ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 78

หลิงอวี๋รับจดหมายมา แล้วเปิดออกดู ข้างในมีธนบัตรบาง ๆ อยู่ห้าใบ

ทันทีที่นางหยิบออกมาดู ก็รู้สึกเจ็บที่ปลายจมูก คิดไม่ถึงว่ามันคือเงินห้าหมื่นตำลึงเงิน!

นึกถึงภาพที่เกิ่งเสี่ยวหาววิ่งเข้าไปแล้ววิ่งออกมา หลิงอวี๋ก็รู้เลยว่าเกิ่งเสี่ยวหาวเป็นคนใส่เข้าไป!

เขากลัวว่าถ้าให้ต่อหน้าแล้วนางจะไม่รับ จึงได้หาข้ออ้างเอาของกินให้ลูกชายนางแล้วใส่มาให้นาง

น้องชายผู้นี้นี่… เหตุใดจึงได้จริงใจกับตนเองเยี่ยงนี้นะ!

หลิงอวี๋ซึ้งใจจนอยากจะร้องไห้!

น้องชายผู้นี้ นางมิได้ถูกเอาเปรียบเลยจริง ๆ !

ในชั่วพริบตา ความโกรธที่หลิงอวี๋มีต่อท่านเกิ่งเอ้อร์ที่กังวลต่อตัวตนของนาง และไม่ยอมให้เกิ่งเสี่ยวหาวเรียกนางว่าพี่นั้นก็พลันหายไป!

นี่นับว่าเป็นความจริงใจแรกนอกจากแม่นมลี่ หลิงเยวี่ย และหลิงซินที่นางได้รับตั้งแต่ที่มาถึงในโลกนี้เลย!

หลิงอวี๋แอบสาบานในใจว่า นางจะต้องทำดีกับเกิ่งเสี่ยวหาวให้มากยิ่งขึ้นอีก!

เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยเหลือในยามยากนี้!

เซียวหลินเทียนกินอาหารเย็นเสร็จแล้ว กำลังสูดอากาศอยู่กับลู่หนานในสวน แล้วก็เห็นหลิงอวี๋ยกหีบมาเดินเข้ามา

“นี่คือมรดกของท่านอ๋อง! รับไปสิเพคะ!”

หลิงอวี๋ก็ไม่พูดพร่ำให้เสียเวลา เดินเข้าไปวางกล่องบนขาของเซียวหลินเทียน แล้วหมุนตัวเดินออกไป

เซียวหลินเทียนตะลึงไปครู่หนึ่ง หลิงอวี๋เจาะจงมาที่นี่ ก็เพื่อจะเอาหีบนี้มาให้อย่างนั้นหรือ?

“หยุด!” เขาตะโกนออกไป

“ยังมีเรื่องอะไรอีกเพคะ?”

หลิงอวี๋หันกลับมาอย่างรำคาญ ท่าทีรำคาญนั้นทำให้เซียวหลินเทียนตะลึงไปอีกครั้ง

ตอนนี้กระทั่งการคุยกับตน นางก็รำคาญถึงเพียงนี้เลยหรือ?

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นมา

นางบอกว่า ‘เมื่อก่อนข้าเคยชอบเจ้ายังไง บัดนี้ไปข้าล้วนผกผันไปหมดสิ้นแล้ว!!’

“เจ้าเอาเงินที่ไหนไปไถ่มรดกคืนมาได้?” เซียวหลินเทียนเอ่ยถาม

หลิงอวี๋ยกยิ้ม “นั่นมันเรื่องของหม่อมฉัน เกี่ยวอะไรกับท่านอ๋องเล่า? ของอยู่ในมือท่านแล้ว ใช้หนี้จบแล้วก็พอ!”

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว ไม่ชอบน้ำเสียงที่หลิงอวี๋ใช้กับตนเองมาก ๆ

“หรือว่าพระชายาจะไปกู้เงินอีกแล้วเจ้าคะ?”

ชิวเหวินซวงที่เอาน้ำมาให้เซียวหลินเทียนมาถึงแล้วได้ยินบทสนทนานี้เข้าพอดี ก็ขมวดคิ้วแล้วเอ่ย

“พระชายา ท่านจะไปกู้ยืมมาเรื่อย ๆ เช่นนี้มิได้นะเจ้าคะ! ถึงเวลาพระชายาจะเอาอะไรไปคืนได้?”

“อวดดี เจ้านับว่าเป็นอะไรกัน? เรื่องของข้าเจ้ามายุ่งอะไร?”

ทันทีที่หลิงอวี๋เห็นว่าแม่ดอกบัวขาวนี่มา ก็ยิ่งรำคาญ หัวเราะเยาะไป

“หากข้าเอาเทียบเชิญปลอมเข้าวังไปจริง ๆ คงจะโกรธพวกคนที่รอชมการแสดงของข้าสินะ?”

“อ๊ากก จะรอดูสายตาที่กระวนกระวายนอนตายตาไม่หลับของพวกนาง!”

“โธ่ นี่มันครั้งแรกเลยนะว่าข้าจะได้เข้าเฝ้าไทเฮาในวันเกิดของพระองค์ จะเตรียมของขวัญอะไรดีนะ! ข้าจะต้องเค้นสมองครุ่นคิดให้ดีสักหน่อยแล้ว...”

นางพูดพึมพำกับตนเอง แล้วหมุนตัวเดินออกไป

เดินไปไม่ไกล หลิงอวี๋ก็อดไม่ได้จริง ๆ ก็จะหัวเราะออกมา...

เสียงหัวเราะบ้าคลั่งอวดดีนั้นทำให้คนที่อยู่ในสวนของเซียวหลินเทียนได้ยินกันทั้งหมด เซียวหลินเทียนก็หลับตาลงอย่างหมดคำพูด...

หลิงอวี๋ผู้นี้ จงใจจะยั่วโมโหเขา!

ชิวเหวินซวงสีหน้าไม่สู้ดี นางยังคิดว่า เรื่องที่ไปกู้ยืมเงินจะทำให้หลิงอวี๋ลำบากใจไปได้ ไหนเลยจะคิดว่าคำพูดเพียงประโยคเดียวของหลิงอวี๋จะทำเอาตนพูดไม่ออกไปเลยเชียว!

ชิวเหวินซวงรังเกียจ แต่นึกขึ้นได้ว่าข้างนอกนั้นกระจายข่าวกันไปทั่วแล้ว ว่าเทียบเชิญของหลิวอวี๋คือของปลอม!

ในใจของนางก็รู้สึกภูมิใจขึ้นมา

หลิงอวี๋ ให้เจ้าอวดดีไปก่อนเถิด!

ข้าพนันเลยว่าเจ้าไม่กล้าเอาเทียบเชิญปลอมไปเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดหรอก!

ถ้าเจ้ากล้าไป เช่นนั้นก็ทำได้เพียงไปไม่กลับแล้วล่ะ!

ข้าจะรอดูว่าใครจะกล้าเก็บศพเจ้า!