจ้าวเจินเจินออกเรือนกับองค์ชายคังไปแล้ว!

หากองค์ชายรู้ว่าบัดนี้ท่านอ๋องกับพระชายาคังอยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสอง นั่น… นั่นคงเกิดปัญหาใหญ่หลวงเป็นแน่!

ลู่หนานกำลังยืนอยู่อย่างวางตัวไม่ถูกก็พลันได้ยินเสียงคนขึ้นมา

“ท่านพี่ ทิวทัศน์ที่หอริมธาราเป็นเช่นไรบ้าง? ข้าคิดอยากปรับแก้ที่นี่เล็กน้อยแล้วค่อยเปิดใหม่ ท่านช่วยแนะนำให้หน่อย!”

ลู่หนานพบเสียงที่คุ้นเคยจึงเงยหน้ามองไป พลันเห็นหลิงอวี๋กับเกิ่งเสี่ยวหาวเดินขึ้นมาด้วยกัน…