ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 545

เมื่อเซียวทงเห็นจ้าวเจินเจินพูดแบบนี้ก็พยักหน้าทันที

นางปรายมองหลิงอวี๋อย่างขุ่นเคืองพลางกล่าวเย้ย

“พี่สะใภ้สี่ ตอนนี้ผู้ตัดสินก็มีแล้ว เจ้าคงไม่มีข้อโต้แย้งอื่นอีกใช่หรือไม่?”

ความนัยแฝงคือการเย้ยที่หลิงอวี๋เป่าขนหาข้อด้อย(1)เนื่องตัวเองไร้ความสามารถ

หลิงอวี๋บรรลุเป้าหมายของตัวเองแล้ว พลันกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่มีข้อโต้แย้ง เริ่มเลยเถิดเพคะ!”

หลังจากที่เซียวทงให้อาคันตุกะเลือกผู้ตัดสินสิบคนก็เรียนเชิญปรมาจารย์ทั้งสี่นั่งลงตัดสิน

เหล่าองค์ชายต่างเป็นผู้ตัดสินอย่างกระตือรือร้น

เพราะคนมิพอ พวกเขาจึงเพิ่มสวีฮ่าวตงที่รับตำแหน่งจอหงวน(2)คนใหม่ของปีที่แล้ว เว่ยอี้หลานชายของฮองเฮาเว่ย และจูเฮ่าพี่ชายของพระชายาเย่ ทั้งยังมีโจวเจียงชายผู้มีความสามารถที่กำลังโด่งดังอยู่เมืองหลวงในช่วงนี้

เซียวทงสั่งให้นางกำนัลอุ้มกระบอกไม้เซียมซีมาให้ฝูงชนจับฉลาก

หลิงอวี๋จับมาหนึ่งแท่งโดยไม่ได้มอง

จ้าวเจินเจินและองค์หญิงหกตั้งใจทำให้ตนขายหน้าต่อหน้าธารกำนัล ฉะนั้นต้องมีปัญหากับกระบอกไม้เซียมซีอย่างแน่นอน

ไม่ว่าตนจะจับได้ไม้ใด ผลลัพธ์ก็จะเหมือนเดิม…

พระชายาเย่กับหลิงอวี๋นั่งโต๊ะเดียวกัน เมื่อเห็นหลิงอวี๋จับฉลากโดยไม่มองก็ถามอย่างกังวลทันที

“เจ้าไม่ตรวจดูหน่อยหรือ? บางทีอาจโชคดีจับได้ไม้เปล่า เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมแล้ว!”

หลิงอวี๋ยิ้มน้อย ๆ เมื่อสักครู่พระชายาเย่จูหลานช่วยตนพูด นางจึงรู้สึกชอบนิสัยตรงไปตรงมาของจูหลานมาก

หลิงอวี๋หัวเราะร้าย เอ่ยเสียงแผ่ว

“เจ้าคิดว่าพวกนางจะปล่อยข้าไปหรือ? โดยเนื้อแท้แล้วชื่อเสียงไม่มีวิชาความรู้ของข้าก็ยังกระพือทั่วเมืองหลวงอยู่ดี!”

จูหลานก็พะวงต่อสิ่งนี้ จึงห่วงว่าหลิงอวี๋จะถูกพวกองค์หญิงหกทำให้ลำบากใจ

นางเอื้อมมือไปจับป้ายไม้ของหลิงอวี๋มาดู หัวใจพลันดิ่งลงทันที

ดนตรี หมากล้อม อักษรศิลป์และการวาดภาพ ทั้งสี่รายการไม่ขาดตกแม้แต่หนึ่ง!

เมื่อนึกถึงกฏที่เซียวทงกำหนด จูหลานก็พูดอย่างวิตกทันควัน

“องค์หญิงหกตั้งกฎแบบนี้ได้เช่นไร? นี่จงใจฉีกหน้าคนงั้นหรือ?”

“หากเจ้าสละสิทธิ์จะถูกลงโทษ! แต่หากไม่สละสิทธิ์ก็จะถูกคนหัวเราะเยาะอยู่ดี!”

หลี่ว์จงเจ๋อไม่สนใจเขา สายตาพลันจ้องยังหลิงอวี๋

ก่อนหน้านี้ตอนเขาไปรับยาที่โรงเหยียนหลิงสองสามครั้ง กลับไม่เคยพบหลิงอวี๋เลย

เขาก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใดต้องอยากพบหลิงอวี๋ เขารู้สึกแค่หลังจากที่ได้รู้จักกับหลิงอวี๋ บรรดาคุณหนูที่ท่านแม่แนะนำให้ตนเหล่านั้น เขาล้วนไม่สนใจทั้งสิ้น

“ชุดกระโปรงที่องค์หญิงเตรียมไว้นั้น ชักเลยเถิดไปแล้ว!”

เมื่อหลี่ว์จงเจ๋อเห็นป้ายไม้ที่หลิงอวี่ถือก็หัวใจเต้นถี่ ทุกคนที่ตาเฉียบแหลมต่างดูออกว่าองค์หญิงหกหมายฉีกหน้าหลิงอวี๋

เขาเป็นห่วงหลิงอวี๋นัก นางจะหนีจากความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้อย่างไร!

เนื่องเซียวหลินเทียนอยู่ด้านข้าง หลี่ว์จงเจ๋อจึงไม่อาจแสดงความห่วงใยต่อหลิงอวี๋ได้มากเกินควร

แต่สำหรับเผยอวี้ เมื่อเห็นสายตาของเซียวหลินเทียนมองไปด้านพระชายาอ๋องอี้ก็เชิดมุมปากกล่าวทันที

“ท่านพี่สี่พ่ะย่ะค่ะ เหตุใดท่านยังไม่หย่ากับสตรีผู้นั้นอีก… ท่านเคยตรัสว่าหลังกลับจากสนามรบจะหย่ากับนางมิใช่หรือ?”

เป่าขนหาข้อด้อย (吹毛求疵) เปรียบว่า คอยแต่จะหาข้อบกพร่องหรือข้อเสียของคนอื่น ในบริบทนี้หมายถึงหาข้อบกพร่องของงาน

จอหงวน (状元) แปลว่า “ผู้ชนะเลิศ” เป็นตำแหน่งราชบัณฑิตที่ได้คะแนนอันดับหนึ่งในการสอบขุนนาง