ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 752

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างเย็นชาโดยไม่แม้แต่จะมอง

“อาการบาดเจ็บเหล่านั้นเกิดจากการที่คนของหยางหมิงเป็นพวกคนชั่วที่กัดกันเอง เหตุใดเล่า หยางต้าหู่ ข้ายังต้องรับผิดชอบต่อความปลอดภัยของนักโทษประหารด้วยรึ?”

ที่จริงอาการบาดเจ็บเหล่านี้เกิดจากหยางเม่าทุบตี เซียวหลินเทียนเคยสัญญากับเขาไว้ว่าจะช่วยแก้แค้นให้เสี่ยวอู่

ดังนั้นหลังจากจับหยางหมิงได้ เซียวหลินเทียนก็ให้ลู่หนานไปตามหยางเม่ามา

หยางเม่าย่อมมิเมตตาเดรัจฉานที่ตัดหัวน้องชายของตนด้วยมืออยู่แล้ว จึงทรมานเขาอย่างหนักตลอดทั้งคืน

คำพูดของเซียวหลินเทียนทำให้หยางต้าหู่พูดมิออก แม้ว่าจะรู้ว่าเซียวหลินเทียนกำลังโกหกซึ่งหน้า แต่เขาจะแตกหักกับเซียวหลินเทียนเพราะเรื่องนี้ได้หรือ?

“ท่านอ๋องอี้ นักโทษที่ทำผิดเช่นนี้ตายไปก็มิน่าเสียดาย! แต่เมื่อคนตายแล้วบาปก็จะหายไป ศพของเขาจึงควรคืนกลับไปยังตระกูลหยางให้พวกเขาเอาไปฝังพ่ะย่ะค่ะ!”

หยางจื้อฟางนับได้ว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของหยางหมิงเช่นกัน เขาก็เกลียดเซียวหลินเทียนเพราะการตายของลูกพี่ลูกน้องของตนเองด้วย

แต่เขาก็มิกล้าแตกหักกับเซียวหลินเทียนเรื่องนี้!

“ใช่แล้ว!”

เซียวหลินเทียนได้ถามสิ่งที่ตนอยากรู้จากปากของพวกหยางหมิงแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บศพเอาไว้!

นอกจากนี้ หลิงอวี๋ได้วางยาพิษในศพแล้ว เขายังต้องหาข้ออ้างคืนศพให้พวกเขาอีก

ตอนนี้หยางจื้อฟางเสนอมาด้วยตัวเอง ก็ตรงกับที่เขาต้องการพอดี

หยางจื้อฟางเอ่ยหยั่งเชิง “ท่านอ๋องอี้ หยางหมิงได้เปิดเผยผู้บงการหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? เขากล้าหาญเช่นนี้ ต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลังเป็นแน่!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างรำคาญ “เขาบอกว่าเจ้าเป็นผู้บงการ! บอกว่าเจ้าเป็นคนขององค์ชายคัง และต้องการลอบสังหารข้าตามคำสั่งขององค์ชายคัง!”

เซียวหลินเทียนจงใจทำให้หยางจื้อฟางเข้าใจผิด ทำให้หยางจื้อฟางคิดว่าตนไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นคนขององค์ชายเว่ย! เพื่อลดความระวังตัวของเขา!

หยางจื้อฟางเอ่ยอย่างประจบประแจง “ท่านอ๋อง​ คืนนี้กระหม่อมจะจัดงานเลี้ยงทางตะวันตกของหมู่บ้านเพื่อให้ความบันเทิงกับบรรดาแม่ทัพ ขอเชิญท่านอ๋องมาเสวยพระกระยาหารด้วยกันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!"

เซียวหลินเทียนใจกระตุก หยางจื้อฟางกลัวว่าตนจะส่งคนออกไปขอความช่วยเหลือ ดังนั้นจึงใช้สิ่งนี้มาหยั่งเชิงตนเช่นนั้นหรือ?

เขาส่ายหัวพลางเอ่ย “ข้าไม่มีกะจิตกะใจจะกินหรอก! เมื่อวานแม่ทัพเผยไปซื้อยา เนื่องยามีราคาแพงจึงไปเก็บยาที่ภูเขาเมิงเหลียงด้วยตัวเอง ผลก็คือหลงทางไปตกลงในกับดักจนได้รับบาดเจ็บสาหัส!”

“ส่วนแม่ทัพฉิน สองวันมาก็ยุ่งอยู่กับการล่าสัตว์ปีกที่ติดโรคระบาดในหมู่บ้าน จนติดโรคระบาดโดยมิได้ตั้งใจ พระชายาจึงกักตัวเขาไว้ในหออักษรแล้ว!”

“แม่ทัพหลี่ว์ก็ได้รับบาดเจ็บจากคนของหยางหมิงในการสู้รบเมื่อวานนี้ กำลังพักฟื้นอยู่บนเตียง คาดว่าเขาคงไม่มีกะจิตกะใจจะกินข้าวหรอก!”

“ข้าไปได้… แต่พระชายามิอนุญาตให้ไป นางบอกว่าทางตะวันตกของหมู่บ้านของพวกเจ้ามีคนติดโรคระบาดแล้ว นางกลัวว่าข้าจะติดเชื้อโดยมิทันระวังเช่นกัน!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างจนใจ “พระชายาของข้าดูแลข้าตามคำสั่งของไทเฮากับองค์จักรพรรดิ คำพูดของนางก็เทียบเท่ากับคำสั่งขององค์จักรพรรดิเช่นกัน ข้ามิกล้าฝ่าฝืนหรอก!”