ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 737

เสี่ยวอู่ยอมตายแต่ไม่ยอมบอกทิศทางที่พวกเขาอยู่ออกไป หากพวกเขาพุ่งออกไปตอนนี้ เช่นนั้นจะไม่ทำให้การเสียสละของเสี่ยวอู่ไร้ผลหรือ?

ดังนั้นเซียวหลินเทียนจึงทำได้เพียงกดหยางเม่าให้แน่น พลางจ้องมองไปที่กลุ่มคนที่อยู่ด้านบนเขาอย่างดุร้าย!

เขาจะจดจำบัญชีแค้นนี้เอาไว้!

กลุ่มคนพวกนั้นยืนอยู่ด้านบนนั้นเป็นเวลานาน พอเห็นว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ด้านล่าง

หยางหมิงก็เอ่ยขึ้นมา “รีบให้คนขนของข้ามคืนไปเลย… ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว!”

“ส่งคนไปสกัดกั้นท้ายน้ำด้วย แม้พวกมันจะมีชีวิตอยู่ก็ปล่อยให้ออกไปรายงานข่าวมิได้!”

เซียวหลินเทียนเห็นหยางหมิงพาคนออกไปแล้ว แต่ก็ยังเหลือคนไม่กี่คนที่ถือหน้าไม้เหล็กเฝ้าอยู่

เขากดเสียงต่ำพลางเอ่ย “หยางเม่า เราต้องรีบออกไปช่วยครอบครัวของเจ้า! ขอเพียงเราเคลื่อนตัวช้า ๆ ไปที่พุ่มไม้ พวกมันจะไม่พบเรา!”

หยางเม่าจ้องมองไปที่ร่างที่อยู่ไม่ไกล แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างเงียบ ๆ

เมื่อครู่เขาน่าจะพาเสี่ยวอู่กระโดดลงมาพร้อมกัน!

หากทำเช่นนั้น เสี่ยวอู่ก็จะไม่ต้องตายโดยที่ร่างกายแยกจากกันอย่างอนาถเช่นนี้!

“รอเราออกไปได้ แล้วข้าจะช่วยเสี่ยวอู่แก้แค้น! หากจับหยางหมิงได้ ข้าจะให้เจ้าจัดการด้วยตัวเอง!”

เซียวหลินเทียนดึงหยางเม่าเคลื่อนที่ไป พวกเขาต้องหลบหนีไปให้ได้ก่อนรุ่งสาง

มิฉะนั้นเมื่อหยางหมิงระดมผู้คุ้มกันมาเพิ่ม พวกเขาก็อย่าได้คิดว่าจะออกไปได้เลย

เมื่อเป็นเช่นนี้ เซียวหลินเทียนจึงดึงหยางเม่าเคลื่อนที่ไป อาศัยความมืดมิดปกปิดตัวตนเข้าไปในป่าได้อย่างราบรื่น

จ้าวซวนได้รับบาดเจ็บที่ขาตอนที่ลงมา เขาจึงพันผ้าพันแผลไว้อย่างง่าย ๆ แล้วฝืนตามเซียวหลินเทียนไป

ณ เจ่าจวง

หลิงอวี๋ต้มยาที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเผยอวี้ส่งมาให้ผู้ป่วยก่อน แล้วนั่งพักผ่อน จากนั้นหลี่ว์จงเจ๋อก็พาองครักษ์สองสามคนกับพาผู้ป่วยอีกสองคนมา

เดิมทีแม่นางหยางยืนดูอยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วยของตน แต่เมื่อเห็นว่าครั้งนี้ผู้ป่วยที่ถูกพาเข้ามาเป็นแม่สามีกับสามีของตนเอง

เมื่อนางได้ยินหลี่ว์จงเจ๋อดุด่าผู้ชายว่าทารุณกรรมเด็ก หัวใจก็สั่นเทาแล้ววิ่งเข้ามาทันที ไม่เคยคิดเลยว่าพอเห็นเด็กหญิงบนเตียง จะเป็นลูกสาวของตนจริง ๆ

“นิวนิว… เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?”

แม่นางหยางอยากจะเข้าไป แต่เถาจื่อห้ามไว้ นางกังวลมากจนน้ำตาไหลพลางตะโกน “พระชายาอ๋องอี้ นิวนิวของข้าเป็นเยี่ยงไรบ้างเจ้าคะ? เหตุใดนางถึงไม่สนใจข้าเลย?”

“เด็กหมดสติไปแล้ว! เจ้าออกไปก่อน ข้าจะรักษานาง!”

หลิงอวี๋ให้เถาจื่อช่วยพยุงแม่นางหยางออกไป ตนก็ร่วมกับหลิงซวนทำความสะอาดบาดแผลของนิวนิว

นิวนิวไม่ตื่นขึ้นมาเลยตลอดการรักษา แผลน้ำร้อนลวกนั้นรุนแรงเกินไป

หลิงอวี๋ให้ยารักษาแผลน้ำร้อนลวกกับนาง และฉีดยาปฏิชีวนะให้ด้วย ก่อนจะเดินออกมาด้วยใบหน้าเศร้าหมอง