ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 56

หลิงอวี๋เห็นนางรับใช้ร่างใหญ่หน้ากลมผู้นี้มีผิวขาวผ่อง แม้จะด่าตน แต่ประโยคสุดท้ายกลับมีท่าทีพูดที่ดีเพื่อตนเสียอย่างนั้น

นางกล่าวยิ้ม ๆ ว่า “เมื่อครู่ข้าได้ยินพวกเขาร้องของความช่วยเหลือ… เทือกเขารกร้างห่างไกลนี้มิมีผู้ใดมาช่วยพวกเจ้าได้หรอก!”

“ฮูหยินใหญ่ของพวกเจ้าเป็นโรคหอบหืด! พลังหยิน(1)ในเขาลึกหนักเกินไป ทำให้หอบหืดกำเริบขึ้นง่าย!”

หลิงอวี๋ล้วงยาพ่นหอบหืดในมือออกมา กล่าวว่า “นี่คือโอสถสรรพคุณพิเศษของข้า ให้นางสูดหายใจเข้าสักหน่อยแล้วนางจะพ้นอันตราย!”

แม่นมเว่ยมองขวดประหลาดบนมือหลิงอวี๋ด้วยสีหน้าระมัดระวัง มิเชื่อคำพูดนางอย่างเด่นชัด

“แบบนี้...”

หลิงอวี๋เปิดฝาพ่นใส่จมูกของตัวเองสองสามทีแล้วกล่าว

“แม่นมเจ้าดูสิ ไม่มีสิ่งใดมิเหมาะ! ฮูหยินใหญ่ของพวกเจ้ายังเป็นโรคกลัวด้วย หากหายใจไม่ออกมาจะม่องเท่งเอานะ!”

“แม้พวกเจ้าจะไปเรียกคนแล้ว แต่ถ้าฮูหยินใหญ่ยังมิได้รับการรักษาตัวอยู่อีก คาดว่าจะรอไม่ทันคนมาน่ะสิ! เจ้าดูนี่ สีหน้าฮูหยินใหญ่ม่วงหมดแล้ว!”

แม่นมเว่ยก้มศีรษะต่ำลงมอง เห็นฮูหยินใหญ่ของตัวเองสีหน้าม่วงจริง เพียงหายใจออกแต่ไม่หายใจเข้าแล้ว!

นางรีบจับมือฮูหยินใหญ่ทันควัน ก่อนจะตะโกนทำอะไรไม่ถูกอยู่บ้าง “ท่าน… ฮูหยินใหญ่!”

“ยาของเจ้าได้ผลขนาดนั้นจริงหรือ?” นางรับใช้รีบเอ่ยถาม

“แน่นอน หากข้าช่วยชีวิตฮูหยินใหญ่ของพวกเจ้ามิได้ ข้าคงมิสอดมือเรื่องของชาวบ้าน!”

“มิหนำซ้ำที่นี่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพระพุทธศาสนา ข้ามิกล่าวเท็จ ช่วยชีวิตคนหนึ่งชีวิตได้กุศลมหาศาลยิ่งกว่าทำบุญสร้างสถูปเจดีย์เจ็ดชั้น… แม้ข้ามิใช่นักพรตแต่ก็มีความโอบอ้อมอารี!”

คำพูดของหลิงอวี๋คราวนี้ขจัดความกังวลของนางรับใช้ไปแล้ว นางรับใช้รีบกล่าวว่า

“แม่นมเว่ย ให้… ให้ฮูหยินใหญ่ใช้ยาเถอะ! อย่างไรก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว...”

“เรา… มิอาจมองอยู่เฉย ๆ ดูฮูหยินใหญ่จากไปเช่นนี้ได้...”

นางรับใช้ดึงปกคอเสื้อของแม่นมเว่ยอย่าแรง กระซิบอะไรบางอย่างใกล้หูของนาง

“แม่นมเว่ยถึงกับลังเลใจแล้วพยักหน้า “ได้… ฮูหยินท่านนี้ หากท่านช่วยฮูหยินใหญ่ของพวกเราได้จริง ท่านไม่เพียงมีพระคุณช่วยชีวิตฮูหยินใหญ่เท่านั้น แต่ยังเป็นผู้มีพระคุณของข้าและไป่ซุ่ยอีกด้วย… พวกเราจะตอบแทนท่านแน่นอน!”

หลิงอวี๋ไม่สนใจกับคำพูดเพ้อเจ้อของพวกนาง รีบเดินไปข้างหน้าแล้วคุกเข่าลงข้างกายฮูหยินใหญ่ ป้อนยาบรรเทาอาการวูบวาบสองสามเม็ดไว้ใต้ลิ้นของนาง

จากนั้นพ่นโอสถโรคหอบหืดให้ฮูหยินใหญ่

แม่นมเว่ยมองฮูหยินใหญ่ไม่ได้หอบหายใจแล้ว ก่อนจะคุกเข่าลงที่เดิมด้วยความตื่นเต้นแล้วกราบแสดงความเคารพ

“ขอบคุณฮูหยินท่านนี้ ท่านช่วยชีวิตฮูหยินใหญ่ของพวกเราไว้ บ่าวขอคำนับให้ท่านแทนฮูหยินใหญ่ของพวกเราแล้ว!”

“มิกล้ารับ มิกล้ารับ!”

หลิงอวี๋ประคองนางขึ้นอย่างตะลีตะลาน เอ่ยว่า “ช่วยชีวิตคนหนึ่งชีวิตได้กุศลมหาศาลยิ่งกว่าทำบุญสร้างสถูปเจดีย์เจ็ดชั้น ข้าเป็นหมอ ไฉนเลยจะมองดูคนตายมิช่วยเหลือได้! ข้ารับมรรยาทนี้ของแม่นมไว้มิได้หรอก!”

“ย่อมรับได้… ย่อมรับได้!”

ไป่ซุ่ยก็คุกเข่าลงคำนับให้หลิงอวี๋เช่นกัน “เพียงท่านช่วยชีวิตฮูหยินใหญ่ของพวกเราได้ ท่านก็ถือว่าช่วยชีวิตบ่าวกับแม่นมเว่ยด้วยแล้ว! บ่าวมิมีสิ่งใดจะตอบแทนเจ้าได้ในเวลานี้ งั้นก็คำนับให้เจ้าสามทีเถอะ!”

นางไม่สนใจแล้วก็คำนับสามทีเสร็จถึงลุกขึ้น

แม่นมเว่ยเห็นไป่ซุ่ยคำนับก็ไม่ได้คำนับอีก ดึงหลิงอวี๋มากล่าวว่า

“ฮูหยิน ท่านล้วนมองออกว่า สุขภาพฮูหยินใหญ่ของพวกเราป่วยเป็นโรคอะไร และยังมีโอสถสรรพคุณพิเศษที่ช่วยได้ แล้วมีโอสถสรรพคุณพิเศษที่ช่วยฮูหยินใหญ่ของพวกเรากำจัดต้นตอของโรคหรือไม่?”

พลังหยิน เป็นตัวแทนของความมืด ความเย็น ความสงบ การหยุดนิ่ง