ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 436

หลายวันผ่านไปอย่างราบเรียบ

ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนยังกังวลว่าหลิงอวี๋กับคนของนางจะออกไปทำลายชื่อเสียงของจ้าวเจินเจินอยู่เลย

เขายังเจาะจงให้จ้าวซวนจับตาดูความเคลื่อนไหวของทุกคนในเรือนบุหงาไว้ด้วย

แต่ผ่านมาหลายวันแล้ว ภายนอกก็ยังคงเงียบสงบ ไม่มีข่าวลือใดแพร่ออกไป เซียวหลินเทียนถึงได้สบายใจ

ไม่ว่าหลิงอวี๋จะฟังคำเตือนของเขาหรือไม่ หรือว่ามีมโนธรรมว่าจะไม่พูดออกไป เซียวหลินเทียนก็ยอมรับในสิ่งนี้

วันนี้เซียวหลินเทียนเพิ่งจะอาบน้ำสมุนไพรเสร็จ ครั้นแต่งตัวออกมา ลู่หนานก็เอาจดหมายฉบับหนึ่งมาให้เขา

พอเซียวหลินเทียนเห็นลายมือที่คุ้นเคยนั้น ก็ใจสั่น รีบเปิดมันออกมา

จดหมายนี้เขียนโดยจ้าวเจินเจิน เซียวหลินเทียนกังวลว่าจะมีข่าวลือแพร่ออกไปส่งผลกระทบต่อนางหรือไม่

แต่พอเปิดจดหมายอ่าน เซียวหลินเทียนก็โล่งใจ

จ้าวเจินเจินแสดงความขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น บอกว่าตนเวียนหัวกะทันหัน ถึงได้ทำสิ่งที่น่าละอายเช่นนั้นลงไป

วันนี้นางตั้งใจเตรียมสุราอาหารไว้ที่ศาลารงรอง อยากจะขอโทษสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น

“ท่านพี่สี่ ท่านต้องมานะ! นี่นับว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจักได้พบกันตามลำพัง…”

“จากนี้ไป หม่อมฉันจักลืมอดีต และจะทำหน้าที่ภรรยากับมารดาของบุตรเป็นอย่างดี!”

“หม่อมฉันรอพี่มาสี่ปีแล้ว… วันนี้ หากท่านพี่มิเสด็จมา หม่อมฉันจักมิกลับ…”

เซียวหลินเทียนเห็นคราบน้ำบางส่วนอยู่ตรงท้ายจดหมาย จ้าวเจินเจินคงจะร้องไห้จนเขียนเสร็จใช่หรือไม่!

หัวใจของเซียวหลินเทียนสั่นไหว เขามิได้โกรธในสิ่งที่จ้าวเจินเจินทำวันนั้นเลยสักนิด เขาแค่รู้สึกว่าทำเช่นนั้นไม่ได้!

เวลานี้เมื่อเห็นประโยคนั้นของจ้าวเจินเจินที่ว่า... ‘หม่อมฉันรอท่านพี่มาสี่ปีแล้ว!’

เซียวหลินเทียนก็ยิ่งไร้อารมณ์ใด ๆ ทั้งนั้นแล้ว

เขาเป็นหนี้นาง!

ยามนี้จ้าวเจินเจินมีเพียงแค่คำขอเล็กน้อยนี้เท่านั้น เขาจะกลั้นใจปฏิเสธได้หรือ?

“ลู่หนาน เตรียมรถม้า ประเดี๋ยวเจ้าไปกับข้า!”

ลู่หนานเองก็รู้สึกว่าการรอที่หน้าประตูมันดึงดูดความสนใจมากเกินไป เขาจึงเข็นเซียวหลินเทียนเข้าไป จากนั้นก็เดินตามไป๋ผิงไป

“ท่านพี่สี่...”

จ้าวเจินเจินเข้ามาต้อนรับ วันนี้นางมีท่าทีสบาย ๆ มิได้มีพฤติกรรมสุดโต่งอะไร ทำให้เซียวหลินเทียนรู้สึกสบายใจ

จ้าวเจินเจินผายมือเชื้อเชิญ พลางเดินไปข้างโต๊ะ

บนโต๊ะนั้นมีสุราและอาหารที่เซียวหลินเทียนชอบหลายอย่างวางอยู่ จากนั้นจ้าวเจินเจินก็รินสุราให้อย่างสบาย ๆ

กระทั่งเซียวหลินเทียนเข้าไป นางก็ผลักแก้วให้เซียวหลินเทียน

“ท่านพี่สี่… ขอบคุณที่ให้โอกาสเจินเจิน! ยอมออกมาพบหม่อมฉัน!”

“สุราจอกแรกนี้ เจินเจินดื่มให้ท่านพี่! ชาตินี้เราไม่มีสาวนาต่อกัน หวังว่าในชาติหน้าเราจักเป็นสามีภรรยากันได้! ข้าจักดื่มก่อนเพคะ!”

จ้าวเจินเจินใช้แขนเสื้อปิดหน้าไว้ พลางดื่มทั้งหมดในอึกเดียว

เซียวหลินเทียนทำได้เพียงหยิบยกแก้วสุราขึ้นมา แววตาของเขาดูขมขื่นเล็กน้อย เช่นนี้ก็จะจบสิ้นจริง ๆ แล้วหรือ?