ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 680

หลิงอวี๋พยักหน้า นางแค่คิดว่าบางทีเซียวหลินเทียนอาจจะไม่มีประสบการณ์ในการจัดการกับโรคระบาด จึงเอ่ยเตือนเสียหน่อย

เมื่อเห็นว่าเซียวหลินเทียนพิจารณาอย่างรอบคอบเช่นนี้ก็รู้สึกโล่งใจ

วันนี้เซียวทงรู้สึกดีขึ้นมาก กลุ่มของนางติดตามกลุ่มของเซียวหลินเทียนได้อย่างใกล้ชิด

กระทั่งไปถึงจุดพักผ่อน ฉินซานก็เข้ามากับบอกให้พวกเขาให้อาหารม้า

เซียวทงสั่งให้อู่เวยพาคนไปให้อาหารม้า ขณะที่ตนนอนอย่างเกียจคร้านในรถม้าโดยไม่ขยับไปไหน

ฉินซานเองก็ไม่พูดอะไร เขามองนางแล้วเดินจากไป

กระทั่งถึงเวลากินข้าว เซียวทงก็ยังคงรอให้นางกำนัลนำอาหารมาให้ตนเองกิน แต่หลังจากรอเป็นเวลานานแล้วนางกำนัลเพิ่งจะมา จากนั้นก็มอบอาหารแห้งให้นางอย่างเงียบ ๆ

“สิ่งใดกัน? นี่มันของกินของคนรึ?”

เซียวทงเคาะอาหารแห้งในมือของนางกำนัล พลางตะคอกด้วยความโกรธ

“ข้านำขนมมาเยอะมากมิใช่รึ? หากพวกเขามิให้ข้ากิน เจ้าก็เอาขนมของข้ามาให้หน่อยมิได้หรือไร?”

ใบหน้าของนางกำนัลกระตุก พลางกระซิบ “ขนมเหล่านั้นถูกคนของท่านอ๋องอี้มาค้นไปแล้วเพคะ!”

“องค์หญิง ในรถม้าของเราตอนนี้ไม่มีอะไรให้กินแล้วเพคะ!”

“ไม่เพียงเท่านั้น ท่านอ๋องยังสั่งให้รถม้าหลายคันที่บรรทุกของต่าง ๆ ให้อยู่ที่ที่พักด้วยเพคะ! แล้วบอกว่าสิ่งของที่ไม่จำเป็นที่จะทำให้การเดินการช้าลงจะไม่อนุญาตให้นำไปเพคะ!”

ทันใดนั้นสีหน้าของเซียวทงก็มืดมนลง กำลังคิดจะไปคิดบัญชีกับเซียวหลินเทียน แต่ก็ได้ยินเสียงแตรเดินทางเสียก่อน

“องค์หญิง ขึ้นรถเร็วเข้าเพคะ!”

นางกำนัลรีบหยิบอาหารแห้งที่ตกลงบนพื้นขึ้นมา เมื่อครู่นางได้ยินจากองครักษ์ที่แจกอาหารแห้งว่าแต่ละคนจะได้รับการจำกัดอาหารแห้งในแต่ละวัน

เมื่อครู่นางคิดว่าองค์หญิงหกไม่กิน ดังนั้นนางจึงเอามาชิ้นหนึ่งและเก็บไว้ชิ้นหนึ่ง ไหนเลยจะคิดว่าองค์หญิงหกจะทิ้ง

องค์หญิงหกไม่กิน แต่นางกิน!

ความคิดของเซียวทงนั้นเรียบง่ายมาก ตราบใดที่ไม่ได้ฆ่าใคร นางก็ให้ยาระบายแก่เซียวหลินเทียนและพวกคนอื่น ๆ ได้!

ด้วยจุดประสงค์เช่นนี้ เมื่อพวกเขามาถึงจุดพักถัดไป เซียวทงจึงลงจากรถม้าอย่างไม่เคยทำมาก่อนและเริ่มช่วยทำงานต่าง ๆ

เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นก็โล่งใจไปเล็กน้อย เมื่องดอาหารเซียวทงไปมื้อหนึ่งแล้วได้ผลจริง ๆ นางเชื่อฟังดีแล้ว

หลิงอวี๋เองก็ลงจากรถม้าด้วย นางเห็นหญ้ารกอยู่ริมถนนก็สงสัยว่าจะมีผักป่าหรือไม่

หลิงอวี๋ให้เถาจื่อกับหลิงซวนเดินเข้าไปข้างใน สองวันมานี้มิได้เห็นผักใบเขียวเลย หลิงอวี๋หวังจะได้เห็นผักป่าจริง ๆ

เดินไปได้ไม่ไกลนัก หลิงอวี๋ก็เจอต้นหมาซือเสียนจริงๆ แม้ว่าจะผ่านฤดูกาลที่อร่อยที่สุดไปแล้ว แล้วมันก็แก่ไปหมดแล้ว

แต่ต้นหมาซือเสียนสามารถขจัดความร้อน ล้างพิษ และทำให้เลือดเย็นลงได้ ดื่มเป็นน้ำแกงเสียหน่อยก็สามารถเสริมวิตามินได้เช่นกัน!

หลิงอวี๋เรียกเถาจื่อกับหลิงซวนให้รีบมาช่วยตนเองเด็ด

หลังจากที่เถาจื่อได้ยินหลิงอวี๋บอกเรื่องสรรพคุณ ก็รีบวิ่งกลับไปกับเรียกองครักษ์อีกสองคน จากนั้นก็นำผ้าผืนใหญ่มาใช้เก็บ