ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 787

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนขององค์ชายเว่ย แต่ก่อนหน้านี้พวกเขาก็แค่ถวายเงินให้กับองค์ชายเว่ยเท่านั้น

องค์ชายเว่ยมิรู้เลยว่าพวกเขาขายอาหาร เครื่องยาสมุนไพร และอาวุธให้กับฉีตะวันออกในนามขององค์ชายเว่ย!

หากองค์ชายเว่ยรู้เรื่องที่พวกเขาสมคบคิดกับแคว้นศัตรูเข้า จะต้องพยายามตีตัวออกหากจากพวกเขาเป็นแน่!

แล้วเขาจะพูดช่วยพวกเขาได้อย่างไร!

รองผู้บัญชาการอู๋นึกถึงครอบครัวของตน พวกเขามิรู้ว่าเงินที่ตนเอากลับไปให้มีที่มาเช่นนี้!

หากถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานสมคบคิดกับแคว้นศัตรู ทั้งครอบครัวของเขาก็จะต้องถูกตัดหัว!

รองผู้บัญชาการอู๋หลับตาแล้วคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังกึกก้อง

ลูก ๆ ของเขา พ่อแม่ของเขาต่างก็จะต้องเดือดร้อนไปด้วย...

หากรองผู้บัญชาการอู๋ถูกพากลับไปเมืองหลวง เขาจะสู้หน้ากับครอบครัวของตนได้เยี่ยงไร!

รองผู้บัญชาการอู่ยิ่งคิดก็ยิ่งสิ้นหวัง

ในช่วงหลายปีมานี้ตระกูลอู๋มิเพียงแต่ซื้อบ้านหลังใหญ่ในเมืองหลวงเท่านั้น แต่ยังซื้อพื้นที่เพาะปลูกนับหมื่นหน่วยในบ้านเกิดของพวกเขาด้วย สิ่งเหล่านี้แค่สืบหาก็จะพบได้อย่างชัดเจนเลย!

แต่เมื่อเงินถึงระดับที่มั่นคงแล้วก็จะกลายเป็นชุดตัวเลขที่ไม่มีความหมาย...

หลายปีที่เขาประจำการอยู่ที่ชายแดนที่แสนแห้งแล้ง แม้ว่าจะอยากเที่ยวอยากดื่มทุกคืน แต่ก็ไม่มีที่ให้ไป!

เขาจะต้องการเงินมากมายเพื่ออะไร?

จักรพรรดิอู่อันยังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ การขึ้นครองบัลลังก์ขององค์ชายเว่ยก็ยังอีกห่างไกล...

เหตุใดเขาจึงเอาความหวังที่จะเจริญรุ่งเรืองมั่งคั่ง และการหลบหนีสะดวกสบายไปฝากไว้กับการขึ้นครองบัลลังก์ขององค์ชายเว่ย!

ความน่าเกรงขามที่อยู่เหนือผู้คนทั้งปวงนั้น เวลานี้ก็เหมือนกับปราสาทที่อยู่บนก้อนเมฆ ดูแล้วก็งดงามอร่ามตาดี แต่ช่างอยู่ห่างไกลกับตนนัก!

หากทำสำเร็จจะเป็นราชาแต่หากล้มเหลวก็จะเป็นโจร!

รองผู้บัญชาการอู๋รู้สึกท้อแท้ใจ เขาทนเห็นครอบครัวของตนตายไปต่อหน้าต่อตาตนมิได้!

ทนสู้หน้าเศร้าสร้อยของพวกเขามิได้!

พอ… พอแล้ว!

ชาตินี้เขาทำผิดต่อพวกเขา ชาติหน้าเขาจะชดใช้ให้กับพวกเขาเอง!

รองผู้บัญชาการอู๋ยกมือขึ้น ยังมิทันที่พวกแม่ทัพกู่จะได้ตอบโต้ เขาก็ทุบไปที่กลางกะโหลกศีรษะของตนเองอย่างรุนแรง...

แม่ทัพกู่ระงับความรู้สึกของตนทันทีพลางเอ่ย “หยวนเต๋อ เจ้ารีบพาคนไปสมทบกับท่านอ๋องอี้ จับตัวแม่ทัพเซี่ยกับข้าหลวงหยางมาให้ได้...”

หยวนเต๋อคัดกำลังพลของตนทันที แล้วแบ่งออกเป็นสามกลุ่มไปที่เว่ยโจวกับเจ่าจวงเพื่อสมทบกับท่านอ๋องอี้

หลี่ว์จงเจ๋อมิสนใจอาการบาดเจ็บของตนแล้วขี่ม้าตามกลับไปด้วย...

......

เมื่อเซียวหลินเทียนมาถึงเจ่าจวง ท่านจินต้าก็กำลังพาคนไปทำความสะอาดสนามรบอยู่

เซียวหลินเทียนเห็นศพที่ยังมิได้ถูกขนออกไปกับรถม้าบางคันที่ยังคงลุกไหม้อยู่เหล่านั้น ใจของเขาก็บีบแน่น

ช่างเป็นบททดสอบความเป็นความตายที่แสนสาหัสจริง ๆ!

เขาจินตนาการมิออกเลยว่าคนที่ทิ้งไว้เพียงมิกี่คนนั้น ต้านทานการโจมตีของเจ้าหน้าที่ทหารจำนวนมากถึงเพียงนั้นของข้าหลวงหยางได้อย่างไร

“หลิงอวี๋เล่า?”

เซียวหลินเทียนไม่เห็นหลิงอวี๋ จึงเอ่ยถามอย่างประหม่า

คงมิได้เกิดอะไรขึ้นกับหลิงอวี๋ใช่หรือไม่?