ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 534

เมื่อเห็นพระชายาผิงหนานช่วยพูดแทนหลิงหว่าน พระสนมหรงก็เอ่ยเสียงทุ้ม “คำพูดของพระชายาผิงหนานผิดไปสักหน่อยกระมัง!”

“ข้ารู้สึกว่าองค์หญิงหกทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว องค์หญิงหกให้โอกาสหลิงหว่านแล้ว แต่นางมิยอมคืนจี้หยกมาให้เอง! เช่นนั้นก็ควรรับผลที่ตามมาด้วยตนเอง!”

ในใจจ้าวเจินเจินมิชอบการวางกลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ขององค์หญิงหกเลย นางรู้สึกว่าการจะจัดการกับหลิงอวี๋กับหลิงหว่าน การวางกลอุบายนี้มิอันตรายมากนัก

จ้าวเจินเจินมิอยากมีส่วนร่วมในเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นพระชายาเย่กับพระชายาผิงหนานช่วยพูดแทนหลิงอวี๋ ก็รู้สึกมิสบายใจเท่าไหร่

นางครุ่นคิด แล้วยิ้มมองสถานการณ์ไป

“น้องสี่ วันนี้องค์หญิงหกเชิญให้ทุกคนมาเข้าร่วมงานเลี้ยงชมบุปผาที่นางจัดขึ้น มันควรมีความสุขกันสิ! เราอย่าเพิ่งไปสนใจเรื่องนี้เลย รีบจัดการให้เสร็จแล้วทุกคนก็มาเพลิดเพลินกับบุปผากันต่อเถิด!”

“หลิงหว่าน หากเจ้าเอาจี้หยกไปก็คืนมาเถิด! ถือว่าเห็นแก่น้องสี่ ยอมรับความผิดพลาดของเจ้าอย่างจริงใจ องค์หญิงหกมิเอาความเจ้าหรอก!”

หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา จ้าวเจินเจินกำลังช่วยเซียวทงหรือ?

นางนึกได้ถึงเรื่องที่จ้าวเจินเจินใช้การตายของหลิงซินมาวางแผนจัดการกวนอิ่ง จ้าวเจินเจินผู้นี้เก่งมากในการแสร้งทำเป็นมีเมตตาและมีความชอบธรรม!

ปากของจ้าวเจินเจินพูดช่วยเหลือหลิงหว่าน แต่ทุกคำพูดนั้นเป็นการบอกว่าหลิงหว่านขโมยจี้หยกไป!

หลิงหว่านเอ่ยอย่างดื้อรั้น “ขอบคุณในความหวังดีของพระชายาคังเจ้าค่ะ แต่ข้าหลิงหว่านบอกว่ามิได้ขโมย! เรื่องที่ข้ามิได้ทำ ถึงตายก็อย่าได้คิดว่าข้าจักยอมรับ!!”

เมื่อเซียวทงได้ยินสิ่งนี้ก็ตะคอกด้วยความโกรธ “พี่สะใภ้สอง มิต้องช่วยพูดแทนนางแล้ว นางมิเห็นโลงศพคงมิหลั่งน้ำตา!”

“แม่ทัพฉิน ให้คนของท่านค้นตัว!”

ฉินซานขมวดคิ้ว พลางเอ่ยเสียงทุ้ม “กระหม่อมคิดว่า พระชายาผิงหนานพูดถูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ หากองค์หญิงหกต้องการค้นตัวนาง เช่นนั้นให้นางกำนัลทำเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวทงจ้องฉินซานด้วยความโกรธ พลางเอ่ยอย่างวางอำนาจ “แม่ทัพฉิน ท่านมิเชื่อฟังคำสั่งของข้าหรือ? ข้าบอกให้ค้นก็ค้นสิ!”

แต่ฉินซานกลับยืนนิ่งอย่างดื้อรั้น มิออกคำสั่งใด

เซียวทงทั้งร้อนใจทั้งโกรธ แล้วก็ยิ่งโกรธแค้นพี่น้องหลิง

นังสารเลวสองคนนี้ วันนี้นางจะต้องทำให้พวกนางกลับมาอยู่ในสังคมมิได้อีกตลอดไป!

“พวกเจ้าทั้งสองค้นตัวเสีย!”

เซียวทงชี้ไปที่ทหารกองทัพหลวงที่ติดตามฉินซานมาอย่างเย่อหยิ่ง

ทหารองครักษ์ทั้งสองมององค์หญิงหก แล้วมองฉินซานด้วยความรู้สึกลำบากใจยิ่ง

“ท่านพี่ เหตุใดท่านพี่ถึงโต้เถียงกับองค์หญิงหกเล่า! พระนางก็กริ้วมากเช่นกัน… หยกนั้นสำคัญกับพระนางมาก! พระนางร้อนพระทัยถึงได้เป็นเช่นนี้… ท่านพี่ก็ให้องครักษ์ค้นตัวไปเถิดเจ้าค่ะ!”

ฉินซานเหลือบมองฉินรั่วซืออย่างเย็นชา พลางเอ่ยเสียงทุ้ม

“องค์หญิงหก กระหม่อมมาที่นี่ในวันนี้เพื่อรักษาความปลอดภัยของงานเลี้ยงชมบุปผา! มิได้มาช่วยองค์หญิงทำคดีพ่ะย่ะค่ะ!”

“หากองค์หญิงหกคิดว่า หลิงหว่านขโมยจี้หยกขององค์หญิงไป กระหม่อมช่วยรายงานเรื่องนี้ต่อผู้ว่าราชการมณฑลให้เขาช่วยองค์หญิงในคดีนี้ได้!”

“แต่หากให้คนของกระหม่อมช่วยค้นตัวให้ กระหม่อมต้องขอประทานอภัย แต่กระหม่อมมิได้มีหน้าที่นี้พ่ะย่ะค่ะ!”

พูดจบ ฉินซานก็พาองครักษ์ทั้งสองคนไปยืนอีกทาง

เมื่อเซียวทงเห็นว่าฉินซานยอมทำให้ตนขุ่นเคืองมากกว่าที่จะช่วยจัดการกับพี่น้องหลิง ก็รู้สึกเสียใจและเศร้าใจมาก

ทั้งยังยิ่งโกรธหลิงอวี๋กับหลิงหว่านมากขึ้นไปอีก!

“ใครก็ได้ มาค้นตัวนางให้ข้า! ถอดอาภรณ์ของนางออกให้หมด แล้วค้นให้ละเอียดซะ!”

เซียวทงเสียสติไปแล้ว นางตะโกนอย่างแทบจะเป็นบ้าแล้ว