ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 433

“ท่านพี่สี่!”

เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นจ้าวเจินเจินพุ่งมา สีหน้าพลันมืดลงทันใด

เขาเซียวหลินเทียนเป็นคนจิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ เขาจะฝ่าฝืนหลักการของตนงเพื่อความสุขชั่วครั้งชั่วคราวได้เยี่ยงไร!

ครั้งนี้เขาออกแรงผลักจ้าวเจินเจินออกอ้อมแขนตัวเองอย่างไม่เกรงใจ

ตำหนิเสียงเฉียบขาด “พอ จ้าวเจินเจิน เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำกระไร?”

จ้าวเจินเจินไม่คิดว่าเซียวหลินเทียนจะผลักตัวเองออกไปแรงขนาดนี้

เมื่อร่างล้มลงไปข้างหลัง นางไม่ทันระวังตัวแขนเสื้อก็ปัดจานที่ริมโต๊ะตกลงพื้น

เพล้ง…

จานตกแตกกระจายบนพื้น

จ้าวเจินเจินล้มลงกับพื้นอย่างแรงเช่นกัน

มืออีกข้างที่สภาพดีถูกเศษเล็ก ๆ บนพื้นปาดเป็นแผล

ก่อนจะเลือดไหลออกมา!

ความเจ็บปวดปลุกสติจ้าวเจินเจินในพริบตา!

นางมองใบหน้ามืดครึ้มของเซียวหลินเทียนอย่างงงงัน ความอัปยศและความหยิ่งในศักดิ์ศรีทำให้จ้าวเจินเจินอายแทบแทรกพสุธาหนีไปเดี๋ยวนั้น

นางลุกขึ้นพรวด ก่อนจะพุ่งไปหน้าประตูอย่างบ้าบิ่นและเปิดประตูเร็วรี่

ทว่าทันทีที่เปิดประตูออก จ้าวเจินเจินก็มองอย่างตกตะลึง…

หลิงอวี๋กับนางรับใช้ของนาง และยังมีบุรุษแปลกหน้าคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูกำลังมองตนด้วยอารมณ์คลุมเครือ

ฉับพลันนั้นจ้าวเจินเจินรู้สึกราวหัวใจหยุดเต้น!

นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หลิงอวี๋มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? หรือว่าเซียวหลินเทียนพานางมาด้วย?

แล้วพวกเขาอยู่นอกประตูได้ยินถ้อยคำที่ตนยั่วยวนเซียวหลินเทียนหรือไม่?

จ้าวเจินเจินมีความรู้สึกหวาดกลัว ประหวั่น อัปยศและอื่น ๆ ได้ล้นทะลักสู่หัวใจในทันตา

นางหันกลับมามองเซียวหลินเทียนอย่างดุเดือด พลันรีบเอาตัวรอดทันที

จ้าวเจินเจินพูดอย่างมีศีลธรรมดีงาม “ท่านอ๋องอี้ หม่อมฉันเป็นพี่สะใภ้เจ้า ท่านโปรดยับยั้งชั่งใจด้วย!”

หลิงอวี๋ถุยน้ำลาย ฝืนกล่าวว่า “ตัวหม่อมฉันขอพูดคำนั้นอีกครั้ง… อย่ามายั่วยุข้า ข้าก็จะไม่ไปยั่วยุพวกเจ้าเช่นกัน!”

เมื่อเอ่ยจบ หลิงอวี๋ก็เดินนำลงไป

เถาจื่อกับหลิงซวนเหลือบมองเซียวหลินเทียนและลู่หนานอย่างดูแคลน ก่อนจะตามลงไป

สีหน้าเซียวหลินเทียนเดี๋ยวแดงเดี๋ยวดำ พลางจ้องลู่หนานอย่างพาลพาโล

“หลิงอวี๋อยู่ที่นี่ได้อย่างไร? เหตุใดเจ้ามิแจ้ง?”

ไอ้งั่งลู่หนานเอ๊ย เขาก็ไม่รู้ว่าจะหันไปขอความช่วยเหลือจากใครแล้ว!

เขากล่าวหน้าเจื่อน ๆ “เกิ่งเสี่ยวหาวซื้อหอริมธาราแล้ว… เขาพาพระชายามาชมพ่ะย่ะค่ะ…”

“กระหม่อมก็ประสงค์ทูลท่านอ๋อง… แต่ไม่… ไม่พบโอกาสพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนพูดไม่ออกฉับพลัน

เขาหงุดหงิดอยู่ในใจเมื่อนึกถึงสายตารังเกียจของหลิงอวี๋ครั้นนางกำลังเดินจากไป

เห็น ๆ อยู่ว่าตนกับจ้าวเจินเจินมิได้ทำอันใดกันเลย แล้วนางทำสายตารังเกียจกระไรกัน!