ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 684

ต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้ เซียวทงรู้สึกเขินอายที่จะเอื้อมมือไปเกา!

อดทนไว้ อดทนอีกหน่อยแล้วมันจะผ่านพ้นไป… ตราบใดที่นางสามารถอดทนได้นานกว่าฉินรั่วซือ นางก็พ้นจากอันตรายแล้ว!

แต่ยิ่งอดทนก็ยิ่งทรมาน!

เซียวทงอดมิได้ที่จะตะโกนออกไป “หลิงอวี๋ เอายาแก้พิษมาให้ข้า… หากพวกเจ้ามิให้ข้า ข้าจะบอกเสด็จพ่อว่าพวกเจ้าจงใจทำให้ข้าลำบากเพื่อขับไล่ข้ากลับป…”

หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนต่างก็มองนางอย่างเย็นชา ไม่สะทกสะท้านใด ๆ

เซียวทงโวยวายอยู่เป็นเวลานาน จนทนความเจ็บปวดมิได้ก็พุ่งเข้าไปเตะฉินรั่วซืออย่างบ้าคลั่ง

“นางสารเลว รีบสารภาพเร็วเข้า! หากเจ้าทำให้ข้าตายไปแล้วเจ้าจะได้ประโยชน์อันใด?”

ฉินซานก้าวไปขวางตรงหน้าของฉินรั่วซือด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ยิ่งทำให้เซียวทงโกรธขึ้นอีก

ไฉนทุกคนจึงมองตนด้วยสายตารังเกียจเล่า!

“หลิงอวี๋ พี่สี่ ข้าจะบอกพวกท่าน ครั้งสุดท้ายที่ให้ข้าใส่ร้ายเจ้าว่าขโมยของในงานเลี้ยงชมบุปผานั่นเป็นความคิดของฉินรั่วซือ...”

เซียวทงจ้องฉินรั่วซืออย่างทั้งกังวลทั้งเกลียดชัง จากนั้นก็บอกทุกอย่างออกไป

“ฉินรั่วซือเป็นคนช่วยเสิ่นจวนกระจายข่าว และนางก็เป็นคนรายงานข่าวให้จ้าวซิงด้วย… มิเช่นนั้นข้าอยู่ในวังแล้วจะรู้จักคนเช่นจ้าวซิงได้เยี่ยงไรเล่า!”

ฉินซานฟังอย่างประหลาดใจ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดฉินรั่วซือจึงออกไปอย่างเงียบ ๆ ในงานเลี้ยงชมบุปผาในวันนั้น

ที่แท้ก็กลัวว่าจะเดือดร้อนหากเรื่องราวถูกเปิดเผยจึงหนีไปอย่างเงียบ ๆ

ฉินซานทั้งเกลียดชังทั้งโกรธฉินรั่วซือ นางกล้าทำเรื่องเช่นนั้นได้เยี่ยงไร!

เมื่อฉินรั่วซือได้ยินว่าเซียวทงโยนทุกอย่างมาให้ตน ก็ไม่สนใจแล้ว นางร้องไห้พลางเอ่ย

“ท่านอ๋องอี้ พระชายาอ๋องอี้ แม้ว่าหม่อมฉันจะเป็นผู้ที่คิดขึ้นมา! แต่ผู้กระทำผิดคือองค์หญิงหกกับพระชายาคัง พวกนางจัดการทุกอย่างเพคะ!”

“หม่อมฉันรู้ว่าหม่อมฉันผิด! ครั้งนี้หม่อมฉันมิได้อยากมาเลย แต่องค์หญิงหกใช้เรื่องนี้มาข่มขู่หม่อมฉัน พระนางบอกว่าหากหม่อมฉันไม่มา นางจะบอกท่านพี่กับท่านแม่ให้รู้เรื่องนี้… หม่อมฉันกลัวว่าจะถูกพวกเขาดุ… จึงไม่มีทางเลือกต้องมาเพคะ!”

เซียวทงมิสนใจเรื่องความอับอายอีกต่อไปแล้ว นางเอื้อมมือไปเกาหลังตน แต่ยิ่งเกาก็ยิ่งคัน

นางอดมิได้ที่จะอยากจะกลิ้งตัวลงบนพื้น มันช่างทรมานเหลือเกิน!

นี่มิใช่บทลงโทษที่คนจะรับได้เลย!

เซียวทงตะโกนอย่างใจร้าย “หม่อมฉันเอายามาเอง… หม่อมฉันยอมรับแล้ว! พอใจหรือไม่!”

“หม่อมฉันจะบอกให้ว่า… ฉินรั่วซือสนับสนุนให้ข้าเอามาเพื่อทำให้หลิงอวี๋ต้องอับอาย… พี่สี่… หม่อมฉันยังมิได้ใช้กับหลิงอวี๋เลยมิใช่หรือ?”

“พี่สี่… รีบเอายาแก้พิษมาให้หม่อมฉันเร็วเข้า! หม่อมฉันทนมิไหวแล้ว!”

เมื่อเห็นเซียวทงยอมรับโทษ ฉินรั่วซือก็ถอนหายใจโล่งอก

ไม่มีใครรู้ว่านางต้องอาศัยความแข็งแกร่งทั้งชีวิตของนางเพื่ออดทนให้รอดชีวิต!

มือของนางซ่อนอยู่ในแขนเสื้อโดยจับปิ่นปักผมไว้ เมื่อนางทนไม่ไหวก็จะใช้ปิ่นจิ้มที่ต้นขาตนเอง ใช้ความเจ็บปวดเพื่อต้านทานความรู้สึกคันจากผงคันนั้น!